Villa d'Arte 2

Rechts
Te paard kun
je echt van
de gebaande
paden afwijken
Onder
Lama’s zijn
intelligente en
sociale dieren,
perfect om mee
te wandelen
van vogels vult de lucht. Het
pad slingert omhoog, bomen
maken plaats voor lage struiken,
tot we op de kale rotsen van de
Schrattenfluh stuiten. ‘Dit is een
prachtige plek voor de lunch,’ zegt
Hans. ‘Bovendien zijn de rotsen
te scherp en de gaten en kieren
gevaarlijk voor de paarden.’ Ik stijg
af, ga op een rotsblok zitten en
geniet van het grandioze uitzicht
over het dal met in de verte het
Berner hooggebergte met de Eiger
en Jungfraujoch. ‘Hier in de bergen
vind ik rust, in mijn hoofd en
in mijn lijf,’ begint Hans. ‘Elke dag
ben ik buiten, met mijn paarden.
Wat wil een mens nog meer? Ik
heb maar van één ding spijt en
dat is dat ik dit niet veel eerder
heb gedaan.’
Granieten rotsen, weelderige
alpenweides en een stralende
hemel; de kleuren om me heen
zijn grijs, groen en blauw. Op het
geklingel van koeienbellen na is
het doodstil. Het uitzicht, dat wel
een ansichtkaart lijkt, is net als de
rust overweldigend. En daar ben ik
aan toe. Ik wil namelijk niet meer
van deadline naar deadline rennen
en mijn leven laten bepalen door
mijn smartphone en andere
beeldschermen. Nee, ik wil rust.
En zo beland ik op aanraden van
een vriend op een paar ‘geheime’
plekken in Zwitserland om aan de
alledaagse hectiek te ontsnappen.
Een week lang trek ik eropuit en
laat me inspireren door mensen
die bewust voor een leven back to
nature hebben gekozen.
Weelderige alpenweiden
Een van die mensen is Hans Stücki
(75), die met zijn paarden veelvuldig
de bergen in trekt. Soms
alleen, maar vaak met gasten. ‘Ik
heb mijn hele leven al paarden
gehad. Maar als eigenaar van drie
grote restaurants had ik nooit
veel tijd om tochten te maken. Als
ik met pensioen ga, zei ik altijd,
dan maak ik mijn droom waar.
Dan creëer ik mijn Wilde Westen.’
En zo kocht hij tien jaar geleden
zes paarden en gaf zichzelf een
tweede leven.
Samen met Hans trek ik te paard
door het Unesco-biosfeerreservaat
Entlebuch, dat door de ligging
in het westen van het kanton
Luzern en het karstlandschap het
Wilde Westen van Zwitserland
wordt genoemd. Het karrenspoor
gaat dwars door alpenweides vol
paarse, gele en witte bloemen.
Links van mij torent de Brienzer
Rothorn hoog boven me uit, voor
me ligt de kalkstenenwoestijn van
de Schrattenfluh. ‘Ooit was deze
berg een weelderige alpenweide
waar koeien graasden,’ vertelt
Hans. ‘Maar volgens de overlevering
waren de boeren zo
hebberig dat de duivel besloot
ze te straffen. Met zijn klauwen
trok hij de vruchtbare weiden van
de rotsachtige ondergrond en zo
ontstond deze kilometerslange
bergrichel vol scheuren, gaten
en kieren.’
Hoe hoger we komen, hoe meer
het grasland plaatsmaakt voor
bossen en rotsen. De heerlijke
geur van dennenbomen dringt
mijn neus binnen, het gezang
76