Profeten en Koningen - Ellen G. White

Toen ze er niet in slaagde Elia te vinden, besloot Izebel zich te wreken
door alle profeten van Jehova in Israël ter dood te brengen. Niemand moest
in leven blijven. De woedende vrouw voerde haar plannen voor deze moord
op veel van Gods dienstknechten uit. Allen kwamen echter niet om. Obadja,
de hofmaarschalk van Achab, die trouw gebleven was aan God, nam honderd
profeten en verborg ze, "vijftig bij vijftig, in een spelonk".2 waar hij ze met
brood en water verzorgde.
Het tweede jaar van de hongersnood ging voorbij, en nog steeds bleef
de hemel gesloten. Droogte en hongersnood gingen door ellende te brengen
in heel het koninkrijk. Vaders en moeders, die niet in staat waren het lijden
van hun kinderen te verzachten, moesten zien hoe ze stierven. En nog
weigerde het afvallig Israël hun harten voor God te verootmoedigen, en ging
almaar door te mopperen tegen de man wiens woord deze verschrikkelijke
oordelen over hen had gebracht. Ze schenen niet in staat te zijn om in hun
lijden en ellende een oproep te ontdekken tot bekering, -- een middel van
God om hen te weerhouden van het doen van de laatste stap buiten het bereik
van vergiffenis van God.
De afval van Israël was een veel dreigender kwaad dan alle ellende van
hon-gersnood. God trachtte zijn volk te bevrijden van hun verblinding en hen
tot besef te brengen van hun verantwoordelijkheid tegenover Hem aan wie ze
hun leven en alle dingen te danken hadden.
Hij trachtte hen te helpen hun verloren geloof terug te krijgen, en
daarom moest Hij deze zware beproeving wel over hen doen komen.
"Zou Ik een welgevallen hebben aan de dood van de goddeloze? luidt
het woord van de Here Here. Niet veeleer hieraan, dat hij zich bekere van
zijn wegen en leve?" "Werpt alle overtredingen die gij begaan hebt, van u
88