Profeten en Koningen - Ellen G. White

"En niets dat mijn ogen wensten, ontzegde ik ze, noch hield ik mijn
hart van enige vreugde terug, ja, mijn hart verheugde zich over al mijn
zwoegen . Toen ik mij nu wendde naar alle werken die mijn handen hadden
gewrocht, en tot het zwoegen waarmee ik mij had afgetobt om die te
volbrengen -- zie, alles was ijdelheid en najagen van wind, en er is geen
voordeel onder de zon.
"En ik wendde mij om wijsheid benevens verdwaasdheid en onverstand
in ogenschouw te nemen, immers, hoe staat de mens die de koning opvolgen
zal, tegenover wat deze al gedaan heeft? ... Ik kreeg een afkeer van het
leven ... Ja, ik kreeg een afkeer van al mijn zwoegen waarmee ik mij had
afgetobd".2
Door zijn eigen bittere ervaring ondervond Salomo de leegheid van een
leven dat zijn hoogste goed zoekt in aardse dingen. Hij richtte altaren op
voor heidense goden, om slechts te leren hoe ijdel hun belofte van rust is
voor de geest. Sombere en benauwende gedachten verontrustten hem dag en
nacht. Voor hem was er geen vreugde meer in het leven, en de toekomst leek
wanhopig.
Toch liet de Here hem niet in de steek. Door boodschappen van
vermaning en door zware oordelen trachtte Hij de koning te brengen tot een
besef van zijn zondige weg. Hij nam zijn beschermende zorg weg, en liet toe
dat vijanden het rijk benauwden en verzwakten. "De Here deed een
tegenstander tegen Salomo opstaan, de Edomiet Hadad . . . God deed nog
een tegenstander tegen hem opstaan, Rezon .. ., aanvoerder van een bende",
die Israël verafschuwde en over Syrië heerste. "Ook Jerobeam, een dienaar
van Salomo, een flinke kracht", "hief de hand tegen de koning op". 3 Ten
slotte liet de Here door een profeet de alarmerende boodschap aan Salomo
brengen: "Omdat het zo met u gesteld is, dat gij mijn verbond en mijn
inzettingen, die Ik u geboden had, niet in acht genomen hebt, zal Ik
51