(let yourself) Fall

(Let Yourself) Guide
De eerste monniken waren vluchtelingen.
In de tweede eeuw trokken
ze de woestijn in, opgejaagd door de
christenvervolgingen. Eenzaamheid,
stilte en gebrek aan eten vormden
een vruchtbare bodem voor het
gebed. Ze kregen navolgers, trokken
dieper de woestijn in en stichten
gemeenschappen: de eerste monastieke
ordes.
Tegenover het weidse van de
woestijn, vormt Abdij Keizersberg
een afgesloten plek, een ommuurde
burcht op een berg. Tijdens het
par cours bots je her en der ook
op fysieke afsluitingen. Ze vormen
de grenzen van de ruimte die de
Benedictijnen voor deze tentoonstelling
ter beschikking stelden. Voor het
ervaren van deze unieke context zijn

ze even zinvol als de talloze moge lijkheden
die de abdij biedt. Ze brengen
de fysieke en mentale contouren van
deze bijzondere plek aan het licht.
Een op traditie geënte levensstijl
handhaven veronderstelt dat je weerstand
kan bieden aan de druk van
een sterk evoluerende (buiten)wereld,
een evolutie die zich op microschaal
ook aan de voet van deze berg manifesteert.
De transitie van een industriële
Vaartkom naar een creatieve hub;
de expansie van het beursgenoteerde
InBev; de Moskee om de hoek aan
de Vaart; de invulling van het park
rond de abdij …
De broeders blijven bezinnen.
Bidden verder. Kleden zich sober.
Eten in stilte. De discipline waarmee
ze dagelijks deze rites volbrengen,
vormt een soort zachte weerstand
tegen al wat verandert, die door de
eeuwen heen steenhard is geworden.
Tussen de krijtlijnen van deze vaste
gewoontes en rituelen kregen en
vonden wij de ruimte om (Let Yourself)
Fall te creëren.
Tijdens deze elf dagen vinden acht verschillende Rond-lezingen plaats:
acht sprekers met diverse achtergronden (van bergsport tot natuurkunde) en
verschillende leeftijden, creëren vanuit hun leefwereld en interesses een eigen
rondleiding. De tentoonstelling wordt zo voortdurend open gebroken en weer
opgebouwd vanuit verschillende invalshoeken.
STIJN DEVILLÉ ZA 2.12
theatermaker 18:00 uur
JOZEFIEN VAN BEEK MA 4.12
journalist 18:00 uur
VOLKMAR MÜHLEIS DI 5.12
schrijver 18:00 uur
DIRK HANSSENS WO 6.12
monnik 16:00 uur
DO 7.12
THOMAS HERTOG
18:00 uur natuurkundige
VR 8.12
VINCENT CAERS
muzikant
17:00 uur – 20:00 uur doorlopend
17:30 uur en 19:00 uur: live performance
ZA 9.12
ESRA VANDENBUSSCHE
15:00 uur actrice, 9 jaar
ZO 10.12
SIEBE VANHEE
16:00 uur ‘big wall’ klimmer
Met de sleutel die vastgeknoopt is
aan je rugzak kan je binnen in het
slot, het privégedeelte van de broeders.
Omdat het onmogelijk was
talloze duplicaten te maken van de
originele sleutel, werd er een nieuwe
sleutel en slot gemaakt waarmee
je tijdens de openingsuren van de
tentoonstelling naar binnen kan.
Het lampje in de rugzak draagt
de naam Little Sun en is een ontwerp
van Olafur Eliasson. (Let Yourself) Fall
is opgebouwd uit twee modules van
drie uur, voor en na zonsondergang:
van 14:00 uur tot 17:00 uur en van
17:00 uur tot 20:00 uur. Het lampje
helpt je je weg te vinden na zonsondergang.
Elke dag leest één monnik voor
tijdens het maal dat in stilte genuttigd
wordt. Er wordt steeds gekozen
voor lijvige boeken, wat een rustige
cadans creëert over dagen en weken
heen. Ons voorstel om zelf elf korte
teksten aan te leveren voor deze
lezingen zou zowel het mentale
als fysieke ritme van deze lezingen
te sterk verstoren. Na overleg met
de broeders kregen de elf teksten
een andere nomadische ‘plaats’: in
de kleine rugzakken voor de bezoekers
en in de grote rugzak aan het
Maria beeld. Elke kleine bezoekersrugzak
bevat één van deze teksten.
Het zijn alle teksten over cartografie
in zijn meest brede betekenis.
De teksten zijn geselecteerd door
Steven Devleminck en broeder
Dirk Hanssens OSB van Abdij
Keizers berg.
Deze publicatie is de bezoekersgids
bij het tentoonstellings project
(Let Yourself) Fall en is uitgegeven
door LUCA School of Arts,
Paleizenstraat 70, 1030 Brussel,
met de steun van de Commissie
Actuele Kunst van de KU Leuven
en de Stad Leuven.
Samenstelling
en redactie
Ief Spincemaille
Grafisch ontwerp
Raf Vancampenhoudt
& Joris Verdoodt
Fotografie
Wim Storme
© De deelnemende kunstenaars,
Ief Spincemaille
en LUCA School of Arts
Wettelijk depot D/2017/13058/1
Steek de straat over net achter OPEK.

Rope is een touw van 60 meter
lang en 30 cm dik. Rope is te groot
gemaakt en heeft daardoor zijn functie
en betekenis verloren. Het reist
rond om opnieuw een functie te krijgen
en een betekenis te vinden. Het
strijkt onverwacht neer en probeert
de energie van een bepaalde plaats
zo goed mogelijk te absorberen en er
op te reageren via geïmproviseerde
interventies. Wat het meemaakt en
ervaart schrijft Rope neer in een blog.
Rope’s ervaringen zijn de stem van
een buitenstaander die niet oordeelt
maar de wereld met verwondering
beschrijft en aanschouwt.
Tijdens (Let Yourself) Fall doet
Rope geen interventies. Het fungeert
louter als een symbolische prelude op
de tentoonstelling. Het leidt je naar
het eerste werk in het abdijpark en
verbindt de abdij met het stedelijke
weefsel. Rope vormt de overgang van
de echte wereld naar de tentoonstellingsruimte.
Het is een visueel baken
dat de bezoeker helpt om de berg
naar Abdij Keizersberg te beklimmen.
En dit via een nieuwe trap net achter
OPEK die de abdij op intieme wijze
met het stedelijke weefsel heeft
verbonden.
IEF SPINCEMAILLE
2017 – HEDEN
MOUSSE, TEXTIEL — 66 M (L) X 30 CM (DIAMETER)
Ga de trappen op. Volg het pad naar rechts. Ga na 50 meter door de poort
aan je linkerkant naar de tuin. Volg de weg naar boven.

Super Carry is een prototype op
schaal 1/1 van een logistiek model
waarin meerdere diensten (taxidienst
+ ophalen en levering van goederen)
in één enkel voertuig worden
gecombineerd. Super Carry verbeeld
een ‘ecosysteem’ van verschillende
diensten en voertuigen die allemaal
begeleid en bestuurd worden door
verschillende digitale applicaties.
De shuttles hebben geen vaste routes
of schema’s, maar werken binnen
een vaste zone, net zoals arbeidersbijen
cirkelen rond hun bijenkoningin.
ROPE
Door de 1/1 schaal van het prototype
is Super Carry een werkend
model, maar door zijn vreemde locatie
in het park (waar geen wagens zijn
toegelaten), lijkt Super Carry tegelijkertijd
nog een utopie die zijn weg naar
de realiteit nog niet gevonden heeft.
Het kleine wagentje met zeven functies
(taxi, pick-up, delivery, assurance, vendor,
security en rental) is hier gestrand
in een grensgebied tussen de reële
politieke en stedelijke ontwikkelingen
in de Vaartkom en de sprookjesachtige
omgeving van de abdij.
THOMAS LOMMÉE
2011
WAGEN, DAKLICHTEN
FRONT
Transport of people
SUPER
BACK
Transport of goods
Volg de weg tot aan het grote Mariabeeld op de rand van de berg.

CARRY
Staand op de rand van de berg kijkt
Maria, ‘Koningin des Hemels’ uit over
de stad. Op haar linkerarm draagt
ze het kind Jezus, dat een zegenend
gebaar maakt over de stedelijke
kern die door de vroegere omwalling
gescheiden wordt van de abdij. Het
enorme beeld versterkt de tweedeling
tussen stad en abdij.
De foto werd genomen vanuit
de residentievertrekken in de abdij
waar kunstenaar Bram van Breda en
Ief Spincemaille verbleven. Vanuit
de hoogte ziet de bezoeker het beeld
met de stad Leuven duidelijk op
de achtergrond. Het is alsof Maria
vertrekkensklaar staat om de berg af
te dalen en zich te vermengen onder
THOMAS RENWART, JULIANE SCHREIBER
EN CHARLOTTE STUBY
2017
HDPE GEWEVEN DOEK — KLEINE RUGZAK 51,5 CM (H) X 40 CM (B),
GROTE RUGZAK 230 CM (H) X 160 CM (B) X 50 CM (D)
de stedelingen. Thomas Renwart,
Juliane Schreiber en Charlotte Stuby
ontwierpen een grote rugzak die
deze indruk nog versterkt. De bezoekers
krijgen een kleinere maar identieke
rugzak mee met daarin een
sleutel, zaklamp, gids en boek.
De rugzakken geven de bezoekers
een net omgekeerde rol: het zijn
stede lingen die de berg opklimmen
en zich vermengen met de bewoners
van een abdij.
Net zoals de broeders een habijt
dragen, worden de bezoekers op
sub tiele manier geüniformeerd. De
context wordt zo geritualiseerd, alsof
het Mariabeeld en bezoekers deel
uitmaken van een groter geheel in
een theatrale setting. Naast de rugzakken,
die als kostuum fungeren,
trekken de zaklamp en bezoekersgids
het theatrale karakter door naar de
bezoeker. Ter zelfde tijd vertellen ze
echter een ander verhaal; dat van de
bezoeker als reiziger, die valt in een
vreemde context, met slechts enkele
beperkte hulpmiddelen om deze reis
tot een goed einde te brengen.
Elke rugzak is gemaakt op basis
van één stuk textiel dat via een systeem
van inschuifbare verbindingen
gemonteerd werd. De textielvorm
werd software matig ontworpen
en gesneden met een lasercutter.
De rugzakken zijn gemaakt uit HDPE
(High-density polyethylene), een
materiaal dat het meest gekend is
van puinzakken.
YOURS
TRULY,
Loop richting abdij tot helemaal in de hoek van het gebouw.
Ga binnen via de voordeur van de abdij. Open de metalen deur in de rechterhoek
van het atrium en loop de gang door tot in het voorgeborchte.

Main Service Route (MSR) is de verkeersader
in conflictzones waarlangs
het grootste deel van het verkeer ter
ondersteuning van militaire operaties
loopt.
De bezoeker wordt geconfronteerd
met een groep overlevenden,
een pak verdwaalde honden die op
onverklaarbare wijze zijn gestrand
langs de Koeweitse MSR. In een
poging de verzengende temperaturen
en constante zandstormen tegen
MARY
te gaan, zoeken de dieren rusteloos
bescherming achter verstrooide
stukken afval. Deze wijzen op een
andere, in deze context vreemde
en vrijwel onbereikbare, levendige
en geïndustrialiseerde wereld.
Wanhopig, opgezweept en getiranniseerd
graven de honden holen in het
hete zandoppervlak, waarbij ze soms
tegen elkaar opbotsen en blaffen
om hun ene plek in de weidse woestijn
te verdedigen.
WIM CATRYSSE
2012
SINGLE-CHANNEL VIDEO INSTALLATIE — HD, 16:9, KLEUR, NIET-GESPROKEN, 00:14:58
Ga terug naar het atrium. Laat de metalen deur op een kier.
Neem de sleutel uit de rugzak en stop hem in het slot van de grote deur.
Draai het slot open en sluit deze deur weer achter jou.
Je bent nu in de abdij. Respecteer de rust en de stilte. Praat zacht. Stap langzaam.
Stap verder naar rechts, tot aan het derde raam in de kloostergang.

Speciaal voor deze gelegenheid
maakt Sarah De Vos een groot glasraam
door middel van de eglomisétechniek.
Dat houdt in dat ze achterstevoren
op het glas schildert en dus
eerst de meest zichtbare lagen en
daarna pas de achtergrond weergeeft.
Hierdoor werkt ze als het ware blind
en intuïtief. Tegelijkertijd worden
haar schilderijen in één beweging
gemaakt. Voor Sea Change verplaatste
Sarah De Vos haar atelier tijdelijk
naar de abdij en werkte ze over een
tijdsverloop van twaalf uur het hele
werk in één keer af.
Sea Change vond zijn oorsprong
in een onderzoek naar verschillende
beelden over de huidige stromen
MSR
vluchtelingen. Terwijl de media hierbij
sterk inzoomt op de menselijke figuur
en diens leed, liet Sarah De Vos
juist dit aspect volledig achterwege.
Daardoor krijgt het beeld een bredere
en diepere betekenis en krijgt de
toeschouwer de opportuniteit om
te reflecteren.
Het kunstwerk is veranderlijk
naargelang de lichtinval, de reflectie
van de locatie en de plek van de
toeschouwer. Het raam is enerzijds
volledig transparant, maar gaat
anderzijds schuil achter zichzelf.
Het benadrukt de spanning tussen
het vlakke gesloten glas en de diepte
van het geschilderde water.
SARAH DE VOS
2017
OLIEVERF OP GLAS — 290 CM (H) X 185 CM (B)
SEA
Loop verder tot het midden van de kloostergang.
Ga binnen in de kapittelzaal, aan je rechterzijde.

De Leuvense priester-professor
Georges Lemaître was astronoom,
wiskundige en natuurkundige. Hij
was de grondlegger van de oerknal
theorie: alles, ruimte en tijd, ontstond
door een explosie uit een enorm heet
punt. Lemaître bood zo een nieuwe
en niet-religieuze verklaring van de
schepping van het universum. Dat
was niet vanzelfsprekend, aangezien
Lemaître naast wetenschapper
ook priester was. Ondanks de soms
beklemmende context waarin hij
werkte, wist hij zijn geloof toch te
combineren met een wetenschapp
elijke wereldvisie.
Het dogma van een statisch en
eeuwig heelal moest door zijn wetenschappelijke
inzichten plaats maken
voor een dynamische opvatting van
het heelal. Door de oerknal is er een
voortdurende metrische expansie
van al wat bestaat. Het universum
deint uit, verandert voortdurend en
is eindig. Zelfs wanneer wij niets
CHANGE
doen, vallen we voortdurend in een
nieuwe wereld.
Door deze dynamische opvatting
krijgt het heelal een geschiedenis.
Het rode licht in de kapittelzaal
weerspiegelt één moment uit deze
geschiedenis. Ongeveer 400.000 jaar
na de oerknal, koelde het universum
voldoende af om ionen te laten
recombineren tot atomen, waardoor
het eerste licht in de kosmos, dat van
de oerknal, eindelijk kon schijnen.
En toen schiep de oerknal het licht.
Het eerste licht dat het heelal verlichtte
was rood. Het waren de langste
golven, aan één eind van het optisch
spectrum, alsof je naar de wereld
keek door een rode bril. Langzaam
ontstonden de andere kleuren.
Vreemd genoeg volgde na deze fase
de donkere eeuwen van het universum:
er was geen ander licht dan het
licht dat een gevolg was van deze
initiële explosie, omdat de sterren
en zon nog niet geboren waren.
Hoeveel 1 kg weegt wordt afgemeten
aan dé kilogram (Le grand K), die
bewaard wordt in Parijs in het Bureau
International des Poids et Mesures
(BIPM). Hij is gemaakt van 90 procent
platina en 10 procent iridium en is
sinds 1887 hét ijkpunt voor hoeveel
1 kg weegt. Wat hier getoond wordt,
is één van de inox prototypes van het
internationale prototype van Le grand
K genaamd: 1 kg Primair. Deze kg
werd ons in bruikleen gegeven door
het Instituut voor Referentie Materialen
en Metingen (IRMM) te Geel.
Maar deze kilogram deint uit.
Hij is magnetisch geworden, trekt vuil
1968
INOX — 59 MM (H) X 52 MM (DIAMETER)
aan en neemt toe in gewicht. De laatste
ijking die gebeurde op 30 januari
1998 was negatief. Deze kilogram
bleek toen 1 kg + 2,272 mg te wegen:
2,272 mg teveel. Door deze toename
beschouwt men deze kilogram als
technisch defect en kan hij niet meer
als ijkpunt gebruikt worden door het
Instituut voor Referentie Materialen
en Metingen (IRMM). Zelfs wanneer
deze kilogram totaal inert is, ondergaat
hij een verandering. Heeft de
oerknal hier iets mee te maken? Een
‘gevallen’ kilogram die in de context
van deze tentoonstelling weer betekenisvol
is.
GEORGES LEMAÎTRE
MANUSCRIPT — 21 CM (H) X 14 CM (B)
MANU-
1 KG
PRIMAIR
Ga terug naar de kloostergang en volg deze tot op het einde.

PRIMAIR
De ontvankelijke stilte.
Waar met toewijding
de zuiverheid aanbeden wordt.
In de plooien laat de tijd er
zijn sporen na.
Een sluier van vuil en stof.
Vuil behoort tot het alledaagse en
is een kostbare herinnering van het
verleden. We staan hier echter niet bij
stil, koesteren het reine en verheerlijken
de zuiverheid. Deze tweestrijd
maakt van vuil een complexe materie,
die gevormd wordt door culturele
opvattingen en hierdoor tal van connotaties
oproept.
Bram Van Breda poogde zich
tijdens de voorbereiding op deze
derde LUCA Biënnale te verplaatsen
in de wereld van de kloosterlingen.
Hij verdiepte zich in de symbolische
waarde van het wassen en zuiveren,
die vervat zit in de beeldvorming
van het christendom. Daar ligt het
SCRIPT
zuiveren aan de basis van verschillende
relikwieën en krijgt vuil een
symbolische waarde.
De Ontvankelijke Stilte vertrekt
bij één van de Mariabeelden in Abdij
Keizersberg. De abdij is een plek
toegewijd aan het leven van Maria,
die symbool staat voor de zuiverheid
en ontvankelijkheid. De stoflaag die
zich door de jaren heen als een sluier
over het beeld heeft gelegd, wordt
aangestuurd als medium. Door het te
reinigen, bekomt men een afdruk van
het beeld, die sterk refereert aan de
totstandkoming van de Lijkwade van
Turijn en de doek van Verona, waarbij
het vuil op Jezus’ lichaam een afdruk
naliet op textiel. Bij de Ontvankelijke
Stilte is het bekomen beeld abstract.
Het zit vervat in een linnenweefsel en
maakt dat de nadruk ligt op de handeling.
Het fungeert als een stille herinnering
aan een tijdelijke handeling
en een langdurige culturele opvatting.
BRAM VAN BREDA
2017
JACQUARD WEVING IN LINNEN — 450 CM (H) X 300 CM (B)
ONTVANKE-
LIJKE
Ga binnen in de conferentiezaal, in de traphal aan je rechterzijde.

De Andere Markt is een ontwerplabo
dat samen met de bevolking denkt
en werkt rond de toekomst van werkgelegenheid
in Genk. Het is een
verzameling wetenschappers, kunstenaars,
denkers en dromers die labo
en atelier hebben geruild voor een
laboratorium in het midden van een
wijk in Genk.
Tijdens de LUCA Biënnale neemt
De Andere Markt tien dagen lang
STILTE
een deel van de abdij Keizersberg in.
Vanuit de abdij ontwikkelen ze een
alternatief perspectief op werk in de
voormalige industriële site aan de
Vaartkom die – zoals veel andere sites
– in transitie is en een nieuwe bestemming
krijgt als een creatieve hub.
De abdij lijkt bijna een plek van
verzet in dit hele transitieproces.
De bewoners volgen nog steeds de
regels van Sint-Benedictus en zijn
omgeven door een groen productief
landschap met schapen en bijen.
Vanuit het oogpunt van deze abdij,
gelegen op een groene berg, inventariseren
we de verhoudingen van
lokale mensen en organisaties rond
werk in de rest van de Vaartkomsite.
Hoe verhouden de werkpraktijken
van deze mensen en organisaties zich
ten opzichte van de huidige omvorming
van de site? We bevragen zowel
figuren die de site in het verleden
vormgaven (via archieven en mondelinge
geschiedenis), als actoren die
er vandaag aanwezig zijn. Met hen
en vanuit hun vaardigheden geven
we de toekomst van werk vorm en
denken we na over alternatieven voor
of varianten op het ‘one-size-fits-all’
-transitiemodel van industrieel
erfgoed naar creatieve industrie.
DE ANDERE MARKT
Pablo Calderón, Liesbeth Huybrechts
en Mela Zuljevic
2017
IN-SITU ONDERZOEK
DE BLIK VAN DE ABDIJ OP WERK
IN TRANSITIE
WORK(ING)
TRANSI-
Ga terug naar de traphal, neem het kunstwerk Virtual Ground en houdt deze
onder je ogen. Stap rond en verken de ruimtes met dit object.

Via Virtual Ground daagt Spincemaille
bezoekers uit een object met twee
spiegels onder de ogen te houden
en zo rond te wandelen in de ruimte.
Hoewel de toeschouwer zijn blik naar
de grond richt, heeft hij de indruk over
het plafond te wandelen. Zijn waarnemingsvermogen
wordt misleid en
TION
hij betreedt als het ware een ruimte
die er in realiteit niet is. Zo creëert
Virtual Ground een zintuiglijke ervaring,
die de perceptie en de fysieke
ervaring van een bestaande ruimte
verstoort, verandert en in vraag stelt.
Al stappend ervaart de toeschouwer
een voortdurend vallen.
IEF SPINCEMAILLE
2011
METAAL, SPIEGEL — 16,5 CM (H) X 34 CM (D) X 14 CM (B)
VIRTUAL
Daal de trap af. Ga beneden naar links en
wandel door het zwarte gordijn naar de crypte.

GROUND
Kurt d’Haeseleer & Franck Vigroux
ontwikkelden de audiovisuele installatie
The White vanuit een constructie
gebaseerd op het Pepper’s ghostprincipe.
Pepper’s ghost is een
techniek uit het theater, die gebruikt
wordt om de illusie van een geestverschijning
op te wekken. Een glazen
plaat wordt tussen de toeschouwer en
de scène geplaatst, die plaat reflecteert
een voor het publiek onzichtbare
‘spook’-acteur. In The White worden
twee witte tv-schermen weerspiegeld.
De glasplaat toont echter geen
wit beeld, maar twee bewegende
beeldtransmissies aan elke kant van
de plaat.
The White is een installatie die
de duistere kant van ons onderbewustzijn
prikkelt. Het werk confronteert
ons enerzijds met onze angst
voor en onze weerstand tegen al wat
vreemd is en anderzijds brengt het
ons ook in aanraking met onze fascinatie
voor en de aantrekkingskracht
van het onbekende. Wit, een kleur die
we eerder met het positieve associëren,
lijkt hier een ongemakkelijke en
complexe werkelijkheid te verbergen.
De zintuiglijke ervaring van The White
ligt ergens tussen extase en angst,
zoals die van een kind dat de handen
voor de ogen houdt voor iets verschrikkelijk,
maar door de vingers nog
steeds een glimp opvangt van wat er
gebeurt. De toeschouwer krijgt een
aangepaste werkelijkheid te zien en
de perceptie wordt in vraag gesteld.
KURT D’HAESELEER EN FRANCK VIGROUX
2017
MIXED MEDIA — 215 CM (H) X 112 CM (D) X 130 CM (B)
De crypte is het keerpunt van (Let Yourself) Fall.
Ga terug naar boven. Loop de kloostergalerij door tot in het midden. Open de deur
aan je rechterzijde, ter hoogte van de kapittelzaal, en stap naar buiten.

THE WHITE
Chapter 2.0 suggereert architectuur
die er nooit geweest is. Het ambitieuze
originele ontwerp van Abdij Keizersberg,
van de hand van Pierre Langerock
(1897) voorzag een grootse abdijkerk
op de positie van de huidige
kapittelzaal. In het verlengde van de
kerk was een achthoekige ruimte getekend,
midden in de binnentuin. Meer
informatie dan het plan is er niet. Op
de axonometrie valt de ruimte net buiten
beeld. De symboliek van het plan
wijkt af van de klassieke kapittelzaal.
Fijn Atelier is gefascineerd
door dit vreemde gegeven en maakt
een hedendaagse interpretatie van
het historisch grondplan – een schets
van wat-geweest-had-kunnen-zijn.
Door twee simpele ingrepen wordt
een suggestie van de ruimte gemaakt:
twee cirkels – één op het maaiveld, en
één op hoogte – worden met behulp
van de verbeelding van de toeschouwer,
de ruimte die ooit bedacht werd
door een andere ontwerper.
FIJN ATELIER
2017
ALUMINIUM EN ELEKTRONICA — 7,5 M DIAMETER
CHAPTER
.
Ga terug naar de kloostergang en verlaat het slot. Overhandig rugzak met de sleutel,
het boek en de zaklamp Little Sun aan de suppoost. Het laatste kunstwerk
van deze tentoonstelling wordt dagelijks verplaatst. Het bevindt zich ergens
in de gangen rechts van de ingang.

2 0
Een flight-case, gemaakt voor transport
en als een opslagruimte, wordt
als object opgeborgen in een depot,
ergens off-stage. Het is een container,
enkel een container, ontworpen
om een waardevolle inhoud te
beschermen. Het belichaamt ‘archivale’
elementen (opslag) en beweging
(transport/verplaatsing). Door de
ongewone grootte wordt de flightcase
hier echter een obstakel dat
tegen zijn eigen functionaliteit werkt.
Opslag en transport worden onhandiger
en moeilijker door de afmeting.
MEKHITAR GARABEDIAN
2017
MIXED MEDIA — 135 CM (H) X 127 CM (D) X 127 CM (B)
NEVER
LET
A MISTAKE
GO TO
Verlaat de abdij.

NAWOORDWASTE
nieuw werk te creëren. Een zoektocht
naar een artistiek alternatief die beter
Met (Let Yourself) Fall laten verschillende
makers, denkers en broeders realiseerde hij in Leuven onder meer
beantwoord aan zijn verbeelding. Zo
zich vallen uit hun vertrouwde habitat There Is The Sun in Sint-Maartensdal,
en gaan ze in interactie met elkaar. Rope in de Centrale Gevangenis,
Dit wederzijdse loslaten van wat Hacking Velo bij VELO, De eerste
vertrouwd en gekend is, werpt een verstoring op een Dijle-eilandje. Hij
nieuw en ongekend licht, zowel op brengt mensen bij mekaar om zijn
de kunstwerken als op de abdij. werk mee gestalte te geven en ontwikkelt
trajecten waarbij hij zowel orga­
Naast een wederzijds loslaten
is er ook een wederzijds vasthouden: nisaties als buurten betrekt. Kunst is
voor de monnik een vasthouden in deze ontdekkingsreizen zowel een
aan een spirituele noodzaak, voor vluchtmiddel naar iets wat ongekend
de kunstenaar een vasthouden aan is, als datgene waarmee dit nieuwe
een artistieke noodzaak. Het is vanuit
en doorheen deze dynamiek van curatorschap van (Let Yourself) Fall
en andere verbeeld kan worden. Het
vasthouden en loslaten, autonomie volgt deze weg van zijn artistieke
en heteronomie, dat verdwalen in praktijk en moet etymologisch breed
een volstrekt vreemde plaats mogelijk opgevat worden als curare: een ‘zorg’
is, zonder daarbij jezelf volledig te voor kunstwerken maar ook voor de
verliezen. Zo betreedt ieder elkaars nieuwe en ongekende context waarin
domein met een openheid, maar ook deze terecht komen.
met een onwrikbare geslotenheid.
De LUCA Biënnale is een tweejaarlijkse
tentoonstelling met een
Dit procedé van her-locatie laat
nieuwe betekenissen ontstaan waardoor
dingen en objecten opnieuw op LUCA alumni en studenten. Voor
belangrijke maar niet exclusieve focus
en op een andere manier tot leven deze editie kiest Spincemaille resoluut
voor een externe locatie, met in
komen. Een moment van extase
waarbij iets weg van zichzelf beweegt hoofdzaak in-situ gerealiseerd werk.
om iets anders te worden. Kunst De studio van Spincemaille speelde
heeft, gezien als ervaring, een vitale een belangrijke rol bij de het tot stand
en poëtische functie: het schept komen van de voor (Let Yourself) Fall
nieuwe betekenis en brengt hetzelfde gecreëerde werken. Deze tentoonstelling
zou onmogelijk geweest zonder
op een andere manier tot leven.
Spincemaille laat zich met zijn de medewerking van de Broeders van
artistieke praktijk vaak vallen in de Abdij Keizersberg en in het bijzonder
van Broeder Dirk Hanssens, die dit
contexten die voor hem nieuw en
onbekend zijn. En dit om met en vanuit
de eigenheden van deze plaatsen en inhoudelijk mee
project van begin tot einde logistiek
begeleidde.
BIOGRAFIEËN
IEF SPINCEMAILLE (°1976)
www.iefspincemaille.com
Het artistieke traject van Ief
Spincemaille beweegt zich tussen
beeldende kunst, design, theater
en een breed scala van diverse
werkcontexten. Hij tast de grenzen
van zijn werkveld af en speelt met
bestaande en nieuwe artistieke
methodes en vormen. Als scenograaf
werkte hij met o.a. Guy
Cassiers, Ivo Vanhove, Seppe
Baeyens, Heike Langsdorf. Het
project There Is The Sun ontving
een eervolle vermelding tijdens Ars
Electronica (Linz) en werd dit jaar
nog gehonoreerd met de nominatie
voor de Henry Vandevelde prijs.
Rope (2017). Concept en realisatie
– Ief Spincemaille. Technische
realisatie – Bout De Beul. Geweven
door de gedetineerden in gevangenis
Leuven Centraal, België.
Rope is een commissie van N.O.W.
Geproduceerd door N.O.W., de
Vlaamse Overheid en Werktank.
THOMAS LOMMÉE (°1979)
www.intrastructures.net
www.openstructures.net
Thomas Lommée is de oprichter
van Intrastructures, een pragmatisch-utopische
design studio die
het ontwerpen van producten,
diensten en systemen gebruikt
als een middel voor verandering.
Ook is hij de initiator van Open­
Structures, een project dat de
mogelijkheid van een open
modulair systeem, een constructie
model waarbij iedereen ontwerpt
voor iedereen. Sinds 2010 doceert
Lommée regelmatig aan de Design
Academy Eindhoven en het ENSCI
in Parijs. Hij woont en werkt in
Brussel.
THOMAS RENWART (°1995),
JULIANE SCHREIBER (°1991)
EN CHARLOTTE STUBY (°1989)
www.charlottestuby.com
www.julianeschreiber.com
www.thomasrenwart.tumblr.com
Juliane Schreiber is geboren te
Hamburg, Duitsland. Bachelor in
modeontwerp (2014). Specialisatie
in kostumering en textielontwerp.
Masterstudent Textielontwerp in
LUCA School of Arts, Gent.
Charlotte Stuby is geboren te
Vevey, Zwitserland. Momenteel
gevestigd in Brussel. Bachelor
in Beeldende Kunsten, ECAL,
te Lausanne (2013). Masterdiploma
Textielontwerp, LUCA School of
Arts, Gent (2017).
Thomas Renwart is geboren te
Gent, België. Derdejaars bachelor
student Textielontwerp, LUCA
School of Arts, Gent. Kleermaker,
gespecialiseerd in ‘floral design’
en woorden.
Yours Truly, Mary (2017) werd gerealiseerd
in opdracht van de LUCA
Biënnale
WIM CATRYSSE (°1973)
www.wimcatrysse.com
Al sinds het einde van de jaren
negentig onderzoekt Wim Catrysse
de dynamiek van zelf geconstrueerde
architecturale settingen of
de mogelijk fictieve karakteristieken
van fenomenale omgevingen.
Catrysse’s artistieke benadering
combineert intuïtief met technisch
redeneren, wat vaak leidt tot
complexe cinematografische
beeldconstructies.
MSR (2012). Productie: Escautville.
Co-productie: theatergezelschap
De Parade.
SARAH DE VOS (°1985)
www.sarahdevos.be
Sarah De Vos verkent in haar
schilderijen, vertrekkende van
momentopnames die ze zelf vastlegt,
het misleiden en verleiden
van de waarneming. Zowel technisch
als inhoudelijk bouwt
ze een gelaagdheid op. Door
manipulatie van kadrering, reflectie
en contrast wordt een heldere
blik op het schilderij gehinderd.
De Vos woont en werkt in Leuven.
Ze studeerde schilderkunst aan
Sint-Lukas Antwerpen en volgde
een postgraduaat op De Ateliers
in Amsterdam. Ze heeft een atelier
in Batiment A in Leuven.
Sea Change (2017) werd gerealiseerd
in opdracht van de LUCA
Biënnale.
BRAM VAN BREDA (°1992)
www.bramvanbreda.be
Het werk van LUCA-Alumnus
Bram Van Breda is een constant

evragen van de eigen omgeving,
getypeerd door een tactiel karakter.
Met een opleiding Grafisch
Ontwerp en Textielontwerp plaatst
hij zich op het snijvlak tussen toegepaste
en autonome kunst. LUCA
Showcase 2016 – prijs Residentie
BAC atelier 2017.
Ontvankelijke stilte (2017) werd
gerealiseerd in opdracht van de
LUCA Biënnale en mede mogelijk
gemaakt door Deltracon.
Met dank aan Charlotte Cardyn,
Bettie Boersma.
DE ANDERE MARKT (°2014)
www.deanderemarkt.be
De Andere Markt is een ontwerplabo
dat samen met de bevolking
denkt en werkt rond de toekomst
van werkgelegenheid in Genk. Het
is een verzameling wetenschappers,
kunstenaars, denkers en
dromers die labo en atelier hebben
geruild voor een laboratorium in
het midden van een wijk in Genk.
Liesbeth Huybrechts, Teodora
Constantinescu, Oswald Devisch,
Dirk Osinga (UHasselt), Pablo
Calderon, Katrien Dreessen, Ben
Hagenaars, Niek Kosten, Andrea
Wilkinson (LUCA/KU Leuven),
Boumediene ‘boemie’ Belbachir
(fotograaf), Sarah Rombouts
(Studio Refugee), Thomas Billen
(grafisch ontwerp). De Andere
Markt wordt ondersteund door
UHasselt Faculteit Architectuur,
LUCA School of Arts en Stad Genk.
WORK(ING) TRANSITION. De blik
van de abdij op werk in transitie
(2017) werd gerealiseerd in
opdracht van de LUCA Biënnale.
KURT D’HAESELEER (°1974)
www.kurtdhaeseleer.com
De Beul. Productie: Werktank.
In samenwerking met: Cie d’autres
cordes. Met de steun van de
Vlaamse overheid en SCAM Parijs.
Met dank aan Malika Gouider,
Cas-co (Josine De Roover), Wim
Janssen.
FIJN ATELIER (°2015)
www.fijnatelier.be
Sinds 2015 is fijn atelier de samenwerking
tussen Anne-Valérie de
Mûelenaere (°1986) en Liesbeth
Put (°1986). Het jonge architectuuratelier
uit Leuven koestert de
ambitie om elke vraag te beantwoorden
met een verfijnd, maar
sober concept. Hun werk situeert
zich op het raakvlak tussen architectuur,
interieur en installatie.
Chapter 2.0 (2017) werd gerealiseerd
in opdracht van de LUCA
Biënnale. Met dank aan Manu-
Projects.
MEKHITAR GARABEDIAN (°1977)
www.garabedian77.be
Mekhitar Garabedian maakt
gebruik van diverse media zoals
tekeningen, video, fotografie en
installaties. Zijn werk vertrekt
vaak vanuit zijn ervaring als
migrant en speelt in op de humor
en poëtische kwaliteiten die hij
vindt tussen talen, culturen en
geschiedenissen. Net zoals zijn
‘diasporische’ identiteit gelaagd is,
zo echoot zijn werk met een veelheid
aan referenties uit literatuur,
muziek, filosofie en beeldende
kunst. Garabedian is momenteel
verbonden aan KASK/School
of Arts, Gent, als postdoctoraal
onderzoeker.
Kurt d’Haeseleer (1974) is beeldend
kunstenaar en artistiek leider van
Werktank. Hij werkt vooral met
video en werkte samen met o.a.
Guy Cassiers, Franck Vigroux, Jon
Hassell, Köhn, Mika Vainio, Ictus, …
Hij is gekend voor zijn extreme
videomanipulaties en vertaalt de
aanwezigheid van media in de
samenleving naar meta-beelden.
The White (2017). Concept & video:
Kurt d’Haeseleer. Muziek: Franck
Vigroux. Ontwerp & realisatie
object: Ief Spincemaille & Bout

Laat je vallen.
Leer slangen te observeren.
Plant onmogelijke tuinen.
Nodig een gevaarlijk persoon uit op de thee.
Maak kleine tekentjes, die “ja” zeggen en verdeel ze overal door je huis.
Word een vriend van vrijheid en onzekerheid.
Verheug je op dromen.
Huil bij een film.
Schommel zo hoog je kunt op een schommel in het maanlicht.
Verzorg verschillende stemmingen.
Weiger “verantwoordelijk” gemaakt te worden.
Doe het uit liefde.
Doe een boel dutjes.
Geef geld verder. Doe het nu, het geld zal volgen.
Geloof in toverkunst. Glimlach veel.
Baad in het maanlicht.
Droom wilde, fantastische dromen.
Teken op muren.
Lees elke dag.
Stel je voor dat je betoverd bent.
Speel met kinderen.
Hoor oude mensen aan.
Open je, duik er in, wees vrij.
Prijs jezelf, laat de angst vallen.
Speel met iedereen.
Verzorg het kind in jezelf.
Je bent onschuldig.
Bouw een burcht van dekens.
Word nat.
Omarm bomen.
Schrijf liefdesbrieven.
– Joseph Beuys