Villa d'Arte edition 3

Column
WEEMOED
Oh, wat hebben we geklaagd tijdens de
lockdown. Steen en been. Zelfs ondergetekende
heeft fel geprotesteerd tegen
de sluiting van terrassen, restaurants en
musea/galeries (ik beken: in die volgorde).
Want met de 1,5 meter-regel, beperkte bezoekersaantallen
en gepaste afstand tussen
tafeltjes was er niets aan de hand. Er
was destijds geen enkele zinnige reden om
alles volledig dicht te gooien, maar trams,
treinen en winkels open te laten. Het voelde
gaandeweg een beetje als een schot
hagel op cultuur. Maar… nu alles terug
naar het oude gaat staan we weer in de file,
worden de restaurants en terrassen weer
hutje-mutje vol tafels gepropt en zitten we
als vanouds in een kakofonie bij elkaar op
schoot. Het Rijksmuseum presenteert met
zijn 100-portrettengalerij alweer trots een
blockbuster-tentoonstelling.
Alsof schouder aan schouder staan in
grote musea reden tot gejuich is. Dat
is het niet. Laat staan dat het een verworvenheid
is. Het is een gruwel van
deze tijd en de reden waarom ik dat
soort exposities sinds een jaar of vijftien
alleen nog op uitnodiging bij besloten
openingen bezoek. Ik heb het één keer
gezien, het bezoek voor de Nachtwacht
dat in optocht wachtte op hun eigen drie
seconden vooraan. En dat was dan nog
de oude Nachtwacht, een doek dat zijn
langste tijd heeft gehad. Want met alleen
blank VOC-tuig uit de Slavenbocht (voorheen
‘Gouden’) op doek kun je wachten
op het moment dat een activist er het
mes in zet. Ook de Nachtwacht is vandaag
de dag allesbehalve woke.
Natuurlijk is het fijn dat alles weer open
is en dat we weer overal naar toe kunnen,
maar ik mis een aantal verworvenheden
van het coronajaar nu al: ruimte, rust en
geen klamme, vieze handen meer schudden.
Door het Rijks en Van Gogh kunnen
wandelen alsof het 1972 is. Het gevoel van
Nederland met 10 miljoen minder inwoners.
Ik denk daarom met lichte weemoed
terug aan de positieve kanten van het
coronajaar. En bedenk me dat ik helemaal
niet onvoorwaardelijk terug naar af wil.
René Seghers
Museum
Belvédère
TONY CRAGG | POINTS OF VIEW
JAN MANKES | DE DIEREN EN DE ZIEL DER DINGEN
Links
Tony Cragg,
‘Runner’, 2017,
glasvezel (590
x 313 x 244 cm)
© Ton Broekhuis
Nu de musea weer publiek mogen begroeten,
pakt het Friese Museum Belvédère uit met
een bijzondere dubbeltentoonstelling
rondom twee bijzonder contrasterende
kunstenaars: fijnschilder Jan Mankes (1889-
1920) en beeldhouwer Tony Cragg (1949),
vermaard om zijn monumentale sculpturen.
Zes daarvan sieren t/m 26 september het
museumpark. In het museum zelf staat in
aanvulling ook kleiner werk van Cragg. Van
realist Jan Mankes is een selectie werken op
doek en papier samengebracht rondom het
centrale thema in zijn oeuvre: dieren.
164