Profeten en Koningen - Ellen G. White

Hoofdstuk 10
Elia de Tisbiet
In de bergen van Gilead, ten oosten van de Jordaan, woonde in de
dagen van Achab een man van geloof en gebed, wiens onbevreesde dienst
bestemd was de steeds groeiende afval in Israël een halt toe te roepen.
Hoewel hij ver van een bekende stad woonde en weinig aanzien genoot,
werd Elia toch door God geroepen en ging hij vol vertrouwen aan het werk,
met het besef dat God hem succes zou geven en voor hem de weg zou banen.
Hij sprak vol geloof en macht, en heel zijn leven was gewijd aan het werk
van hervorming. Hij was de stem van een die roept in de woestijn, om zonde
te bestraffen en het kwaad te weerhouden. En hoewel hij tot het volk kwam
om de zonden te veroordeelden, was zijn boodschap voor allen die genezing
zochten, als de balsem van Gilead.
Toen Elia zag dat Israël steeds dieper zakte in afgoderij, was hij
tegelijk bedroefd en verontwaardigd. God had grote dingen gedaan voor zijn
volk. Hij had hen uit slavernij verlost en hun "de landen der volken"
gegeven, zodat ze "zijn geboden en wetten zouden onderhouden, en zijn
wetten bewaren". 1 Maar Gods zegeningen waren vrijwel vergeten. Ongeloof
maakte een scheiding tussen het uitverkoren volk en de Bron van hun kracht.
Terwijl hij deze afval zag vanuit zijn afgelegen woonplaats, werd Elia door
verdriet overweldigd. In zielsangst smeekte hij God om het begunstigde volk
te weerhouden op hun goddeloze weg, hen te treffen door zijn oordelen als
dat nodig zou zijn, zodat ze hun afdwaling van God in het juiste licht zouden
zien. Hij verlangde dat ze tot bekering zouden komen alvorens ze zover
zouden gaan in hun boosheid, dat de Here hen volkomen zou verdelgen. Het
gebed van Elia werd beantwoord. Herhaalde oproepen, waarschuwingen en
protesten hadden Israël niet tot inkeer gebracht. De tijd was gekomen dat
83