www.tourdemarienvelde.nl

Column Henk Bluemink
Vijf jaar lang heeft Henk Bluemink uit Deventer op een ludieke manier zijn ervaringen in de afgelopen
Tour de France verteld. Dit jaar deed hij dat voor het laatst. Hier zijn relaas:
Geachte aanwezigen,
Om te beginnen wil ik de organisatie feliciteren met 25 jaar Tour de Mariënvelde.
De complimenten gelden niet alleen voor de uitstekende organisatie maar ook voor
de uiterst respectvolle wijze waarop zij deelnemers heeft herdacht die deze avond
helaas niet meer kunnen meemaken.
Het is zaterdagavond 5 juli als ik met mijn vrouw samen op de bank zit. Door van
diverse films te zeggen dat ik er niets aan vind krijg ik het voor elkaar dat we naar
het programma de avondetappe kunnen kijken.
“De tour is toch nog niet begonnen Henk want je bent nog helemaal niet bezig geweest
met je tourlijstje.” Daarin heeft ze helemaal gelijk want dit jaar is het allemaal
weer geheel anders gegaan dan andere jaren.
Vorig jaar heb ik hier verteld dat ik met mijn vrienden gewed heb dat ik dit jaar bij
de eerste vijf in de Tour de Mariënvelde zou eindigen. Weddenschappen die ze
graag aangingen omdat ze ervan overtuigd waren dat mij dit niet zou lukken. Wat ik
mijn vrienden toen niet verteld heb maar u wel is dat er een aparte competitie zou
komen in Mariënvelde namelijk de strijd om de Poulidor bokaal. En zoals ik vorig
jaar hier al meldde zouden daar slechts vijf deelnemers aan meedoen zodat ik met
mijn weddenschappen geen enkel risico zou lopen.
Mijn vrienden waren niet echt blij toen ze vorig jaar in de gaten hadden hoe ik ze in
de boot had genomen. Koortsachtig overleg volgde en het resultaat was dat ik af
zou zien van de weddenschappen maar dat zij als tegenprestatie mij met z’n allen
zouden helpen om dit jaar de Poulidor bokaal te winnen. Ik had aanvankelijk nog
enig wantrouwen want normaal gesproken zien ze mij liever zo laag mogelijk eindigen
maar ik moet eerlijk zeggen dat ze hun uiterste best voor mij hebben gedaan.
Tijdens diverse vergaderingen zijn de tegenstanders in de Poulidor bokaal uitvoerig
geanalyseerd, zijn uiteraard de renners besproken en is ook de tactiek van de
verschillende ploegen doorgenomen.
Over de naam van onze ploeg waren we het snel eens: Arc de Triomph die verwijst
naar een van de meest glorieuze overwinningen in de Franse geschiedenis. Wel
ontstond er binnen mijn vriendenkring bijna ruzie over wie er nu uiteindelijk opgesteld
moesten worden maar als compromis hebben we besloten de laatste twee
plekken in mijn team door loting vast te stellen. Vandaar dat uiteindelijk de Spanjaard
Cobo en de Colombiaan Soler nog in mijn team kwamen. Van Cobo had ik
nog nooit gehoord en Soler had ik vorig jaar, maar toen deed ik mee voor de Rode
lantaarn, iets waar ik nog af en toe een nachtmerrie van heb.
Nu begrijpt u dus waarom het bij ons thuis zo rustig was op de eerste avond van
de Tour. Deze rust werd echter vijf minuten voor middernacht wreed verstoord. Op
dat moment kreeg ik namelijk drie e-mails binnen en gingen de gewone telefoon en
de mobiele telefoon tegelijkertijd af. Het waren mijn wielervrienden die mij wisten
te vertellen dat zojuist bekend was geworden dat Soler aan zijn pols geblesseerd
was en dat ik deze renner dus niet moest opstellen. “Je hebt je rijtje toch nog niet
ingeleverd?” vroeg er een, “want we hebben je nog zo gezegd tot op het laatst te
wachten”.
Gelukkig had ik inderdaad goed geluisterd en had ik wel alles ingevuld maar nog
niet op knop verzenden gedrukt. Ik kon dus nog net op tijd Soler vervangen door
Frank Schleck en mijn inzending versturen. Dit was nu een uniek voorbeeld waarbij
het zowel letterlijk als figuurlijk vijf voor twaalf was.