Gemeentelijk informatieblad - De Haan

22
losse babbel
Veel water bij mijn… verf
Op 16 september kreeg aquarellist Paul Decq
een taart voorgezet met maar liefst 80 kaarsjes.
Een verjaardagsfeestje is op zich geen onderwerp
voor een gemeentelijk informatieblad, ware het
niet dat deze koene senior als architect heeft
meegewerkt aan het behoud van de meest in het
oog springende kleinoden uit ons alom geprezen
gebouwenpatrimonium. Met aquarel en gouache
nam hij daarna eigenhandig de promotie waar
van zijn fraaie kustgemeente. Reden te over dus
voor een losse babbel met Paul Decq.
Met de kunstenaar met water in zijn verf is
men alhier nogal vertrouwd. Maar, hoewel
die opvallend naar voren komt in de aquarellen
van gebouwen, de bouwmeester in
Paul Decq is voor de iets jongere inwoner
toch wel een onbekende.
«Ik ben altijd al architect geweest. Na 4 jaar eigen
praktijk kwam ik als ‘stadsarchitect’ –what’s
in a name?– aan het hoofd te staan van de gemeentelijke
technische dienst. De voetbalkantine
aan de Kerremelkpit en het schutterspaviljoen
aan Haneveld zijn van mijn hand, ik renoveerde
de oude Kerklommer. De ‘bouquet’ van mijn architectenloopbaan
was de incorporatie van de
Wielingenzaal in het complex, het realiseren van
eenheid tussen cultuurcentrum en Wielingenbad.
En natuurlijk, de eerste grote renovatiewerken
in De Haan-Centrum, mijn ‘kleerkastwerken’.
Lach niet, laat mij de anekdote vertellen. In
1977 was wijlen Marcel Meyers burgemeester
en de technische dienst moest zich buigen over
de aanpassing van het tramstationnetje. Op zekere
dag waait de deur van mijn kantoor open
en daar staat, in tegenlicht, een vent zo groot als
een kleerkast. ‘Ik ben de schepen van Openbare
Werken’, riep Ivan Cattrysse, die de werken van
zeer nabij wilde volgen. Die had toen al de visie
om de schoonheid van zijn badplaats te bewaren
en hij kon zich vinden in mijn zachte aanpak van
renovatie, zo goed mogelijk het origineel bewaren.
Ook bij de restauratie van het gemeentehuis
klikte het tussen ons.»
Paul Decq is een Bruggeling, geboren in
de Naaldenstraat, tegenover Estaminet De
Zwarten Hoend. Wellicht was het in de
stad van Memling en Van Eyck dat het schildervirus
toesloeg.
«Dat kan best, hoewel ik denk dat het in de genen
zat, zoals het met de genen is doorgegeven
aan mijn kinderen die ook aan kunst doen. In
dit tijdperk van 3D-simulaties klinkt het misschien
raar, maar architecten tekenden vroeger
een huis in perspectief op kwaliteitspapier, ze
gaven hun ontwerp kleur en schaduw met waterverf.
Mijn eerste aquarellen hadden vooral
gebouwen als onderwerp, de architectuur was
nooit weg. Brugge had veel te bieden, maar ook
Belle Epoque gebouwen, typische kustarchitectuur
en Concessievillas in De Haan schreeuwden
om op papier te worden gezet. Met de jaren
werden mijn contouren zachter, mijn onderwerpen
minder zakelijk. De rust en de natuur
van de kust kregen steeds meer een plaats. Als
Marineschilder bracht ik alle schepen van de
Belgische Zeemacht in beeld, maar jachten en
visserssloepen in Blankenberge trokken mij evenveel
aan. En dan de lucht: het wolkenspel boven
de polders en de duinen is niet te evenaren.
Via de Lyons Serviceclub en schoolinitiatieven
kwam ik in contact met piepjonge kunstenaars in
de dop. Aan hen geef ik graag de raad: kijk meer
omhoog, kijk naar de lucht en naar de wolken.
Teken en schilder die schoonheid.»