Profeten en Koningen - Ellen G. White

Maar Elia let op elke beweging; en de priesters gaan door met hun zinloze
vormendienst, terwijl ze tegen alle hoop in uitzien naar een gelegenheid om
te bedriegen.
"Toen het middag geworden was, begon Elia hen te bespotten en zeide:
Roept luider, hij is immers een god. Hij is zeker in gepeins, of hij heeft zich
afgezonderd, of hij is op reis; misschien slaapt hij en moet wakker worden.
Toen riepen zij luider en maakten naar hun gewoonte insnijdingen met
zwaarden en speren, totdat zij dropen van het bloed.
En zodra de middag voorbij was, tot tegen het brengen van het
avondoffer, geraakten zij in geestvervoering, maar er kwam geen geluid, en
niemand gaf antwoord, of sloeg er acht op."
Satan zou maar al te graag hen geholpen hebben die door hem waren
misleid en die in zijn dienst stonden. Graag zou hij de bliksem hebben
gezonden om het offer aan te steken. Maar Jehova had een grens gesteld --
zijn macht beperkt en al de listen van de vijand konden geen vonkje
aansteken op het altaar van Baal.
Ten slotte werden de priesters wanhopig; hun stemmen waren hees van
het schreeuwen, hun kleding was bevlekt met hun bloed. Ze deden nu hun
waanzinnige kreten gepaard gaan met vreselijke verwensingen van hun god,
en Elia bleef nauwlettend alles gadeslaan; want hij wist dat hij in stukken
gescheurd zou worden als de priesters op een of andere wijze kans zouden
zien het vuur aan te steken op hun altaar.
De avond nadert. De profeten van Baal zijn uitgeput, radeloos. De een
doet dit voorstel, de ander weer iets anders, tot ze ten slotte een eind maken
aan hun pogen. Hun kreten en verwensingen worden niet langer gehoord. In
wanhoop trekken ze zich terug van het strijdperk.
106