Profeten en Koningen - Ellen G. White

die er nog is. Stromen drogen op en loeiende kudden dwalen rond. Velden
die vroeger bloeiden, zijn als droge woestijnen geworden. De bossen, gewijd
aan de dienst der afgoden, zijn bladerloos; de bomen van het woud bieden
geen schaduw meer. De lucht is droog en verstikkend; stofwolken verblinden
de ogen en maken het haast onmogelijk adem te halen. Vroeger welvarende
steden en dorpen zijn plaatsen geworden van rouw. Honger en dorst doen
zich gelden bij mens en dier, en dreigen met de dood. Hongersnood nadert
met al zijn verschrikkingen.
Toch bekeerde Israël zich niet, ondanks al deze bewijzen van Gods
macht, en leerde de les niet die God hen wilde leren. Ze zagen niet dat Hij,
die de natuur heeft geschapen, haar wetten beheerst, en ze tot een middel kan
maken om te zegenen of om te verdelgen. Hooghartig, overtuigd van hun
valse aanbidding, wilden ze zich niet vernederen onder de machtige hand van
God en zochten ze een andere oorzaak voor hun lijden.
Izebel weigerde absoluut de droogte te zien als een oordeel van Jehova.
Vastbesloten de God des hemels uit te dagen, verenigde ze zich met bijna
geheel Israël in het beschuldigen van Elia als de oorzaak van al hun ellende.
Had hij hun vormen van aanbidding niet veroordeeld? Als hij uit de weg
geruimd kon worden, zo redeneerde zij, zou de toorn van hun goden gestild
worden, en zou er een eind komen aan hun moeilijkheden.
Door de koningin aangespoord, liet Achab ijverig zoeken naar de
schuilplaats van de profeet. Hij zond naar de omliggende landen
boodschappers om te zoeken naar de man die hij haatte, en toch ook vreesde;
en in zijn verlangen om dit zoeken zo grondig mogelijk te maken, eiste hij
van deze rijken een eed als verzekering dat ze niets wisten van de
schuilplaats van de profeet. Maar al het zoeken was vergeefs. De profeet was
veilig voor de boosheid van de koning, wiens zonden het oordeel van een
vertoornde God over het land hadden gebracht.
87