Profeten en Koningen - Ellen G. White

Josia was diep getroffen toen hij voor het eerst de vermaningen en
waarschuwingen hoorde voorlezen, vermeld in dit oude handschrift. Nooit
eerder had hij zo ten volle beseft hoe duidelijk God aan Israël leven en dood,
zegen en vloek had voorgehouden, en hoe ze telkens weer waren opgeroepen
de weg ten leven te kiezen, zodat ze een lof zouden zijn op aarde, een zegen
voor alle volken. "Weest sterk en moedig, vreest niet," had Mozes Israël
vermaand, "want de Here uw God, zelf gaat met u mee; Hij zal u niet
begeven en u niet verlaten", 2
In het boek stonden tal van verzekeringen dat God bereid was
volkomen redding te brengen aan hen die geheel en al op Hem zouden
vertrouwen. Zoals Hij hen op wonderbare wijze uit de Egyptische slavernij
had bevrijd, zou Hij machtig werken om hen te vestigen in het land der
belofte, en hen maken tot een hoofd der volken.
De bemoedigingen, gegeven als beloning van gehoorzaamheid, gingen
gepaard met voorzeggingen van oordelen over de ongehoorzamen; en toen
de koning de geïnspireerde woorden hoorde, besefte hij in het beeld dat hem
getekend werd, toestanden die gelijk waren aan de bestaande toestand in zijn
koninkrijk. In verband met deze profetische schilderingen van het afdwalen
van God, schrok hij op door de duidelijke uitspraken, dat de dag van
verwoesting spoedig zou volgen, en dat er geen geneesmiddel zou zijn. De
taal was duidelijk; de woorden konden niet misverstaan worden. En achterin
het boek werden deze dingen nog eens extra duidelijk gemaakt in een
samenvatting van Gods handelswijze met Israël en een herhaling van de
toekomstige gebeurtenissen. Ten aanhoren van geheel Israël had Mozes
gezegd:
"Neigt uw oor, gij hemelen, dan wil ik spreken, en de aarde hore naar
de woorden van mijn mond. Mijn leer druipe als regen, mijn rede druppele
als dauw, als regenbuien op het jonge groen, en als regenstromen op het
295