Syndicate of Belgian painters

Wright’s oeuvre kan gezien worden als de ‘missing link’ tussen de westerse
kunsthistorische tradie en de wereld waarin we leven vandaag.
Haar monumentale olieverfschilderijen tonen uitgekiende composies van
roer- en levenloze objecten in de tradie van het slleven of de Nature Morte.
Dit genre uit de schilderkunst leent zich uitstekend om te genieten van de
virtuositeit van de kunstenares. Met een uitzonderlijke technische vaardigheid
en oog voor detail, kleurnuances en lichtspel schept Wright betoverende,
mysterieuze beelden en voegt er poësche tels aan toe. Zij schuwt de
estheek niet en zoekt de schoonheid bewust op om de gepresenteerde
realiteit acceptabel te maken. De sfeergevoeligheid van de schilderijen hee
een doel. De op het eerste zicht sprookjesachge, verleidelijke taferelen
verweven op een verraderlijke wijze thema’s als vergankelijkheid,
kwetsbaarheid, fragiliteit en verval. De tradie van het slleven wilde de mens
in contact brengen met zijn eigen sterfelijkheid. De latere christelijke invulling
voegde er de angst voor de dood aan toe. De kunstwerken dwingen om sl te
staan, zowel leerlijk als figuurlijk. Wright zoekt bewust in elk werk op een
bepaalde afstand een visuele breuklijn die het schilderkunsge realisme
oversjgt en zo wordt de toeschouwer gezogen naar abstracte kleurvlakken,
lijnenspel en uitvergrote details. Van dichterbij verdwijnt het herkenbare beeld
in penseelstreken en verf. De kunstenares schept met dode dieren,
vertrappelde insecten, slacht- en plasc afval verhalen waar het geweld net
buiten beeld is. De nieuwsgierigheid van Wright naar dingen waar we normaal
niet naar willen kijken, is groot. Niet enkel de geschiedenis die in iets organisch
zit fascineert haar, maar ook hoe de toeschouwer het onderwerp leest. Deze
onderwerpen maken deel uit van het dagelijks bestaan en de levenswijze van
de hedendaagse mens. De confrontae wordt vaak angstvallig vermeden door
de afschuw die ze kunnen oproepen omdat men op een bepaalde manier
gecondioneerd werd. Is het getoonde werkelijk zo afstotelijk of hee het meer
te maken met de angst voor onze eigen fragiliteit? Wright nodigt de
toeschouwer uit schoonheid te ontdekken in datgene waarvan men het idee
hee dat het niet te aanschouwen valt. De uitvergrote schaal van het
onderwerp en de glossy, reclameachge presentae van Wright’s ‘objets
trouvés’, tonen deze werkelijkheid op draaglijke wijze. De kunstenares
interpreteert de realiteit rondom door het object te bekijken, het om te keren,
het te combineren en het goed in beeld te brengen en daarna de
schilderkunsge factor toe te voegen. Door in te zoemen vraagt ze de
toeschouwer om afstand te nemen en na te denken over wat er werkelijk te
zien is. De confrontae onthult de hedendaagse maatschappijkriek inherent
aan haar oeuvre. Leven wij in een sprookje?
Femke Vandenbosch