Profeten en Koningen - Ellen G. White

Hoofdstuk 13
Van Jizreël naar Horeb
Met het doden van de profeten van Baäl was de weg open voor een
machtige geestelijke hervorming onder de tien stammen van het noordelijk
rijk. Elia had het volk zijn afval voorgehouden; hij had hen opgeroepen zich
te verootmoedigen en zich tot de Here te wenden. De oordelen van de hemel
hadden hen getroffen; het volk had zijn zonden beleden en de God van hun
vaderen erkend als de levende God; nu zou de vloek van de hemel weggenomen
worden, en de tijdelijke zegeningen zouden worden hernieuwd. Het
land zou door de regen worden verfrist. "Ga, eet en drink," zei Elia tot
Achab, "want daar is het geruis van een stortregen". Toen besteeg de profeet
de top van de berg om te bidden.
Het was niet dat het ernaar uitzag dat er stortbuien op komst waren dat
Elia zo vol overtuiging tot Achab kon spreken. De profeet zag geen wolken
aan de hemel; hij hoorde geen donder. Hij zei slechts wat Gods Geest hem
had ingegeven, op grond van zijn sterk geloof. Heel de dag had hij
onwankelbaar Gods wil gedaan, en zijn onvoorwaardelijk vertrouwen
geopenbaard in de profetieën van Gods Woord; en nu hij alles gedaan had
wat in zijn macht lag, wist hij dat de hemel de beloofde zegen in rijke mate
zou schenken. De God, die de droogte had gezonden, had beloofd dat er
overvloedig regen zou komen als beloning voor het goed doen; en nu zag
Elia uit naar de beloofde regen. In nederige houding, met "zijn aangezicht
tussen zijn knieën", smeekte hij bij God terwille van het berouwvolle Israël.
Telkens weer zond Elia zijn knecht naar een plaats, vanwaar deze over
de Middellandse Zee kon uitzien, om te ontdekken of er een zichtbaar teken
was als antwoord op zijn gebed. Telkens keerde de knecht terug met de
111