Profeten en Koningen - Ellen G. White

Hoofdstuk 33
Manasse en Josia
Het rijk van Juda, al was dit voorspoedig in de tijd van Hizkia, zakte
weer diep tijdens de lange regering van de goddeloze Manasse, toen het
heidendom opleefde en velen uit het volk werden verleid tot afgoderij.
"Manasse verleidde Juda en de inwoners van Jeruzalem ertoe, meer kwaad te
doen dan de volken die de Here vóór de Israëlieten had verdelgd".
Het heerlijke licht van vroegere geslachten werd gevolgd door het
duister van bijgeloof en dwaling. Ernstig kwaad ontstond en bloeide --
dwingelandij, verdrukking, haat tegen alles wat goed is. Het recht werd
verdraaid; geweld had de overhand.
Toch waren er ook in deze boze dagen getuigen voor God en het recht.
De beproevingen die Juda veilig had overleefd tijdens de regering van
Hizkia, hadden in het hart van velen een sterkte van karakter ontwikkeld, dat
nu diende als een burcht tegen het toenemend onrecht. Hun getuigenis voor
waarheid en recht wekte de toorn op van Manasse en zijn vorsten, die
trachtten zich te sterken in het kwaad door elke stem van afkeuring tot
zwijgen te brengen. "Ook vergoot Manasse zoveel onschuldig bloed, dat hij
Jeruzalem daarmee vulde van het ene einde tot het andere". 2 Eén van de
eerste slachtoffers was Jesaja, die meer dan een halve eeuw voor Juda had
gestaan als de boodschapper van Jehova. "Anderen weder hebben hoon en
geselslagen verduurd, daarenboven nog boeien en gevangenschap. Zij zijn
gestenigd, op zware proef gesteld, doormidden gezaagd, met het zwaard
vermoord; zij hebben rondgezworven in schapevachten en geitevellen, onder
ontbering, verdrukking en mishandeling -- de wereld was hunner niet
waardig -- zij hebben rondgedoold door woestijnen, en gebergten, in
285