ROPE JOURNAL #5 KIEL ANTWERP

ROPE_DAGBOEK #5_Kiel Antwerpen (België)_2019
ROPE_DIARY#5_Kiel Antwerp (Belgium)_2019

Dag 1: dwars door een gebouw
Day 1: right through a building
Hallo,
Imran (7 jaar) stond mij als eerste alleen op te wachten.
Ief vroeg of hij nog vrienden had. Hij zou nog 2,5
vriend gaan halen en bracht uiteindelijk zijn buurjongen
Adan mee. Via de lift brachten ze me naar boven,
tot op de 8ste en 9de verdieping. Mijn kop en staart
hingen ze uit de ramen van Mustafa’s appartement en
Siham’s appartement. Mijn middendeel hingen ze aan
de voorkant over de terrassen. Ik hing zeker 30 meter
hoog, dwars doorheen het gebouw. Onder en boven
mij wapperde was en lakens uit de ramen. Ik weet niet
waarom ik hier hing. Ik voelde mij klein.
Mustafa bracht ons thé die hij van heel hoog in de
tassen goot. Misschien was dit een soort spel en
wilde hij zijn vaardigheden tonen. Zijn vrouw bereidde
het eten en droeg een sjaal over haar hoofd. Het
was hier nochtans niet koud. Mustafa zei dat het hier
vroeger beter was. Dat jongeren nu dingen kapot
maken en drugs gebruiken. Dat zijn buurvrouw hier
woont sinds 1955 en dat er iemand ook geboren en
gestorven is in dit gebouw. Vroeger was dit gebouw
en de architect beroemd in heel Europa. Ief zei dat de
huisvestingscommissie van de Verenigde Naties hier
zelfs op bezoek is geweest. Een droom op aarde met
ingebouwde keukens, gaanderijen op alle verdiepingen
en vreemde ‘olifantenpoten’ waar het hele gebouw op
steunt.
Hello,
Imran (7 years old) was the first person awaiting me.
Ief asked if he had friends. He was going to get another
2.5 friends and eventually returned with his neighbor
Adan. They took me in the elevator to the 8th and 9th
floor. They hung my head and tail from the windows
of Mustafa’s apartment and Siham’s apartment. They
hung my middle section over the gallery at the back of
the building. I surely hung 30 meters high, right through
the building. Laundry and sheets fluttered out of the
windows below me and above me. I don’t know why I
hung here. It was cold, I felt small and the laundry had
nothing to say.
Mustafa brought us tea that he poured into the cups
from a great height. Maybe this was a kind of sport and
he wanted to show his skills. His wife prepared food
and wore a scarf over her head. Mustafa said it used to
be better here. That young people are now destroying
things and using drugs. That his neighbor has been
living here since 1955 and that someone was also born
and died in this building. This building and the architect
used to be famous throughout Europe. Ief said that even
the United Nations Housing Commission had visited
here. A dream on earth with built-in kitchens, galleries on
all floors and strange “elephant legs” on which the entire
building rests.

Rope
De architect had toen zeker niet kunnen denken dat
de deuren nu uit hun hengsels zouden hangen, dat het
beton rot zou zijn en dat er brieven in de liften zouden
zijn om te zeggen dat je thuis moet plassen. Dat lijkt me
logisch maar ik moet nooit plassen dus ik ga hier zeker
geen uitspraken over doen.
Morgen ga ik beneden op het gras liggen tussen deze
gebouwen. Ga ik me inbeelden dat de deuren in hun
hengsels hangen, dat het beton glad en sterk is en
dat het logisch is dat je niet in liften plast. En dan ga
ik de buurvrouw van Mustafa opzoeken zodat ze me
mee laat kijken in haar geheugen naar deze droom op
olifantenpoten, 65 jaar geleden.
Rope
Now the doors hang from their hinges, the concrete is
rotten and there are notices in the elevators telling you
to pee at home. That seems logical to me, but I never
have to pee so I am definitely not going to make any
statements about this.
Tomorrow I will lie down on the grass in front of these
buildings. I am going to imagine that the doors hang in
their hinges, that the concrete is smooth and strong and
that it makes sense that you don’t pee in lifts. And then I
will visit Mustafa’s neighbor and look inside her memory
of this dream on elephant legs, 65 years ago.

Dag 2: de droom van Charles
Dag 2: the dream of Charles
Hallo,
In de voormiddag waren we in
een Moskee. Kinderen leerden er
Arabisch. Rajaa toonde ons hoe
je ‘Rope’ in het Arabisch schrijft. Ik
kon er niets van lezen en zag enkel
wat krullen en strepen. Ief vertelde
de kinderen wie ik was en wat ik
gisteren had meegemaakt. Nadien
droegen de kinderen me binnen in
de klas en in de gebedsruimte, waar
ik deel was van de les en het gebed.
Iedereen was hier vriendelijk en de
kinderen waren ongelofelijk braaf.
De meisjes droegen sjaals. Ik begrijp
niet waarom de meisjes het kouder
hebben dan de jongens.
Hello,
In the morning we went to a Mosque.
Children learn Arabic there. Rajaa
showed us how to write “Rope” in
Arabic. I could not read anything,
I only saw curls and stripes. Ief
told the children who I was and
what I had experienced yesterday.
Afterwards the children carried me
into the classroom and into the
prayer room, where I was part of
the lesson and the prayer. Everyone
here was friendly and the children
were incredibly good. The girls wore
scarves. I don’t understand why the
girls are colder than the boys.

In de namiddag ging Ief op zoek naar
de buurvrouw van Mustafa. Hij kon haar
niet vinden maar leerde toevallig Charles
kennen. Charles is 88 jaar en woont op
de 12de verdieping. Dat is samen 100,
wat er natuurlijk niet toe doet. Hij kon Ief
pas ontvangen na 17:00 uur omdat er
een koers was op de televisie. In 1954
betrok hij als één van de eersten een
nieuw appartement in de Braemblokken.
Nu woont hij er nog. Charles zei dat voor
dienen tijd die heel, heel, heel luxueus
waren en dat ze met twee moesten
werken om die te betalen en dat de
keuken met koud en warm water nieuw
was voor hem. Hij zie ook dat er veel
veranderd is en gaf Ief een boek mee
dat hij zelf geschreven heeft. Over zijn
tijd in de Braemblokken. Hij zegt dat hij
gelukkig is als hij de deur achter zicht
dicht trekt, maar dat het buiten niet meer
is als toen.
In the afternoon I was lying on the lawn
between the ‘Braemblokken’. Ief was
with Charles, on the 12th floor. In 1955
Charles was one of the first to move into
a new apartment in the Braemblokken.
He still lives there now. “For that time
they were very, very, very luxurious. We
both had to work to afford it. The kitchen
with cold and hot water was new to me
too.” He says that a lot has changed and
gives me a book that he wrote: ‘my life’.
About his time in the Braemblokken.
“When I close the front door behind me,
I am still happy. But outside it isn’t the
same as before.”

Ief nam van op de twaalfde verdieping een foto van
Charles, die helemaal beneden stond. Ik keek zo diep
als ik kon in zijn ogen en zag hoe mooi het hier toen
was. De trapjes voor je een appartement binnen ging,
de passerelle die net een kleine straat is waar de
appartementen op uitgeven, de kijkgaten tussen de
verdiepingen zodat je je onder en boven buren kan zien.
Het plonsbad voor kinderen tussen de gebouwen. De
gekleurde vlakken op het plafond van de inkomhal.
Ondertussen spelen Noor en Ziad op mij. Noor stapte
langs mij en wist exact te zeggen hoe lang ik was: 60
meter. Exact, geen 5 cm verschil. Ik ben een touw. Noor is
een beetje een meetlat.
Rope
Ief took a photo from the 12th floor, of Charles who was
standing down below. I looked into his eyes as deep as I
could and saw how beautiful it was here then. The stairs
before you enter an apartment, the passage that is like
a small street onto which the apartments open out, the
openings between the floors so that you can see your
neighbours above and below. The children’s paddling pool
between the buildings. The coloured areas on the ceiling
of the entrance hall.
Meanwhile Noor and Ziad are playing on me. Noor
stepped alongside me and knew exactly how long I am:
60 meters. Exactly, not 5 cm difference. I am a rope. Noor
is a bit of a yardstick.
Rope

Dag 3: Ik ben Bal. Ik ben een bal
Day 3: I am Ball. I am a ball.
Hallo,
De uitgang van het shoppingcenter lag aan
een pleintje. Een straat verder lagen de
Braemblokken. Er hing een vakantiesfeer,
alsof het strand hier om de hoek was. Ik heb
zelden een plein gezien met zoveel mensen
en kinderen. Alsof iedereen hier buiten leeft.
Ief sprak met een groepje meisjes en zij wilden
graag helpen om mij in het shoppingcenter naar
binnen te dragen.
Ik weet nu dat de meisjes het niet koud hebben
en dat het iets te maken heeft met de Moskee
waar we gisteren waren. En de Moskee heeft
iets te maken met wie alles gemaakt heeft: de
bloemen, de bomen en de mensen. Volgens
sommigen toch. Ik ben gemaakt door Ief en
een aantal gevangen. Dat is voor iedereen zo.
Ik ga geen domme opmerkingen meer maken
over sjaals. Het maakt me wat onzeker, hoeveel
onnozele zaken vertel ik zo nog.
Op een bepaald moment waren er genoeg
mensen om mij te dragen. Ief verdeelde
iedereen over mijn volledige lengte. Ik voel
altijd een grote traagheid in mij en een drang
om in mijn bestaande bewegingstoestand te
volharden: liggen. Er is een grote kracht nodig
om mij een andere richting of snelheid te geven.
Aan de ingang van het shoppingcenter stond
iemand van de security. De kinderen zouden
binnen te veel overlast geven. Het touw was
een minder groot probleem. Ze droegen me
dan maar naar het basketveld op het plein. De
dragers legden me neer. Een aantal van hen
bleven zitten en keken naar de wedstrijd. Ik
was een soort van tribune. De bal rolde over de
grond en vloog in de lucht. Ik was gefascineerd
over hoe eenvoudig dat voor de bal was. Ik
ben goed in liggen en goed in heel moeilijk
verplaatst worden. Ik ben ook ingewikkelder.
Een bal is rond, je kan het niet eenvoudiger
bedenken. Ik zeg onnozele dingen over sjaals.
Ballen zeggen nooit iets. Ik sloot mij af van de
wereld rondom mij en droomde dat ik over de
grond rolde en in de lucht vloog. Ik ben Bal. Ik
ben een bal.
Hello,
The exit of the shopping center is on a square.
It is busy there. The ‘Braemblokken’ are around
the corner. There was a holiday atmosphere, as
if the beach were here on the corner. Ief spoke
to people and showed them pictures of what
we had done the last few days. He spoke with a
group of girls and they wanted to help carry me
into the shopping center. Not because of me,
but because of the bag of sweets.
I know now that the girls are not cold and that it
has something to do with the Mosque where we
were yesterday. And the Mosque has something
to do with the one who made everything: the
flowers, the trees and the people. According to
some, anyway. I was made by Ief and a number
of prisoners. That is true for everyone. I will no
longer make stupid remarks about scarves. It
makes me a bit insecure how many other silly
things I might say.
At one point there were enough people to carry
me. Ief divided everyone across my full length. I
always feel a great slowness in me. An urge to
persist in my existing state of non-movement, to
remain lying. A great force is needed to give me
a different direction or speed.
Someone from the security stood at the
entrance. The children would cause too much
nuisance in the shopping center. I was a
minor problem. Instead they carried me to the
basketball court on the square. The porters
laid me down. A number of them remained
seated and watched the game. I was a kind
of grandstand. The ball rolled over the ground
and flew into the air. I was fascinated by how
simple that was for the ball. I am good at lying
down and very difficult to move. I am more
complicated. A ball is round, you can’t make
it any easier. I shut myself off from the world
around me and dreamt that I was rolling over
the ground and flying in the air. I am Ball. I am a
ball.
Rope
Rope

Dag 4: De medailles van Betty
Day 4: Betty’s Medals
Hallo,
Ik lag op een groot grasveld met allemaal
witte lijnen. Misschien komt hier een parking
voor wagens en hebben ze nog niet alle
lijnen op de grond geschilderd. Ze legden
me op een met witte lijnen getekende cirkel
en ik bleek net iets te lang te zijn. Dan
legden ze me op een witte lijn die het hele
veld doorkruiste en ik bleek net iets te kort
te zijn. Dan kwam er een vrouw, ze noemde
Betty. Ze wees op de grond naar alles wat
hier vroeger geweest was. Er was toen
een hoogspring plek, een kogelstoot plek
en een atletiekpiste. Betty legde me in een
soort V-vorm. Het was de plek waar vroeger
aan speerwerpen werd gedaan. Betty heeft
hier nog een medaille speerwerpen en een
medaille lopen gewonnen. Ik lag dichter bij de
grond dan eender wie en hoorde de geluiden
van heel lang geleden.
Hello,
I lay on a large lawn marked with white lines.
Maybe there will be a parking lot for cars
here, and they haven’t finished painting all the
lines on the ground yet. They placed me on a
circle drawn with a white line, and I turned out
to be just a little too long. Then they put me
on a white line that traversed the entire field,
and I turned out to be a little too short. Then
a woman called Betty came. She pointed to
everything on the ground that had been here
before. Back then there was a high jump
area, a shot put area and an athletics track.
Betty laid me in a kind of V shape. It was the
place where javelin throwing was done. Betty
won a medal for javelin and running here. I
was closer to the ground than anyone else
and heard the sounds from long ago. It was
the same period as when the ‘Braemblokken’
were still a dream on earth.

Er kwamen verschillende mensen het terrein
op. Ze namen me vast en droegen me van
het grasveld de straat op. Er zijn overal veel
mensen. Alsof mensen hier meer buiten
leven. We liepen in het midden van de straat
zodat de auto’s achter ons moesten wachten.
In de verte zag ik de Braemblokken.
We wandelenden door een park en liepen via
een gebouwtje terug naar een grasveld, ook
met witte strepen. Daar was Betty weer. Ze
stond in het midden van het grasveld, op een
witte stip. Betty heeft medailles gewonnen
op een piste die nu begraven zit onder de
grasmat met witte strepen. Maar hier heeft ze
een nieuwe piste gemaakt, waar ze jongeren
traint zodat die misschien ook medailles
kunnen winnen. De dragers stapten op een
looppiste rond het grasveld, en liepen dan
naar Betty toe. We cirkelden rond Betty tot
ik in een spiraal rond haar stond. Ze lieten
me op de grond zakken. Iedereen ging zitten,
behalve Betty.
Several people entered the site. They picked
me up and carried me from the lawn onto the
street. There are many people everywhere.
As if people live outdoors here. We walked in
the middle of the street so that the cars had
to wait behind us.
We walked through a park and then through
a small building to another lawn, also with
white stripes. Betty was there again. She
was standing in the middle of the lawn, on a
white dot. Betty won medals on a track that is
now buried under the turf with white stripes.
But here she has created a new track, where
she trains young people so that they might
also win medals. The porters walked on the
running track around the lawn, and then
walked over to Betty. We circled Betty until I
formed a spiral around her. They lowered me
to the ground. Everyone sat down, except
Betty.
Rope
Rope

Dag 5: Madam 20
Day 5: madam 20
Hallo,
Ik lag op een minuscuul klein pleintje met 20 huizen. Dat weet ik met
zekerheid want Madam 20 woont in het laatste huis met huisnummer
20. Iedereen noemt haar madam 20. Madam 20 bracht ons thé en
Madam 13 bracht ons warm water om mij te wassen. Iedereen heeft
hier de naam van het huisnummer waar ze wonen. Ik denk dat dit
een goed systeem is. Ook hier zitten de meeste mensen buiten, op
een bankje voor hun huis. Een straat verder is de Abdijstraat waar ik
gisteren werd gedragen.
Heel de dag speelde de kleindochter van Madam 13 bij ons. Ik weet
niet of het meisje dan Meisje 13 noemt en wat je doet als er twee
madammen in dezelfde nummer wonen.
Mevrouw 7 dacht dat ik een waterslang was en dat iemand zijn
kelder was ondergelopen. Ze bleef daarom de hele dag binnen
omdat ze zich niet wilde moeien met het water in iemand anders zijn
kelder. Op het einde van de dag kwam Mevrouw 7 toch buiten en ze
kreeg kippenvel van mijn verhaal. Gisteren heeft Ief kip gegeten en
ik heb het vel van een kip gezien. Ik wens niemand kippenvel toe.
Meisje 13 heeft al haar speelgoed voor mij uit de kast gehaald: een
puzzel, poppen, een gitaar... Meisje 13 spreekt luid tegen mannen
en zacht tegen vrouwen. Op het einde van de dag hebben ze met
mij de letters van Meisje 13 haar naam geschreven: IDA. Ief zegt
voortdurend tegen iedereen dat ik te groot ben en daarom niet weet
wat ik met mezelf moet doen, dat ik geen functie heb. Na alle reizen
ben ik het daar niet meer mee eens: ik vertel. Dag Bal, jou kunnen
ze leggen op eender welk terrein en jij rolt vooruit alsof het niets is,
maar ik, ik spreek.
Rope.
Hello,
I lay on a very tiny square with 20 houses. I know that for sure
because Madam 20 lives in the last house with house number
20. Everyone calls her Madam 20. Madam 20 brought us tea and
Madam 13 brought us hot water to wash me. Everyone here has
the name of the house number where they live. I think this is a good
system. Here too, most people sit outside, on a bench in front of
their house. A block away is the Abdijstraat, where they carried me
yesterday.
The granddaughter of Madam 13 played with us all day. I don’t know
if the girl is then called Girl 13 and what one does if two ladies live at
the same house number.
Mrs. 7 thought I was a water hose and that someone had flooded
their basement. She therefore stayed inside all day because she did
not want to interfere with the water in someone else’s basement.
At the end of the day, Mrs. 7 did come outside and she got
goosebumps from my story. Yesterday Ief ate chicken and I saw the
skin of a chicken. I don’t wish anyone goose bumps.
Girl 13 stayed with me all day and took all her toys out of the closet
for me: a puzzle, dolls, a guitar... Girl 13 speaks loudly to men and
softly to women. At the end of the day they wrote the letters of Girl
13’s name with me: IDA. Ief always tells everyone that I am too
big and therefore do not know what to do with myself, that I have
no function. After all my travels I no longer agree: I storytell. Hello
Ball, they can put you on any terrain and you roll forward as if it is
nothing, but I, I speak.
Rope.

Dag 6
Rope
Day 6
Hallo,
We waren in een speciale ruimte waar er veel vrouwen
waren die sjaals droegen. Het was zeker geen Moskee
want in een moskee ligt tapijt. De ruimte lag net tussen het
grote grasplein met de witte strepen, waar we eergisteren
waren, en het plein met de genummerde huizen, waar we
gisteren waren.
Het was alsof ik voorzichtig en stil moest zijn in deze
ruimte. Er hing een man aan de muur die tegen een kruis
was vastgemaakt. De man was naakt en had enkel een
wit doek rond zijn middel. Aan zijn rechterborst was hij
gewond. Het leek alsof hij met nagels was vastgemaakt
aan het kruis. Hij zag er, gezien zijn toestand, nog goed
uit.
Met mijn andere einde lag ik in in een eetzaal. Vrouwen
met sjaals wandelden naar binnen. Iedereen was er oud.
Eten werd geserveerd. Ief legde de mensen uit wie ik was
en wat ik de laatste dagen gedaan had in deze buurt: de
Braemblokken, het plein, het grasveld met de witte lijnen,
de moskee, ...
In de speciale ruimte had één van de vrouwen gesproken
over een laatste avond maal op een donderdag die wit
is en een man die aan het kruis wordt genageld op een
vrijdag die goed is. Ik vroeg me af of de kip het laatste
avondmaal was en of er dan morgen een andere man aan
een kruis zal worden genageld. Dat zou best kunnen want
er was plaats genoeg aan de muur.
Ik was in twee ruimtes op hetzelfde moment. Dit is
verwarrend voor mij, maar daar denkt niemand aan. Aan
de ene kant zag ik de monden van de mensen die kip
aten en aan de andere kant keek ik naar de nagels in de
handen en voeten van de man aan het kruis. Ik zag nagels
in de monden van de etende vrouwen en kippenvel en
botten in de mond van de man. Ik dacht aan het kippenvel
van madam 7 en vroeg me af hoe het met haar zou zijn.
Ik vroeg me af of de lijnen van de parkings al getekend
waren en of het grasveld van Betty vol zou staan met
wagens. Ik vroeg me ook af of Charles nu voor of achter
zijn deur zou staan en of dan alles of niet alles met hem
goed zou zijn.
Ik zou graag willen dat ze mij in een cirkel liggen op het
grasveld tussen de Braemblokken. In het midden van
mij rolt een bal heen en weer. Hij rolt naar waar de bal
rolt, want ballen zijn geniaal en weten altijd naar waar ze
moeten rollen. Ik kijk naar boven en zie dat Charles zijn
deur weer open staat en dat hij op het trapje zit voor zijn
deur. Naast hem zit een vrouw, ook op het trapje voor haar
deur. Ze maakt een praatje en schenkt thé, van zo hoog
alsof de thé rechtstreeks vanuit uit hemel naar beneden
stroomt. Haar kinderen spelen beneden in het plonsbad.
Mustafa zegt: vroeger was het hier slechter. De nagels
vallen uit de handen en voeten van de man zodat hij
niet langer aan dat kruis moet hangen. Imran heeft geen
2,5 maar 3 vrienden. Ze wachten mij als eersten op en
gebruiken de nagels om de deuren weer in hun hengsels
te slaan.
Hello
We were in a special room where there were many women
wearing scarves. It was certainly not a mosque, because in
a mosque there is carpet. This place is between the large
grass square with the white stripes, where we were the
day before yesterday, and the square with the numbered
houses, where we were yesterday.
It was as if I had to be careful and quiet in this space. A
man hung on the wall and was fastened to a cross. The
man was naked with only a white cloth around his waist.
He was injured on his right breast. It seemed as if he was
attached to the cross with nails. Despite his condition he
still looked good.
With my other end I lay in a dining room. Women with
scarves came in. Everyone was old there. Food was
served. Ief explained to the people who I was and what
I had done in the last few days in this neighborhood: the
Braemblokken, the square, the lawn with the white lines,
the mosque, ...
In the special room one of the women had talked about
a last evening meal on a Thursday that is white, and a
man being nailed to the cross on a Friday that is good. I
wondered if the chicken was the last supper and if another
man would be nailed to a cross tomorrow. That could well
be, because there was enough room on the wall.
I was in two rooms at the same time. This is confusing
for me, but nobody thinks about that. On my one end I
saw the mouths of the people who ate chicken and on my
other end I looked at the nails in the hands and feet of the
man on the cross. I saw nails in the mouths of the eating
women and goose bumps and bones in the man’s mouth.
I thought of the goosebumps of Madam 7 and wondered
how she is. I wondered if the car park lines had already
been drawn and if Betty’s lawn was now full of cars. I also
wondered if Charles was standing in front of or behind his
door, and whether everything was fine with him or not.
I would like them to lay me down in a circle on the lawn
between the Braemblokken. A ball rolls back and forth in
my centre. The ball rolls to where it rolls, because balls
are ingenious and always know where to roll. I look up and
see that Charles’ door is open again and that he is sitting
on the steps in front of his door. A woman is sitting next to
him, also on the steps in front of her door. She chats and
pours tea, from so high that it is as if the tea flows down
directly from heaven. Her children play downstairs in the
splash pool. Mustafa says: it used to be worse here. The
nails fall from the hands and feet of the man so that he no
longer has to hang on that cross. Imran does not have 2.5
friends, but 3. They are the first to await me and use the
nails to put the doors back in their hinges again.
Rope

“Ik ben Rope. Ik ben een touw. Ik ben 65 meter lang en 30 cm
breed. Ik weeg 196 kg. Met elf personen kan je me dragen.
“I am Rope. I am a rope. I am 60 meters long and 30 cm thick. I
weigh 196 kg. It would take eleven people to carry me.
Ik ben geboren in april 2017. Een team van vijf mannen hebben
me met de hand gevlochten op 38 dagen tijd. Het was een
verwarrende ervaring, gevlochten worden.
Ze hebben me absurd groot gemaakt, groter dan alle andere
touwen. Ik weet niet wat te doen met mezelf. Ik reis om om
opnieuw een functie en betekenis te vinden.
Doe iets met mij.
Rope.”
De Belgische kunstenaar Ief Spincemaille reist rond met Rope om het
opnieuw een functie en betekenis te geven. Vanuit de energie tussen
Rope en de plek waar het terecht komt ontsan er nieuwe gebruiken
en krijgt Rope een stem. Tijdens deze reizen schrijft Rope dagelijks
een verslag over al wat het meemaakt. En dit vanuit het perpsectief
van een touw dat te groot is voor deze wereld.
Deze publicatie is het resultaat van een zes dagen durende reis in het
Kiel, te Antwerpen. Een buurt van 1001 werelden: het voetbalstadium
(‘den Beerschot’) dat grenst aan de kloostertuin van de Zusterkens
der Armen, de multiculturele Abdijstraat die als een commerciële
slagader de buurt doorkruist, de verschillende moskeeën en kerken
rond de Abdijstraat, de vreemde mix tussen plat Antwerps en
onverstaanbare talen, de restanten van de olympische spelen die in
1920 hier plaatsvonden en temidden van dit alles: de Braemblokken.
De blokken en de verschillende gebouwen errond zijn een ontwerp
van de Antwerpse architect Renaat Braem. Braem zag zijn sociale
architectuur als een vehikel om de mens te bevrijden. Vijftig jaar later
heeft het gebouw zijn schittering verloren, maar onder het betonrot is
de oude droom van Braem nog steeds voelbaar.
Rond deze oudste (en hoogste) droom van steen, verzamelden zich
de afgelopen 100 jaar verschillende andere dromen. Olympische
dromen over gouden medailles, dromen van inwijkelingen over een
nieuw leven, dromen van Charles over een verleden dat voorbij is,
dromen van Braem over een bevrijdde mens. Zoveel verschillende
werelden en verlangens op één plaats, maakt dat deze kleine biotoop
soms onwerkelijk leek. Alsof een kind een wereld bij elkaar heeft
verzonnen, met mensen en gebouwen in verschillende kleuren, talen
en vormen.
Rope was gedurende zes dagen een vreemde bezoeker in deze hyper
diverse mini-maatschappij. Imran, Adan, Mustafa, Siham, Rajaa, de
collega’s van Rajaa en alle kinderen van de school, Charles, Noor,
Ziad, Betty, Madam 20, Georgette, Meisje 13, Mevrouw 7 en nog vele
anderen stelden hun hart en deuren open voor Rope, en lieten Rope
spreken.
Rope is een project van Ief Spincemaille
TEKST: Ief Spincemaille. SCHETSEN PG. 13, 24-24 Renaat Braem.
FOTO’S: Ief Spincemaille, uitgezonderd pg. 8 Aafke Remant en
pg. 7 Lieve Petit. ASSISTENTIE EN VERTALING: Aafke Remant.
PRODUCTIE: Lieve Petit en Bart Eggermont. MET DE STEUN
VAN de Vlaamse Overheid, N.O.W. Creative Europe Programme en
Cultureel ontmoetingscentrum Nova. Rope was hier op uitnodiging
van cultureel ontmoetingscentrum Nova.
www.iefspincemaille.com
www.ropeblog.net
ief@iggorr.com
Ief Spincemaille
ROPE_DAGBOEK #5_Kiel Antwerpen (België)_2019
Copyright © 2018 Ief Spincemaille, Leuven. Alle rechten voorbehouden.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in
een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in
enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door
fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande
schriftelijke toestemming van de uitgever.
I was born in April, 2017. A team of five hand-braided me in thirtyeight
days. I think it was somewhere in Leuven, Belgium. It is a
confusing experience, being braided.
They made me absurdly big, bigger than all the other ropes. I
just don’t know what to do with myself. I am traveling to find new
meaning and function.
Do something with me.
Rope”
The Belgian artist Ief Spincemaille travels with Rope to give it new
function and meaning. He shows up with this sculpture and improvises.
The energy between Rope and the reality it finds creates new uses for
it, and gives it purpose. During these travels, Rope blogs about what
it is experiencing, telling a tale about the places where it has been.
This newspaper is the result of a six day intervention in Kiel in Antwerp,
Belgium. A neighbourhood of 1001 worlds: the football stadium (‘den
Beerschot’) that borders the garden of the convent of the ‘Zusterkens
der Armen’, the multicultural Abdij Street that crosses the neighborhood
like a commercial artery, the various mosques and churches around the
Abdij Street, the strange mix of a flat Antwerp dialect and unintelligible
languages, the remains of the Olympic Games that took place here in
1920 and amid all this: the ‘Braemblokken’.
The apartment blocks and the various buildings around them were
designed by the Antwerp architect Renaat Braem. Braem saw his
social architecture as a vehicle to liberate people. Fifty years later, the
building has lost its brilliance, but the old dream of Braem can still be
felt under the rotting concrete.
Various other dreams have gathered around this oldest (and highest)
dream of stone. Dreams of Olympic gold medals, the dreams of
immigrants about a new life, the dreams of Charles about a past that
has passed, the dreams of Braem about a liberated people. So many
different worlds and desires in one place made this small biotope
sometimes seem unreal. As if a child had made it up, with people and
buildings in different colors, languages ​and shapes thrown together.
For six days, Rope was a strange visitor to this very diverse minisociety.
Imran, Adan, Mustafa, Siham, Rajaa, the colleagues of Rajaa
and all the children of the mosque, Charles, Noor, Ziad, Betty, Madam
20, Georgette, Girl 13, Mrs 7 and many others opened their hearts
and doors to Rope and let Rope speak.
Rope is a project from Ief Spincemaille.
TEXT: Ief Spincemaille. DRAWINGS PG. 13, 24-24 Renaat Braem.
PICTURES: Ief Spincemaille, except pg. 8 Aafke Remant and pg.
7 Lieve Petit. ASSISTANT AND TRANSLATION: Aafke Remant.
PRODUCTION: Lieve Petit and Bart Eggermont. WITH SUPPORT
OF: the Flemish government & N.O.W., Creative Europe Programme
of the European Union and Cultural meetingcentre Nova.
www.iefspincemaille.com
www.ropeblog.net
ief@iggorr.com
Ief Spincemaille
ROPE_DIARY#5_Kiel Antwerp (Belgium)_2019
Copyright © 2018 Ief Spincemaille, Leuven. All rights reserved. No part
of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system,
transmitted in any form or by any means, electronic, mechanical,
photocopying, recording or otherwise, without the prior written
permission of the publisher.
Image: Eva Moulaert (Dearreader,)