Villa d'Arte 4 -2021

‘ Zo gespannen als ik me had gevoeld
aan het begin van de rit, zo blij en
vrij voelde ik me aan het eind’
special
Boven
© Peter Maier
dan langer duurt dan gepland. De
combinatie van geen sneeuwkettingen
en besneeuwde bergwegen
maakte mij nerveus, maar mijn
man raakte alleen maar enthousiaster.
We hadden al wat extra tijd
ingepland, maar kwamen toch nog
vijftien minuten te laat aan. De
Instructeur was zo aardig om op
ons te wachten. Nu kon ik eindelijk
ontspannen na de turbulente rit
en mijn ogen laten dwalen naar de
omgeving: voor ons strekte zich
een mooi wit hoogvlakte uit, de
sparrenbomen waren als met
glazuur bedekt, de lucht was
ijskoud en aan het geblaf van de
honden was te horen dat ook hun
opwinding beestachtig was.
Hondensleeën, een
sport met flair
Matthias, onze musher - zo heet
een hondensleedrijver in Groenland
- liet een dozijn honden uit
hun hok en vertelde ons intussen
over zijn dieren, hun voorkeuren
en eigenaardigheden. “Mijn” husky’s
heetten Aischa en Akon; Akon
was de leidende hond en was vijf
jaar lang Matthias’ trouwe metgezel
geweest. Als “mushers in opleiding”
luisterden we aandachtig.
We kregen een uitvoerige instructie
van Matthias. We leerden
hoe we de husky’s voor de slee
moesten spannen en welke
commando’s er tijdens het rijden
werden gebruikt. En, misschien
wel het belangrijkste, hoe te remmen:
daarvoor moesten we op de
zogenaamde klauwrem trappen,
die zich dan in de grond ingraaft.
Een mechanisme bestaande uit
een metalen klauw, scharnieren en
een veer die aan het uiteinde van
de slee is bevestigd.
de het misselijke gevoel in mijn
maag te negeren. De sneeuw op
de plaats waar we vertrokken was
platgewalst. Overal lag eindeloos
diepe sneeuw. Waar was ik aan
begonnen?
De spanning stijgt
Wat was dat ook alweer over
gewicht verplaatsen en remmen?
Maar ik had geen tijd meer om na
te denken. Het commando van de
musher weerklonk al over de hoogvlakte
van de Teichalm: “Gooo!”
De honden blaften van vreugde
en opwinding. Wat mijn man
nog tegen me schreeuwde, ging
verloren onder het luide gehuil van
de husky’s. Nu was het dan echt zo
ver! Ze huilden, sprongen, blaften.
En plotseling was het stil. De twee
honden trokken de slee met een
krachtige ruk en een onbedwingbare
energie die onmiddellijk op
mij werd overgebracht.
Concentratie en inspanning
Ik was supergeconcentreerd, mijn
vingers klemden zich vast om de
handgreep en elke spier was gespannen.
Kort na de start kwamen
we bij de eerste bocht, die ik met
vlag en wimpel doorkwam. Een
paar meter verder zag ik de eerste
klim en ik deed mijn best om de
honden omhoog te helpen. Het
was vermoeiend, mijn hart ging
tekeer en ik was buiten adem toen
ik de top zag. Ik wou dat ik de
afgelopen weken wat vaker was
gaan hardlopen...
Nu ging het pad bergaf, de slee
gleed geruisloos door de verse
diepe sneeuw, de honden hijgden
en ik kon weer beide voeten op
de lopers zetten. Voor het eerst
was er tijd genoeg om te genieten
van het adembenemende
uitzicht op de bomen en weiden
die vredig onder een dikke laag
sneeuw lagen. De husky’s trokken
en trokken - snel, ongelooflijk
snel - alsof hun doel was om zo
ver mogelijk het landschap in te
rennen. Op dat moment slaagde
ik erin om me af te sluiten en
gewoon in het hier en nu te zijn.
Afscheid bij de etensbak
Zo gespannen als ik me had
gevoeld aan het begin van de rit,
zo blij en vrij voelde ik me aan het
eind. Na een uur begonnen we aan
de terugweg. Ik begon zachtjes te
remmen om de honden duidelijk
te maken dat ons avontuur bijna
was afeglopen.
Onder
© Peter Maier
Kort voor de start herinnerde
Matthias me er nog eens aan:
“Bij het starten en stoppen zet je
je voet stevig op de rem! Bergaf,
rem je lichtjes en ga in de bochten
hangen. Als je bergop gaat, help
de honden en moet je je kleinmaken!
En laat het handvat nooit los!
Anders zijn de honden weg met de
slee en moet je de rest lopen. De
huskies stoppen niet!” Ik probeer-
153