Profeten en Koningen - Ellen G. White

wet, was het overtuigd van zijn zonden en van de zonden van hun volk uit
vroegere geslachten. Ze zagen dat God zijn beschermende zorg had
weggenomen door hun afwijken van Hem, en dat de kinderen van Abraham
daardoor in vreemde landen verstrooid waren; en ze namen zich voor zijn
barmhartigheid te zoeken, en te beloven in zijn wegen te wandelen. Alvorens
ze deze plechtige dienst hielden op de tweede dag na het eind van het
Loofhuttenfeest, scheidden ze zich af van de heidenen in hun midden.
Toen het volk zich voor de Here verootmoedigde, zijn zonde beleed en
om vergiffenis smeekte, bemoedigden de leiders hen te geloven dat God,
naar zijn belofte, hun gebeden had gehoord. Ze moesten niet alleen treuren
en wenen en berouw hebben, maar ze moesten ook geloven dat God hen had
vergeven. Ze moesten hun geloof tonen door te spreken over zijn
barmhartigheden, en Hem prijzen voor zijn goedheid. "Staat op", zeiden ze,
"prijst de Here uw God, van eeuwigheid tot eeuwigheid".
Toen klonk uit de verzamelde menigte, terwijl ze met opgeheven
handen stonden, het lied:
"Men prijze uw heerlijke naam, die verheven is boven alle lof en prijs.
Gij toch zijt alleen de Here, Gij hebt de hemel, de hemel der hemelen en al
zijn heer gemaakt, de aarde en al wat daarop is, de zeeën en al wat daarin is;
ja, Gij geeft hun allen het leven, en het heer des hemels buigt zich voor u
neder."
Toen dit loflied gezongen was, vertelden de leiders van de vergadering
de geschiedenis van Israël, en lieten zien hoe groot Gods goedheid jegens
hen was geweest en hoe ondankbaar zij waren geweest. Toen verenigde heel
de vergadering zich in een verbond om al Gods geboden te bewaren. Ze
hadden de straf voor hun zonde gedragen; nu erkenden ze de
rechtvaardigheid van Gods handelwijze met hen, en ze beloofden zijn wet te
508