Profeten en Koningen - Ellen G. White

Terwijl Israël op de Karmel twijfelt en weifelt, verbreekt de stem van
Elia opnieuw de stilte: "Ik ben als profeet des Heren alléén overgebleven, en
de profeten van de Baal zijn vierhonderd vijftig man. Laat men ons nu twee
stieren geven; laten zij voor zich de ene stier uitkiezen, die aan stukken
houwen en op het hout leggen, maar geen vuur daarbij aanbrengen; dan zal
ik de andere stier bereiden, op het hout leggen, en ook geen vuur daarbij
aanbrengen. Roept gij dan de naam van uw god aan, en ik zal de naam des
Heren aanroepen. De God die met vuur zal antwoorden, die zal God zijn".
Het voorstel van Elia is zó redelijk, dat het volk hier niets op kan zeggen, en
ze brengen de moed op te antwoorden: "Dat is goed".
De profeten van Baal durven er niets tegen in te brengen, en terwijl
Elia zich tot hen richt, zegt hij: "Kiest voor u de ene stier uit en bereidt hem
eerst, want gij zijt met zovelen. Roept dan de naam van uw god aan, maar
brengt geen vuur daarbij".
Uiterlijk trots en uitdagend, maar met vrees in hun schuldig hart,
maken de valse priesters het altaar gereed, en leggen het hout en het offer
daarop; dan beginnen hun bezweringen. Hun schrille kreten weergalmen
tussen de bomen en de omringende hoogten, terwijl ze de naam van hun god
aanroepen: "Baal, hoor ons!" De priesters scharen zich om het altaar, en
onder springen en schreeuwen, terwijl ze hun haren uittrekken en zich
snijden, smeken ze hun god om hulp.
De ochtend gaat voorbij, het wordt middag, en nog steeds is er geen
teken dat Baal de kreten hoort van zijn misleide volgelingen. Er klinkt geen
stem, geen antwoord op hun krijsende gebeden. Het offer wordt niet verteerd
Terwijl ze bezig zijn met hun krankzinnige eredienst, trachten de sluwe
priesters gedurig middelen te bedenken om een vuur aan te steken op het
altaar, zodat de mensen zullen geloven dat het vuur van Baal afkomstig is.
105