Profeten en Koningen - Ellen G. White

Met deze toestanden voor ogen behoeft het ons niet te verbazen dat
Jesaja, toen hij in het laatste jaar van Uzzia's regering geroepen werd om aan
Juda Gods boodschappen van waarschuwing en bestraffing te brengen,
terugschrok voor de verantwoordelijkheid. Hij wist maar al te goed dat hij
hardnekkige weerstand zou ontmoeten. Toen hij zich bewust was van zijn
eigen onbekwaamheid om de situatie het hoofd te bieden, en dacht aan de
weerspannigheid en het ongeloof van het volk, waarvoor hij moest werken,
leek zijn taak hem hopeloos. Zou hij in wanhoop zijn zending opgeven en
Juda ongestoord overlaten aan haar afgoderij? Zouden de goden van Nineve
de aarde beheersen en de God des hemels trotseren?
Dergelijke gedachten gingen door de geest van Jesaja, terwijl hij in de
zuilengang van de tempel stond. Plotseling schenen de poort en het binnenste
voorhangsel opgeheven of weggetrokken te worden, en mocht hij naar
binnen in het heilige der heiligen zien, waar zelfs de voeten van de profeet
niet mochten binnengaan. Daar zag hij in visioen de Here zitten op een hoge
en verheven troon, terwijl zijn zomen de tempel vulden Aan beide zijden van
de troon stonden serafs, hun gelaat bedekt in aanbidding, terwijl ze hun
Maker dienden, en zich verenigden in de plechtige lofzang: "Heilig, heilig,
heilig is de Here der heerscharen, de ganse aarde is van zijn heerlijkheid
vol", 11 tot de dorpels en zuilen en de cederen poort door het geluid schenen
te beven, en het huis vervuld was met hun lofgezang.
Toen Jesaja deze openbaring van de heerlijkheid en majesteit van zijn
Heer zag, werd hij overweldigd door een besef van Gods reinheid en
heiligheid Hoe scherp was de tegenstelling tussen de oneindige volmaaktheid
van zijn Schepper en het zondige leven van degenen waaronder ook hijzelf,
die lang geteld waren tot het uitverkoren volk van Israël en Juda!
"Wee mij!" riep hij uit, "ik ga ten onder, want ik ben een man, onrein
231