Villa d'Arte 4 -2021

exposities
Hoewel schilderen altijd een
belangrijke factor in het leven
van Wendy Buiter is geweest,
koos zij aanvankelijk voor
een carrière als stewardess.
Vervolgens stortte Buiter zich
op de visagie en begon ze een
succesvolle beauty agency. Het
schilderen liet haar echter niet
los. Uiteindelijk verkocht ze acht
jaar geleden haar bedrijf om zich
volledig aan de schilderkunst
te wijden. Als alleenstaande
moeder met twee kinderen was
de stap niet eenvoudig: ‘Ik moest
in een nieuwe omgeving inkomen
genereren. Dat was best een
grote uitdaging.’
Rechts
Camélia Blanc
Linkerpagina
Wendy Buiter
Doorgaans ligt het accent op
Buiters commerciële talent als de
motor achter haar snelle succes,
maar dat doet haar artistieke drive
tekort. Haar werk is een intrinsiek
product van haar eigen verbeeldingskracht.
Andy Warhol kwam tot
de kunst vanuit de reclamewereld,
Roy Lichtenstein deed dat vanuit de
wereld van de cartoons. Jeff Koons
is mede beroemd geworden door
uitgekiende zelfpromotie, onder andere
via enorme billboards. Anderen
kwamen vanuit de architectuur
of binnenhuisarchitectuur tot kunst.
Op dezelfde wijze slaagde Buiter
erin vanuit haar achtergrond in de
mode en visagie autonoom werk te
creëren. Buiter: ‘Visagie is een vorm
van schilderen. Ik werkte daarin
veel met fotografen samen. Het
leukste vond ik het creëren van vrij
werk, waarin je hele mooie beautyshots
kon maken. Als tiener zocht
ik al naar manieren om dingen te
maken die ik zelf mooi genoeg vond
om aan de muur te hangen. Ik wilde
in alles het ultieme beeld maken. In
bracht eerst artistieke elementen in
fashion en visagie in en vervolgens
nam ik mijn ervaringen op die vlakken
mee in mijn schilderen.’
Droomvrouwen
Buiter ging niet over één nacht ijs en
heeft zich zelfs verdiept in abstracte
kunst, alvorens terug te komen bij
haar uitgangspunten in mode en
visagie: het creëren van de ultieme
droomvrouw. Dat is vandaag de
dag niet onomstreden, maar Buiter
voelt zich door die discussie niet
aangesproken: ‘Ik krijg de vraag
regelmatig, maar als ik een vrouw
met oneffenheden zou schilderen,
is het geen Wendy Buiter-portret
meer. Het is maar de vraag of ik
wel vrouwen schilder. Ik schilder
een ideaal. Vrouwen die zich daarin
spiegelen willen dat schilderij dicht
bij zich hebben. Maar het zijn geen
portretten of zelfportretten. Ik kijk
niet in de spiegel als ik schilder,
maar schilder mijn innerlijke beeld
van zo’n gestalte. Dat gaat intuïtief.
Ik zoek daarbij naar de ideale
verhouding. In visagie is alles erop
gericht een illusie te creëren. Je
zet wenkbrauwen aan, wimpers
worden verlengd, ogen worden met
lijnen zo groot mogelijk gemaakt,
lippen springen eruit. Tegelijkertijd
ben je gebonden aan de kaders van
iemands gezicht. In kunst zijn die
kaders vrij. De gezichten op mijn
schilderijen zijn in het echt niet mogelijk.
Het zijn ultieme verbeeldin-
201