Syndicate of Belgian painters
Onder de noemer Syndicate of Belgian painters brengt Peter Weidenbaum een aantal kunstenaars samen die een carrière in de kunst uitbouwen met een focus op de schilderkunst. Elk met hun eigen schriftuur, voelt men in hun werk een doorgedreven zoektocht, naar wat voor hen relevant is in de schilderkunst. Geen mode of namedropping maar een groep van schilders die zoals de filosoof Immanuel Kant het stelt bezig zijn met ‘het ding zoals het op zichzelf bestaat’. Elk bewandelen zij een parcours dat oplossingen vindt in de eigenheid van het werk en geen rekening houdt met tendensen. Het canvas staat centraal in hun oeuvre.
Onder de noemer Syndicate of Belgian painters brengt Peter Weidenbaum een aantal kunstenaars samen die een carrière in de kunst uitbouwen met een focus op de schilderkunst. Elk met hun eigen schriftuur, voelt men in hun werk een doorgedreven zoektocht, naar wat voor hen relevant is in de schilderkunst. Geen mode of namedropping maar een groep van schilders die zoals de filosoof Immanuel Kant het stelt bezig zijn met ‘het ding zoals het op zichzelf bestaat’. Elk bewandelen zij een parcours dat oplossingen vindt in de eigenheid van het werk en geen rekening houdt met tendensen.
Het canvas staat centraal in hun oeuvre.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
van de Belgische kunst na ’45 benoemt Willem Elias Weidenbaum onder het
neosymbolisme een sjl die volgens Elias ontstaat in wat men in Vlaanderen
noemt ‘de school van Antwerpen’ en waarvan Luc Tuymans de belangrijkste
vertegenwoordiger is. Weidenbaum hecht veel belang aan een
maatschappijgericht creaeproces. Hij tracht een hedendaags gevoel als
vervreemding te overbruggen aan de hand van gedeelde beelden.
Een correspondene tussen de kunstenaar en een verzamelaar rond het
schilderij The room of Erik Sae.
"The room of Erik Sae".
P: Om iets zinnig op doek te zeen moet ik telkens door het slijk gaan. De
creaviteit is iets monsterlijks. Ik zag eens een documentair over Bacon waarin
heel de destruceve kant van hem wordt belicht. 'Bacon's Arena' ik denk dat jij
hem ook zag. Bij hem was dit een fysieke gebeuren. Bij mij speelt het zich
meer af in mijn hoofd. Ik moet mij erdoor schilderen. Vandaag beëindigde ik
het werk 'The room of Erik Sae'. Op Wikipedia las ik het volgende over hem;
Erik Sae verliet iedere werkdag zijn appartement, om te voet naar zijn studio
in het centrum van Parijs te gaan, een afstand van circa en kilometer. Hier
bracht hij de dag al componerend door. 's Avonds liep hij de hele afstand weer
terug, om zich terug te trekken in de eenzaamheid. Gedurende de 27 jaar dat
hij hier hee gewoond, is er niemand bij hem in huis geweest. Velen hebben
met Sae gecorrespondeerd. Zij kregen in de regel prompt antwoord, maar na
Saes overlijden ontdekte men achter zijn vleugel stapels nooit geopende
enveloppen: Sae las een deel van zijn post dus nooit.
G: Sae is weer een stap verder in je huidige serie. Hier hangt inderdaad de
geur van een oud boek in, nu ik het verhaal lees is dit nog straffer, er zit een
'geisgkeit' in die moeilijk in woorden te vaen is, een soort broze sfeer die elk
moment kan doorbroken worden. Ergens lijkt het alsof je kijkt naar een
schaakbord waarin de individuele stukken een confrontae aangaan met
elkaar die het moment dreigen te doen kantelen. Ik denk ook aan sommige
werken van Hammershoi waarin de composie en het licht samenvallen tot
een bijna boeddhissch nulpunt waarin alles in harmonie is. Dit op doek zeen
is als het schrijven van een roman, elke leer is van belang om het geheel tot
iets briljant te laten sprankelen. Dit lijkt te gebeuren in dit werk !
Change language