Syndicate of Belgian painters
Onder de noemer Syndicate of Belgian painters brengt Peter Weidenbaum een aantal kunstenaars samen die een carrière in de kunst uitbouwen met een focus op de schilderkunst. Elk met hun eigen schriftuur, voelt men in hun werk een doorgedreven zoektocht, naar wat voor hen relevant is in de schilderkunst. Geen mode of namedropping maar een groep van schilders die zoals de filosoof Immanuel Kant het stelt bezig zijn met ‘het ding zoals het op zichzelf bestaat’. Elk bewandelen zij een parcours dat oplossingen vindt in de eigenheid van het werk en geen rekening houdt met tendensen. Het canvas staat centraal in hun oeuvre.
Onder de noemer Syndicate of Belgian painters brengt Peter Weidenbaum een aantal kunstenaars samen die een carrière in de kunst uitbouwen met een focus op de schilderkunst. Elk met hun eigen schriftuur, voelt men in hun werk een doorgedreven zoektocht, naar wat voor hen relevant is in de schilderkunst. Geen mode of namedropping maar een groep van schilders die zoals de filosoof Immanuel Kant het stelt bezig zijn met ‘het ding zoals het op zichzelf bestaat’. Elk bewandelen zij een parcours dat oplossingen vindt in de eigenheid van het werk en geen rekening houdt met tendensen.
Het canvas staat centraal in hun oeuvre.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Unheimlich, dat zijn ze, de schilderijen van de Gentse kunstenares Adelheid De
Wie (°1982). Restanten van een wereld, aer the flood. Of taferelen op een
andere planeet, waar de mens niet wist te overleven. Desolaat, onbehaaglijk,
volstrekt eenzaam: een onherbergzame plek waar je niet wil zijn, tenzij je jezelf
wil kwellen. Beweren dat we niet graag in de decors van Adelheid De Wie
vertoeven, zou echter maar de halve waarheid zijn. Er is ook soelaas. Er zijn de
vibrerende - hoopgevende? - kleuren die meer refereren aan sprookjesachge
sferen dan aan de realiteit.
Zeer geleidelijk aan ontstaan deze bevreemdende oorden op doek of paneel.
De aanzet van haar werk is steeds abstract, een kwese van kleuren die elkaar
in een intuïef ritme opvolgen, een mentaal landschap dat langzaam vorm
krijgt. Het eindresultaat lijkt te verwijzen naar herkenbare zaken als
landschappen en zeezichten, maar dat is niet haar vertrekpunt. Veeleer lijkt ze
scènes te willen scheppen waarin ze weloverwogen een soort ludieke doch
bevreemdende objecten plaatst, die het geheel ogenblikkelijk een
surrealissche toets geven.
In haar vroegere werk waren dat herkenbare zaken als kegels, glijbanen of een
klimrek. Gaandeweg werden dit ongedefinieerde abstracte vormen. Nu hebben
ze de neiging helemaal weg te blijven. Misschien is de suggese dat er iets was,
of dat er iets op l is, genoeg. In ieder geval lijkt het spelen met het vormelijke,
soms leerlijk, meer de bovenhand te nemen.
Naast schilderijen werkt Adelheid aan immersieve installaes. Totaalervaringen
zouden het moeten worden, waarin de objecten uit haar schilderijen een
nieuwe rol krijgen. Dat is haar forte: net als je denkt het zaakje door te hebben,
gee ze het geheel weer een nieuwe twist, door te variëren met perspecef,
kleuren, omkeringen, spiegelingen, trompe-l’oeil, canvasformaten,
verkleiningen en vergrongen, waarbij ze niet alleen de werkelijkheid tart,
maar je ook binnen haar geconstrueerde, alternaeve realiteit doet verdwalen.
Logica op de wijze van Adelheid De Wie: uitdagende spelletjes met je
waarneming die je uit balans brengen, tot je je net zo verweesd voelt als
iemand die na de zondvloed moederziel alleen achterblij. De speelse knipoog
is echter nooit ver weg.
Annelies A. A. Vanbelle
Change language