Profeten en Koningen - Ellen G. White

Sunem. "Daar woonde een welgestelde vrouw, die bij hem aandrong, dat hij
zou blijven eten. En zo vaak hij op zijn doorreis daar kwam, ging hij er heen
om te eten". De huisvrouw bemerkte dat Elisa een "heilige man Gods" was,
en ze zei tegen haar man: "Laat ons dan nu een kleine gemetselde
bovenkamer maken, en daar voor hem een bed, een tafel, een stoel en een
kandelaar plaatsen, opdat hij, wanneer hij bij ons komt, daar zijn intrek kan
nemen". Hier kwam Elisa dikwijls, dankbaar voor de rust die hij er vond.
God beantwoordde deze vriendelijkheid van de vrouw. In het huis waren
geen kinderen; nu beloonde de Here haar gastvrijheid door haar een zoon te
geven.
Jaren gingen voorbij. Het kind was oud genoeg om mee te gaan met de
maaiers naar het land. Op zekere dag werd hij bevangen door de warmte, en
zei tegen zijn vader: "Mijn hoofd, mijn hoofd!" De vader gaf een knecht
opdracht hem naar huis te brengen, naar zijn moeder; "en hij zat op haar
knieën tot aan de middag; toen stierf hij Zij ging naar boven, legde hem op
het bed van de man Gods, en sloot de toegang tot hem af. Daarop ging zij
naar buiten".
In haar wanhoop besloot de Sunemitische naar Elisa te gaan om hulp.
De profeet was op dat moment op de berg Karmel. Vergezeld door een
knecht, ging de vrouw onmiddellijk op reis. "Zodra de man Gods haar op
enige afstand zag, zeide hij tot zijn knecht Gechazi: Zie, daar is de
Sunemitische. Snel haar dadelijk tegemoet en zeg tot haar: Is het wel met u,
met uw man en met het kind?" De knecht deed wat hem was opgedragen,
maar eerst toen ze bij Elisa was gekomen, openbaarde de vrouw de oorzaak
van haar verdriet. Toen hij van haar verlies hoorde, gebood Elisa Gechazi:
"Omgord uw lendenen, neem mijn staf in uw hand en ga op weg. Wanneer
gij iemand ontmoet, groet hem niet, en wanneer iemand u groet, antwoord
hem niet; en leg mijn staf op het gelaat van de knaap".
178