www.tourdemarienvelde.nl

Mijn tegenstanders in de Poulidor bokaal had ik overigens met zorg uitgezocht. Zij
zijn namelijk een goede afspiegeling van de deelnemers aan de Tour de Mariënvelde
van de afgelopen 25 jaar. Als eerste tegenstander mijn buurman Peter die
samen met zijn collega’s het mogelijk heeft gemaakt dat wij met z’n allen ons ieder
jaar weer kunnen ergeren als het weer niet wil lukken. Als deelnemer heeft Peter
echter twee zwakke punten. Ten eerste dat hij met zijn eigen rijtje nooit goed scoort
en ten tweede dat hij altijd minimaal één renner wil opstellen die anderen niet hebben.
En ja hoor, toen we zijn rijtje zagen viel direct op dat hij Maxime Montfort had,
een renner die je eerder in de rijtjes voor de Rode lantaarn zou verwachten.
Met een tweede rijtje winnen dat zal Albert Leemreize nooit overkomen, want hij
vindt het niet eerlijk om met meer dan één rijtje mee te doen. En Albert heeft daarin
gelijk want de Tour de Mariënvelde is de afgelopen 25 jaar toch wel geteisterd door
winnaars die niets van wielrennen afwisten. Opa’s en oma’s hebben vanuit het bejaardenhuis
gewonnen en enkele jaren geleden heeft er zelfs een baby gewonnen
die tijdens die Tour is geboren. Dieptepunt wat dit betreft was echter de winst van
de Duitser Thomas Giesder uit Berlijn maar daar weet mijn buurman Peter meer
van. Ook zijn er hier op het podium winnaars verschenen waarvan na één opmerking
al bleek dat ze niets van de Tour de Mariënvelde begrepen. “Dankzij welke
renner heeft u deze Tour gewonnen?” vroeg Peter eens aan een winnaar waarop
het antwoord Armstrong kwam.
Winnen is nooit het doel geweest van de heren Toon van der Wiel en Harrie te
Fruchte want zij hebben zich gespecialiseerd in het behalen van zo weinig mogelijk
punten. Dit jaar moesten zij zich als deelnemers van de Poulidor bokaal omscholen
en dat ging ze moeilijk af want als je Zabel en Cavendish vergeet op te stellen dan
ben je al snel kansloos.
Het symbool voor 25 jaar Tour de Mariënvelde is voor mij echter Frans Frielink.
Frans is door zijn vrienden opgegeven voor de Poulidor bokaal omdat hij nog nooit
iets gewonnen heeft.
De vriendengroep van Frans is hier altijd een trouwe bezoeker aan het tourcafé
en de regel bij hun is dat diegene met de minste punten altijd moet rijden en dus
niet mag drinken. Alleen omdat er ingesteld is dat je nooit twee keer achter elkaar
behoeft te rijden is Frans niet altijd de Bob. Maar ondanks zijn prestaties is er voor
Frans nog hoop. Hij is pas 50 geworden en als de wijsheid inderdaad met de jaren
komt zal zelfs Frans nog eens iets winnen.
De eerste week in deze Tour verliep voor mijn ploeg fantastisch en ook in de Pyreneeën
verliep alles op rolletjes. Mijn vrienden hadden namelijk goed gezien dat er
weinig echte sprints zouden komen en daarom dit jaar vooral op de klassementsrijders
ingezet. Cavendish hadden we uiteraard wel en na de twee plaats van Cobo
in de Pyreneeën stonden we in het algemeen klassement zelfs op plaats 41, voor
mijn doen een ongekende prestatie. Het enige smetje was dat mijn zoon weer hoger
stond dan ik maar gelukkig zit hij voor een jaar in Australië en kon hij mij alleen
maar per e-mail plagen want bellen was gelukkig te duur voor hem.
Na de Pyreneeën stond ik op mijn concurrenten ruim honderd punten voor en
met mijn vrienden werd de overwinning al vast gevierd. Bovendien was er na tien
etappes nog geen enkele renner uitgevallen en hadden sommige van mijn concurrenten
gelukkig wel Soler opgesteld. Het was voor het eerst in al die jaren dat ik blij
was dat je met een uitvaller 33 strafpunten kreeg.
Die blijdschap was overigens van korte duur. Op donderdag 17 juli zit ik in de auto
als de radio-uitzending plotseling wordt onderbroken met nieuws uit de Tour. Het
nieuws is dat Ricco op doping is betrapt en uit de Tour is gezet. Ik zet vervolgens
mijn auto zo snel mogelijk aan de kant van de weg en bel mijn vrienden met de
vraag of mijn tegenstanders Ricco ook hebben. De opluchting is groot als blijkt dat