Profeten en Koningen - Ellen G. White

De profetieën van ondergang, door Jeremia uitgesproken over het
overblijfsel dat tegen Nebukadnessar in opstand was gekomen door te
vluchten naar Egyote, waren gemengd met beloften van vergiffenis voor hen
die zich zouden bekeren van hun dwaasheid en zouden gereed staan om terug
te keren. Hoewel de Here degenen die zich afkeerden van zijn raad tot de
verleidende invloeden van de Egyptische afgodendienst, niet zou sparen, zou
Hij toch barmhartigheid tonen jegens hen die trouw en waar zouden blijken
te zijn. "En, aan het zwaard ontkomen, zullen weinigen in getal uit het land
Egypte naar het land van Juda terugkeren", had Hij gezegd; "zo zal het
gehele overblijfsel van Juda, dat naar het land Egypte kwam om daar te
verblijven, weten, wiens woord standhoudt, het mijne of het hunne". 14Het
verdriet van de profeet over de absolute verdorvenheid van hen die het
geestelijk licht van de wereld hadden moeten zijn, zijn verdriet over het lot
van Sion en van het volk dat naar Babel was weggevoerd, komt tot uiting in
de klaagliederen die hij heeft nagelaten als een gedenkteken aan de
dwaasheid, zich af te wenden van de raad van Jehova tot menselijke
wijsheid. Te midden van de verwoesting die had plaats gevonden kon
Jeremia toch nog zeggen: "Het zijn de gunstbewijzen des Heren, dat wij niet
omgekomen zijn"; en hij bad gedurig: "Laten wij onze wegen doorzoeken en
doorvorsen en ons bekeren tot de Here". 15
Toen Juda nog een koninkrijk was onder de volken, had hij aan zijn
God gevraagd: "Hebt Gij Juda dan geheel en al verworpen? Heeft uw ziel
een afkeer van Sion?" en hij had zich verstout te smeken: "Verwerp ons niet
om uws naams wil". 16 Het absolute geloof van de profeet in Gods eeuwig
plan om orde te scheppen uit de verwarring, en aan de volken op aarde, aan
het hele heelal zijn eigenschappen van gerechtigheid en liefde te tonen,
bracht hem nu ertoe vol vertrouwen te pleiten voor hen die zich van het
kwaad zouden afkeren en gerechtigheid zouden doen.
348