ROPE JOURNAL #5 KIEL ANTWERP

Dag 6
Rope
Day 6
Hallo,
We waren in een speciale ruimte waar er veel vrouwen
waren die sjaals droegen. Het was zeker geen Moskee
want in een moskee ligt tapijt. De ruimte lag net tussen het
grote grasplein met de witte strepen, waar we eergisteren
waren, en het plein met de genummerde huizen, waar we
gisteren waren.
Het was alsof ik voorzichtig en stil moest zijn in deze
ruimte. Er hing een man aan de muur die tegen een kruis
was vastgemaakt. De man was naakt en had enkel een
wit doek rond zijn middel. Aan zijn rechterborst was hij
gewond. Het leek alsof hij met nagels was vastgemaakt
aan het kruis. Hij zag er, gezien zijn toestand, nog goed
uit.
Met mijn andere einde lag ik in in een eetzaal. Vrouwen
met sjaals wandelden naar binnen. Iedereen was er oud.
Eten werd geserveerd. Ief legde de mensen uit wie ik was
en wat ik de laatste dagen gedaan had in deze buurt: de
Braemblokken, het plein, het grasveld met de witte lijnen,
de moskee, ...
In de speciale ruimte had één van de vrouwen gesproken
over een laatste avond maal op een donderdag die wit
is en een man die aan het kruis wordt genageld op een
vrijdag die goed is. Ik vroeg me af of de kip het laatste
avondmaal was en of er dan morgen een andere man aan
een kruis zal worden genageld. Dat zou best kunnen want
er was plaats genoeg aan de muur.
Ik was in twee ruimtes op hetzelfde moment. Dit is
verwarrend voor mij, maar daar denkt niemand aan. Aan
de ene kant zag ik de monden van de mensen die kip
aten en aan de andere kant keek ik naar de nagels in de
handen en voeten van de man aan het kruis. Ik zag nagels
in de monden van de etende vrouwen en kippenvel en
botten in de mond van de man. Ik dacht aan het kippenvel
van madam 7 en vroeg me af hoe het met haar zou zijn.
Ik vroeg me af of de lijnen van de parkings al getekend
waren en of het grasveld van Betty vol zou staan met
wagens. Ik vroeg me ook af of Charles nu voor of achter
zijn deur zou staan en of dan alles of niet alles met hem
goed zou zijn.
Ik zou graag willen dat ze mij in een cirkel liggen op het
grasveld tussen de Braemblokken. In het midden van
mij rolt een bal heen en weer. Hij rolt naar waar de bal
rolt, want ballen zijn geniaal en weten altijd naar waar ze
moeten rollen. Ik kijk naar boven en zie dat Charles zijn
deur weer open staat en dat hij op het trapje zit voor zijn
deur. Naast hem zit een vrouw, ook op het trapje voor haar
deur. Ze maakt een praatje en schenkt thé, van zo hoog
alsof de thé rechtstreeks vanuit uit hemel naar beneden
stroomt. Haar kinderen spelen beneden in het plonsbad.
Mustafa zegt: vroeger was het hier slechter. De nagels
vallen uit de handen en voeten van de man zodat hij
niet langer aan dat kruis moet hangen. Imran heeft geen
2,5 maar 3 vrienden. Ze wachten mij als eersten op en
gebruiken de nagels om de deuren weer in hun hengsels
te slaan.
Hello
We were in a special room where there were many women
wearing scarves. It was certainly not a mosque, because in
a mosque there is carpet. This place is between the large
grass square with the white stripes, where we were the
day before yesterday, and the square with the numbered
houses, where we were yesterday.
It was as if I had to be careful and quiet in this space. A
man hung on the wall and was fastened to a cross. The
man was naked with only a white cloth around his waist.
He was injured on his right breast. It seemed as if he was
attached to the cross with nails. Despite his condition he
still looked good.
With my other end I lay in a dining room. Women with
scarves came in. Everyone was old there. Food was
served. Ief explained to the people who I was and what
I had done in the last few days in this neighborhood: the
Braemblokken, the square, the lawn with the white lines,
the mosque, ...
In the special room one of the women had talked about
a last evening meal on a Thursday that is white, and a
man being nailed to the cross on a Friday that is good. I
wondered if the chicken was the last supper and if another
man would be nailed to a cross tomorrow. That could well
be, because there was enough room on the wall.
I was in two rooms at the same time. This is confusing
for me, but nobody thinks about that. On my one end I
saw the mouths of the people who ate chicken and on my
other end I looked at the nails in the hands and feet of the
man on the cross. I saw nails in the mouths of the eating
women and goose bumps and bones in the man’s mouth.
I thought of the goosebumps of Madam 7 and wondered
how she is. I wondered if the car park lines had already
been drawn and if Betty’s lawn was now full of cars. I also
wondered if Charles was standing in front of or behind his
door, and whether everything was fine with him or not.
I would like them to lay me down in a circle on the lawn
between the Braemblokken. A ball rolls back and forth in
my centre. The ball rolls to where it rolls, because balls
are ingenious and always know where to roll. I look up and
see that Charles’ door is open again and that he is sitting
on the steps in front of his door. A woman is sitting next to
him, also on the steps in front of her door. She chats and
pours tea, from so high that it is as if the tea flows down
directly from heaven. Her children play downstairs in the
splash pool. Mustafa says: it used to be worse here. The
nails fall from the hands and feet of the man so that he no
longer has to hang on that cross. Imran does not have 2.5
friends, but 3. They are the first to await me and use the
nails to put the doors back in their hinges again.
Rope