Profeten en Koningen - Ellen G. White

weerhouden van de aarde; hij was zichtbaar door God geëerd toen er, in
antwoord op zijn gebed op de Karmel, vuur was neergedaald uit de hemel,
dat het offer verteerd had; zijn hand had Gods oordeel voltrokken door het
doden van de afgodische priesters; zijn bede om regen was verhoord. En toch
was hij bereid om het werk van een slaaf te doen, na al deze zichtbare blijken
van Gods gunst over zijn openbare dienst.
Bij de poort van Jizreël namen Elia en Achab afscheid. De profeet, die
liever buiten de stad bleef, wikkelde zich in zijn mantel, en legde zich neer
op de kale grond om te gaan slapen. De koning trok de stad binnen en was
spoedig in zijn paleis, waar hij zijn vrouw vertelde wat er die dag voor
wonderlijke dingen waren gebeurd, en hoe de machtige openbaring van Gods
kracht aan Israël had bewezen dat Jehova de ware God was, en Elia zijn
uitverkoren boodschapper. Toen Achab aan de koningin vertelde dat de
afgodische profeten gedood waren, werd Izebel, verhard en onboetvaardig,
woedend. Ze wilde in het gebeuren op de Karmel niet Gods macht zien, en
uitdagend zei ze, dat Elia moest sterven.
Die nacht wekte een boodschapper de vermoeide profeet, en bracht
hem het woord van Izebel over: "Zo mogen de goden doen, ja nog erger,
indien ik morgen om deze tijd uw ziel niet gelijk zal maken aan de ziel van
een hunner".
Men zou menen dat Elia, nadat hij zulk een onverschrokken moed had
getoond, nadat hij getriomfeerd had over koning, priesters en volk, nooit zou
toegeven aan moedeloosheid, of bang gemaakt zou kunnen worden. Maar
hij, die zoveel bewijzen van Gods liefdevolle zorg had ontvangen, was niet
vrij van de zwakheden van de mens, en in dit duistere uur liet zijn geloof en
moed hem in de steek. Verward ontwaakte hij uit zijn slaap. De regen
stroomde van de hemel, en de nacht was stikdonker. De profeet, die vergat
dat God hem drie jaar geleden een schuilplaats had gewezen voor de haat
114