Profeten en Koningen - Ellen G. White

niets, dat zij Hem zouden begeren. 13
Het gehele leven van Jezus van Nazaret onder het joodse volk was een
aanklacht tegen hun zelfzucht, zoals bleek uit hun onwil de rechtvaardige
aanspraken van de Eigenaar van de wijngaard waarover zij als landlieden
waren geplaatst te erkennen. Ze haatten zijn voorbeeld van waarachtigheid
en vroomheid; en toen de laatste toets kwam, de toets die gehoorzaamheid
tot eeuwig leven, of ongehoorzaamheid, met als gevolg eeuwige dood,
betekende, verwierpen zij de Heilige Israëls, en werden aansprakelijk voor
zijn kruisiging op Golgota.
Tegen het eind van zijn werk op aarde vestigde Christus in de
gelijkenis van de wijngaard de aandacht van de joodse leraars op de rijke
zegeningen die Israël had ontvangen, en toonde hierdoor Gods aanspraken
op hun gehoor-zaamheid. Duidelijk hield Hij hun de heerlijkheid van Gods
doel dat zij door gehoorzaam te zijn hadden kunnen vervullen, voor ogen.
Terwijl Hij de sluier voor de toekomst terzijde schoof, liet Hij zien hoe het
hele volk door niet aan zijn plannen te beantwoorden, zijn zegen verbeurde
en ondergang bracht over zichzelf.
"Er was een heer des huizes", zei Christus, "die een wijngaard plantte,
en er een heg omheen zette, er een wijnpers in groef en een toren bouwde; en
hij verhuurde die aan pachters en ging buitenslands". 14 Op deze wijze wees
de Heiland op "de wijngaard van de Here der heerscharen" waarvan de
profeet Jesaja eeuwen eerder had gezegd dat deze het "huis Israëls" was. 15
"Toen nu de tijd der vruchten naderde", vervolgde Christus, zond de
eigenaar van de wijngaard "zijn slaven naar die pachters om zijn vruchten in
ontvangst te nemen. Maar de pachters grepen zijn slaven, sloegen de ene,
doodden de andere en stenigden een derde. Hij zond weder andere slaven,
nog meer dan eerst, en zij behandelden hen op dezelfde wijze. Ten laatste
542