Profeten en Koningen - Ellen G. White

kon hun niet langer de hoop voorhouden dat zij zijn zwaarste oordelen
konden afwenden. "Zoudt gij vrij uitgaan?" vroeg Hij. "Gij zult niet vrij
uitgaan". 17
Zelfs deze woorden werden spottend aangehoord. "De tijd verstrijkt,
maar geen enkel gezicht komt uit", zeiden de onboetvaardigen. Maar bij
monde van Ezechiël werd deze loochening van het vaste woord der profetie
streng bestraft. "Zeg ... tot hen", gebood de Here, "Ik zal aan deze zegswijze
een einde maken, en men zal ze niet langer gebruiken in Israël. Zeg
daarentegen tot hen: de tijd is nabij en de vervulling van elk gezicht! Want er
zal geen bedrieglijk gezicht noch verleidende waarzeggerij meer zijn onder
het huis Israëls Ik, de Here, zal het woord spreken, dat Ik spreken zal, en het
zal in vervulling gaan; niet langer zal het worden uitgesteld. Want in uw
dagen, weerspannig geslacht, zal Ik een woord spreken en Ik zal het ten
uitvoer brengen ook, luidt het woord van de Here Here".
Opnieuw kwam het woord des Heren tot Ezechiël: "Mensenkind, zie,
het huis Israëls zegt: het gezicht dat hij schouwt, heeft betrekking op een ver
verwijderde toekomst, en hij profeteert aangaande verre tijden. Daarom zeg
tot hen: zo zegt de Here: geen van mijn woorden zal nog langer worden
uitgesteld. Het woord dat Ik spreken zal, zal in vervulling gaan, luidt het
woord van de Here Here". 18
Onder degenen die het volk met haast naar de ondergang leidden, ging
Sedekia vooraan. Hij vergat volkomen de raadgevingen van de Here, die
door de profeten waren gegeven, hij vergat de verschuldigde dankbaarheid
aan Nebukadnessar, hij schond zijn plechtige eed van trouw, afgelegd in de
naam van de Here, God van Israël, en kwam weer in opstand tegen de
profeten, tegen zijn weldoener, en tegen God. In de ijdele waan van zijn
eigen wijsheid keerde hij zich om hulp tot de vroegere vijand van Israëls
voorspoed, "door boden naar Egypte te zenden, opdat dit hem paarden en
339