Klachtenrapport en jaarverslag 2020

overlijdens als in de Verenigde Staten. Op het moment dat ik dit schrijf zo’n 250.000. Ja, de Verenigde Staten
zijn een enorm land, maar India en China zijn nog groter en ze hebben minder overlijdens. Daarom wijzen de
Amerikaanse media vaak op het feit dat er nergens anders zoveel doden zijn.
Maar als je bericht voor een Vlaamse publiek is het logisch dat je dat aantal ook afzet tegen de Belgische
situatie. En dan zijn de feiten wat ze zijn. Per miljoen inwoners ligt het aantal COVID-19 overlijdens in België
beduidend hoger dan in de Verenigde Staten. Per miljoen inwoners bekeken, heeft België meer aanspraak op
de titel wereldrecordhouder dan de Verenigde Staten.
Maar de Verenigde Staten hebben best wel een probleem. De grafiek toont heel duidelijk dat de Verenigde
Staten er nooit in geslaagd zijn om de curve te doen afbuigen. De epidemie is op bepaalde plekken, zoals
New York, wel onder controle geraakt, maar nooit in het land als geheel. Dat wijst toch op een beleid dat
tekortschiet. Trouwens ook voor België mag de steile klim in het aantal overlijdens van de laatste weken
vragen doen stellen over het beleid.
“Waar is de wijsheid, verloren in de informatie?”
Als ik zelf een kritiek moet leveren op de Amerikaverslaggeving, dan is het : welke wijsheid hebben we nu
meegenomen van die vele uren informatie? Het citaat van T.S. Eliot indachtig: “Where is the wisdom lost in
knowledge, where is the knowledge lost in information?”
We horen en zien uren uitzending. Maar wat leren we nu over hoe dit bewonderenswaardige land, ooit
de krachtcentrale van de democratie, zichzelf in politieke inefficiëntie en in emotionele blokkering heeft
gereden? Natuurlijk waren er ook portretten van Trumpaanhangers én van Black Live Matter supporters. Maar
hoe is het tot zo’n polarisering kunnen komen?
Ook in mijn mailbox merk ik dat de status quo voor heel wat mensen frustrerend is of zelfs als bedreigend
overkomt. Hun frustraties worden ook opgepookt met stemmingmakerij en soms zelfs met desinformatie
en manipulatie. Maar hun emoties zijn niet minder oprecht. Het enige wat ik kan bedenken is dat we als
journalisten vooral ook luisterbereid moeten blijven. We zeggen als journalisten graag dat de pen scherper is
dan het zwaard, maar onze grootste troef is soms een open hart. Om daarna de wijsheid te zoeken.
(*) Op het moment van de publicatie van deze column was er nog geen officiële uitslag. het laatste punt uit
de column werd ook geïllustreerd met een grafiek die u kan terugvinden onder: https://www.vrt.be/vrtnws/
nl/2020/11/20/wat-vond-u-van-de-verslaggeving-over-de-amerikaanse-verkiezingen/
4.6
TAALFOUTEN
Sinds de introductie van de knoppen om taalfouten rechtstreeks te melden aan de redactie, heeft de
nieuwsombudsman geen volledig overzicht van de taalfouten. Het is hoe dan ook duidelijk dat het merendeel
van de taalfouten via de knoppen wordt gemeld. Toch werden er ook nog 151 bij de nieuwsombudsman
gemeld. (148 in 2019 en 368 in 2018)
De grote meerderheid van de taalfoutmeldingen zijn inderdaad gegrond. Steekproeven gaven de voorbije
jaren een langzame verbetering aan van het aantal taal- en tikfouten op de site. Fouten worden dankzij de
knoppen ook sneller gecorrigeerd.
In 2020 was er door de grote toevloed aan mails helaas geen ruimte om nog steekproeven voor taalfouten
te organiseren. Het aantal taalfouten dat bij de nieuwsombudsman werd gemeld, bleef dus stabiel tegenover
vorig jaar.
84