Profeten en Koningen - Ellen G. White

Hoofdstuk 45
In de leeuwenkuil
Toen Darius de Meder de troon besteeg die vroeger door de heersers
van Babel was bezet, begon hij dadelijk met een reorganisatie van het
bestuur. Hij stelde over het koninkrijk honderd en twintig stadhouders; "over
hen drie rijksbestuurders, van welke Daniël er een was; aan hen moesten die
stadhouders rekenschap geven, opdat de koning geen schade zou lijden. Toen
overtrof deze Daniël de rijksbestuurders en de stadhouders, doordat een
uitnemende geest in hem was; en de koning was van zins hem over het
gehele koninkrijk te stellen".
De eer die aan Daniël werd betoond, wekte de afgunst op van de
leidende mannen in het koninkrijk, en ze zochten naar een gelegenheid om
hem aan te klagen. Ze konden echter niets vinden, "omdat hij getrouw was
en er geen verzuim of iets verkeerds bij hem gevonden werd".
Daniëls vlekkeloos gedrag vergrootte de afgunst van zijn vijanden.
"Wij zullen tegen deze Daniël geen enkele grond voor een aanklacht
vinden", moesten ze erkennen, "tenzij wij iets tegen hem vinden in de dienst
van zijn God".
Daarop bedachten de bestuurders en vorsten na een beraadslaging een
plan waardoor ze hoopten de ondergang van de profeet te bewerkstelligen.
Ze besloten om de koning te vragen een gebod uit te vaardigen waarbij
niemand in het gehele rijk iets aan een god of een mens mocht vragen,
uitgezonderd aan Darius de koning, en dit gedurende dertig dagen.
Overtreding van dit gebod moest gestraft worden door de overtreder in de
leeuwenkuil te werpen.
409