Profeten en Koningen - Ellen G. White

ziekte, dan zal Ik de tanden der wilde dieren tegen hen loslaten, met het
venijn van wat schuifelt in het stof".
"Want zij zijn een volk, dat elk begrip mist, en er is bij hen geen
inzicht. Indien zij wijs waren, zouden zij dit verstaan, zij zouden op hun
einde letten. Hoe zou één er duizend kunnen najagen en zouden twee er
tienduizend op de vlucht kunnen drijven, als niet hun Rots hen verkocht en
de Here hen prijsgegeven had. Want hun rots is niet als onze Rots; onze
vijanden mogen zelf oordelen." 3
Deze en soortgelijke uitspraken openbaarden aan Josia Gods liefde
voor zijn volk, en zijn afschuw van de zonde. Toen de koning de profetieën
las van een haastig oordeel over hen die volharden zouden in hun opstand,
beefde hij voor de toekomst. De verdorvenheid van Juda was groot geweest;
wat zou het resultaat zijn van hun gedurige afval?
Vroeger was de koning niet onverschillig geweest voor de toenemende
afgoderij. In het achtste jaar van zijn regering, toen hij nog jong was, had hij
zich geheel en al toegewijd aan het dienen van God. Vier jaar later had hij,
op twintigjarige leeftijd, een ernstige poging gedaan de verleiding voor zijn
onderdanen weg te nemen door "Juda en Jeruzalem te reinigen van de
hoogten, de gewijde palen, de gesneden en de gegoten beelden. Men brak in
zijn tegenwoordigheid de altaren der Baals af; de wierookaltaren die daarop
stonden, hieuw hij om; de gewijde palen, de gesneden en de gegoten beelden
verbrijzelde en verpulverde hij, en het stof strooide hij op de graven van hen
die daaraan geofferd hadden; de beenderen verbrandde hij op hun altaren. Zo
reinigde hij Juda en Jeruzalem". 4
Niet tevreden met een grondig werk in het land van Juda, had de
jeugdige heerser zijn werk uitgebreid tot de delen van Palestina die voorheen
door de tien stammen van Israël waren bewoond geweest, en waar nu nog
297