Profeten en Koningen - Ellen G. White

God tot hen moest spreken door zijn oordelen. Omdat de aanbidders van
Baal beweerden dat de schatten van de hemel, de dauw en de regen, niet van
de Here, maar van de heersende natuurkrachten kwamen, en dat de
scheppende kracht van de zon de aarde verrijkte en vruchtbaar maakte, zou
Gods vloek zwaar drukken op het verdorven land. De afvallige stammen van
Israël zouden de dwaasheid zien van het feit, dat ze voor tijdelijke
zegeningen uitzagen naar Baal. Er zou op hun land geen dauw of regen
vallen, tot ze zich zouden bekeren tot God, en Hem zouden erkennen als de
Bron van alle zegeningen.
Elia moest aan Achab de boodschap brengen van het oordeel van God.
Hij had niet gevraagd de boodschapper des Heren te mogen zijn; het woord
des Heren kwam tot hem. En omdat hij ijverde voor de zaak des Heren,
aarzelde hij niet om gehoor te geven aan Gods bevel, hoewel
gehoorzaamheid een snelle ondergang kon betekenen door de hand van de
goddeloze koning. De profeet ging direct op reis en trok dag en nacht door,
tot hij Samaria had bereikt. Bij het paleis vroeg hij geen belet, of wachtte tot
hij was aangekondigd. Gekleed in de ruwe mantel, die gewoor lijk door de
profeten van die dagen werd gedragen, passeerde hij de wachten, naar het
scheen ongemerkt, en stond even later voor de verbaasde koning.
Elia verontschuldigde zich niet voor zijn onverwachte verschijning.
Iemand, groter dan de koning van Israël, had hem geboden te spreken; en
met zijn hand opgeheven, verklaarde hij plechtig aan de koning dat de
oordelen van de Allerhoogste spoedig Israël zouden treffen. "Zo waar de
Here, de God van Israël, leeft, in Wiens dienst ik sta, er zal deze jaren geen
dauw of regen zijn, tenzij dan op mijn woord".
Alleen door een sterk geloof in de onfeilbare kracht van Gods woord
kon Elia zijn boodschap brengen. Als hij geen onvoorwaardelijk vertrouwen
had gehad in Hem, die hij diende, zou hij nooit naar Achab zijn gegaan. Op
84