melanchton 'de hoogleraar van duitsland' - Heidelberger Catechismus

verschenen die het gewaagd heeft tegenover mij mijn artikelen en prediking met één
woord te weerleggen.
Thans, nu ik niet meer aanwezig ben, hoor ik dat het goddeloze stelletje te
Weissenburg, dat smal en breed geschoren volkje met enkele anderen, die ook God in
de verkeerde zin gepredikt hebben, die de duisternis liever hebben dan het licht, diep
verzonken in gierigheid, eerzucht en vervloekte lust, veel tegen mijn prediking en
leven uitkrijten en dat al hun woorden over mij ketters en vinnig zijn, hoewel zij mij,
toen ik nog aanwezig was, merendeels gladde, goede woorden gaven, en de anderen
niet recht tot mij durfden te spreken. Daarmee tonen zij niets anders te kunnen dan
kwaadspreken, zoals kwade wijven doen, leeg en ontdaan van alle waarheid. En wat
zouden zij ook anders kunnen, die niets geleerd hebben dan uit het zweet van de arme
man te zuipen, te vreten en wat daar het gevolg van is, en dit dagelijks uitoefenen?
Daarom, opdat de zwakken door dezen niet verleid worden en de sterken iets hebben
om de schenders en duivelskinderen tegen te werpen, heb ik mijn bovenstaande
artikelen en verklaring door de druk willen laten uitgaan. Waarop zij, naar ik verneem,
te Weissenburg op een nacht allen samen hun antwoord hebben gegeven, dat wil
zeggen, daar het aan de deur van de Heilige Johanneskerk was aangeslagen, er vuil en
drek overheen hebben gesmeerd. Welnu, zij hebben thans enige honderden aan hun
kant; en ik wacht hen hier te Straatsburg af; weten zij iets tegen mijn leer in te
brengen, laten ze dan maar hier komen. Overtuigen zij mij met de goddelijke Schrift
van een verkeerde uitspraak, dan moeten zij mij maar stenigen. Hoe kunnen ze mij
ooit beter uit de wereld helpen daar zij mij zo vijandig gezind zijn!
Dat zij echter mijn vertrek zo verkeerd uitleggen, dat kon hun volstrekt geen ernst
zijn. Want zij weten heel goed dat zulks geschied is in alle vriendschap op raad en met
de vriendschappelijke bedoeling van de gehele Raad aldaar, die op het vertrek van
mijn geliefde broeder, de pastoor van de Heilige Johanneskerk, en het mijne zo
aandrong, dat wij het hun niet konden noch mochten afslaan, aangezien zij er op
wezen, dat hun in het oorlogsgewoel dier dagen om onzentwil geweldige
moeilijkheden, en geen recht zou kunnen overkomen. Want hoezeer geestelijke macht
zich tegen het goddelijke Woord en zijn verkondigers inzet, is volkomen duidelijk te
zien. Zij erkenden en spraken ook in de volle Raad uit, dat zij met mijn prediking
geheel tevreden waren, omdat zij naar hun inzicht rechtmatig en Christelijk was, en zij
hoopten dat, zodra het oorlogsgewoel weer op zou houden, wij weder bij elkaar
zouden komen en zij mijn prediking nog lang zouden horen; daartoe wilden zij met
alle mogelijke toewijding gaarne raad en hulp verstrekken.
Dit alles hebben zij, die nu op mij schelden, heel goed geweten en ik denk ook wel,
dat zij niet zullen beweren, dat de eerzame en vroede Raad te Weissenburg ons dit
zonder dat het waar is, door hun stadsschrijver in de volle zitting van de Raad heeft
laten zeggen. Maar, zoals de Heer gezegd heeft, indien zij boos zijn, hoe willen zij dan
goede dingen zeggen? Indien zij niets dan duivelskinderen zijn, hoe willen zij dan
waarheid spreken? Menigeen moge uit dit alles - wat de zuivere waarheid is - wel
deugdelijk vernemen dat ik, zoals tot nu toe altijd de waarheid zoek; zij echter, mijn
tegenstanders, ontlopen en verliegen haar. God de Heer bekere hen en doe ons steeds
trouw aan Zijn waarheid bevonden worden. Amen.
Bron: Martini Buceri Opera omnia, I, blz. 77-147, zie boven. blz. 61-62.
53