Profeten en Koningen - Ellen G. White

hun overtredingen. Maar deze dag was een feestdag, een dag van verblijden,
een heilige samenroeping, een dag waarop de Here had geboden dat het volk
deze vol vreugde zou vieren; en met het oog hierop werd hun gezegd dat ze
hun droefheid moesten bedwingen, en zich verblijden over Gods grote
barmhartigheid jegens hen. "Deze dag is voor de Here, uw God, heilig", zei
Nehemia. "Bedrijft geen rouw en weent niet. . Gaat heen, eet lekkernijen en
drinkt zoete dranken en zendt aan ieder voor wie niets bereid is, een deel,
want deze dag is voor onze Here heilig: weest dus niet verdrietig, want de
vreugde in de Here, die is uw toevlucht"
Het eerste deel van de dag was bestemd voor godsdienstoefeningen, en
het volk bracht het verdere deel van de tijd door in vreugdevolle herinnering
aan Gods zegeningen, en in het genieten van de overvloed waarin Hij had
voorzien. Ook voor de armen werd gezorgd, omdat ze niets hadden kunnen
bereiden. Er was grote blijdschap, omdat de woorden van de wet waren
voorgelezen en begrepen.
De volgende dag werd het voorlezen en het uitleggen van de wet
voortgezet. En op de vastgestelde tijd -- de tiende dag van de zevende maand
-- vond op Gods bevel de plechtige dienst van de Grote Verzoendag plaats.
Van de vijftiende tot de tweeëntwintigste dag van dezelfde maand vierden
volk en oversten opnieuw het Loofhuttenfeest. In al hun steden en in
Jeruzalem werd geboden: "Trekt uit naar het gebergte en brengt het loof van
de olijfwilg, van de mirt, van de palmen, van loofbomen, om loofhutten te
maken, zoals geschreven staat. Het volk trok uit en zij haalden het loof en
maakten zich loofhutten, ieder op zijn dak, en in hun hoven en in de
voorhoven van het huis Gods ... Er heerste dus zeer grote vreugde. Uit het
boek der wet Gods las men elke dag voor, van de eerste dag tot de laatste
dag; zij vierden zeven dagen feest".
Terwijl het volk van dag tot dag luisterde naar het voorlezen van de
507