ROPE JOURNAL #5 KIEL ANTWERP

Dag 3: Ik ben Bal. Ik ben een bal
Day 3: I am Ball. I am a ball.
Hallo,
De uitgang van het shoppingcenter lag aan
een pleintje. Een straat verder lagen de
Braemblokken. Er hing een vakantiesfeer,
alsof het strand hier om de hoek was. Ik heb
zelden een plein gezien met zoveel mensen
en kinderen. Alsof iedereen hier buiten leeft.
Ief sprak met een groepje meisjes en zij wilden
graag helpen om mij in het shoppingcenter naar
binnen te dragen.
Ik weet nu dat de meisjes het niet koud hebben
en dat het iets te maken heeft met de Moskee
waar we gisteren waren. En de Moskee heeft
iets te maken met wie alles gemaakt heeft: de
bloemen, de bomen en de mensen. Volgens
sommigen toch. Ik ben gemaakt door Ief en
een aantal gevangen. Dat is voor iedereen zo.
Ik ga geen domme opmerkingen meer maken
over sjaals. Het maakt me wat onzeker, hoeveel
onnozele zaken vertel ik zo nog.
Op een bepaald moment waren er genoeg
mensen om mij te dragen. Ief verdeelde
iedereen over mijn volledige lengte. Ik voel
altijd een grote traagheid in mij en een drang
om in mijn bestaande bewegingstoestand te
volharden: liggen. Er is een grote kracht nodig
om mij een andere richting of snelheid te geven.
Aan de ingang van het shoppingcenter stond
iemand van de security. De kinderen zouden
binnen te veel overlast geven. Het touw was
een minder groot probleem. Ze droegen me
dan maar naar het basketveld op het plein. De
dragers legden me neer. Een aantal van hen
bleven zitten en keken naar de wedstrijd. Ik
was een soort van tribune. De bal rolde over de
grond en vloog in de lucht. Ik was gefascineerd
over hoe eenvoudig dat voor de bal was. Ik
ben goed in liggen en goed in heel moeilijk
verplaatst worden. Ik ben ook ingewikkelder.
Een bal is rond, je kan het niet eenvoudiger
bedenken. Ik zeg onnozele dingen over sjaals.
Ballen zeggen nooit iets. Ik sloot mij af van de
wereld rondom mij en droomde dat ik over de
grond rolde en in de lucht vloog. Ik ben Bal. Ik
ben een bal.
Hello,
The exit of the shopping center is on a square.
It is busy there. The ‘Braemblokken’ are around
the corner. There was a holiday atmosphere, as
if the beach were here on the corner. Ief spoke
to people and showed them pictures of what
we had done the last few days. He spoke with a
group of girls and they wanted to help carry me
into the shopping center. Not because of me,
but because of the bag of sweets.
I know now that the girls are not cold and that it
has something to do with the Mosque where we
were yesterday. And the Mosque has something
to do with the one who made everything: the
flowers, the trees and the people. According to
some, anyway. I was made by Ief and a number
of prisoners. That is true for everyone. I will no
longer make stupid remarks about scarves. It
makes me a bit insecure how many other silly
things I might say.
At one point there were enough people to carry
me. Ief divided everyone across my full length. I
always feel a great slowness in me. An urge to
persist in my existing state of non-movement, to
remain lying. A great force is needed to give me
a different direction or speed.
Someone from the security stood at the
entrance. The children would cause too much
nuisance in the shopping center. I was a
minor problem. Instead they carried me to the
basketball court on the square. The porters
laid me down. A number of them remained
seated and watched the game. I was a kind
of grandstand. The ball rolled over the ground
and flew into the air. I was fascinated by how
simple that was for the ball. I am good at lying
down and very difficult to move. I am more
complicated. A ball is round, you can’t make
it any easier. I shut myself off from the world
around me and dreamt that I was rolling over
the ground and flying in the air. I am Ball. I am a
ball.
Rope
Rope