Profeten en Koningen - Ellen G. White

Hoofdstuk 40
Aan het hof te Babel
Onder het volk van Israël dat bij het begin van de zeventigjarige
ballingschap gevankelijk naar Babel werd gebracht, bevonden zich gelovige
vaderlanders, mannen, die trouw waren aan hun beginselen, die niet door
zelfzucht bedorven zouden worden maar God ten koste van alles zouden
eren. In het land van hun ballingschap zouden deze mannen Gods plannen
ten uitvoer brengen door de heidense volkeren de zegeningen te geven die
het gevolg zijn van het kennen van de Here. Ze zouden zijn
vertegenwoordigers zijn. Nooit zouden ze een compromis mogen aangaan
met afgodendienaars; hun geloof en naam als aanbidders van de levende God
moesten ze als een hoge eer vasthouden.
Dit hebben ze ook gedaan. Ze hebben God geëerd in voorspoed en in
tegenspoed. En God heeft hen geëerd.
Het feit dat deze mannen, aanbidders van Jehova, gevankelijk naar
Babel waren gebracht, en de vaten van Gods huis in de tempels van de goden
van Babel waren geplaatst, werd triomfantelijk door de overwinnaars gezien
als bewijs, dat hun godsdienst en gebruiken boven de godsdienst en
gebruiken van de Hebreeën stonden. Toch schonk God juist door Israëls
vernederingen, die het gevolg waren van hun afval van Hem, aan Babel het
bewijs van zijn oppermacht, van de heiligheid van zijn geboden en de
stellige gevolgen van gehoorzaamheid. En Hij gaf dit getuigenis door
mensen die trouw aan Hem waren, en die daarom konden getuigen van God.
Onder degenen die trouw gebleven waren aan God, bevonden zich
Daniël en zijn drie vrienden, -- verheven voorbeelden van wat mensen
360