Profeten en Koningen - Ellen G. White

benauwdheid van mijn geest, klagen in de bitterheid van mijn ziel".
"Ik verkies de dood boven mijn smarten. Ik ben het moe, ik blijf toch
niet altijd leven! Laat van mij af, want mijn dagen zijn een ademtocht".
Maar hoewel hij genoeg had van het leven, mocht Job niet sterven. Hij
werd gewezen op de mogelijkheden van de toekomst, en kreeg een
boodschap van hoop:
"Dan zult gij vast staan en niet vrezen; ja, dan zult gij de moeite
vergeten, eraan denken als aan water dat is weggevloeid Klaarder dan de
middag zal het leven rijzen; zij het nog zo donker, het zal worden als de
morgenstond. Gij zult vertrouwen, omdat er hoop is .. .
Gij zult nederliggen zonder dat iemand u opschrikt, en velen zullen
naar uw gunst dingen. Maar de ogen der goddelozen zullen versmachten,
elke toevlucht is hun afgesneden, wat zij te verwachten hebben, is het
uitblazen van de adem". 5
Uit de diepte van moedeloosheid en wanhoop steeg Job tot de hoogten
van onvoorwaardelijk vertrouwen in Gods barmhartigheid en reddende
kracht. Triomfantelijk sprak hij:
"Wil Hij mij doden, ik blijf op Hem hopen ... Hij toch zal mij tot heil
zijn". "Maar ik weet: mijn Losser leeft en ten laatste zal Hij op het stof
optreden. Nadat mijn huid aldus geschonden is, zal ik uit mijn vlees God
aanschouwen, die ik zelf mij ten goede aanschouwen zal, die mijn ogen
zullen zien en niet een vreemde". 6
"De Here antwoordde Job uit een storm", 7 en openbaarde zijn knecht
de sterkte van zijn macht. Toen Job iets zag van zijn Schepper, verafschuwde
117