Barneveld Magazine 6e jaargang nummer 2

hielpen elkaar om het beste parket te maken
dat er bestond.”
Marco bleef er zes jaar en maakte al snel
promotie. Op zijn negentiende was hij
machineleider en gaf leiding aan drie man.
Later schopte hij het nog tot assistent
ploegenbaas, een baan met nog meer
verantwoordelijkheid. Hij leerde alles wat
er maar te leren viel over het proces van het
bewerken van een ruwe boomstam tot een
gladde parketvloer. Voelde en rook om welke
houtsoort het ging en wilde van iedere plank
een kwaliteitsproduct maken. De fabriek
groeide in die zes jaar enorm, het aantal
medewerkers vertienvoudigde. “Het begon
steeds meer op echt werk te lijken”, zegt
Marco. “Maar ik had het er nog steeds naar
mijn zin.”
Toch had het lot een ander pad voor hem in
petto. Op een dag bestuurde hij een heftruck
toen de grote baas in de fabriek op bezoek was.
“Ik moest afvalhout wegbrengen en ging met
de heftruck door van die doorzichtige flappen
die de kou tegen moeten houden. Reed ik die
man bijna van de sokken! Hij riep meteen dat
ik eraf moest komen en er niet meer op mocht.”
Later die dag werd Marco bij de grote baas
geroepen en hij ging er vanuit dat hij ontslagen
zou worden. Maar dat liep anders. “Hij vond
dat ik toe was aan iets nieuws en bood me de
kans om parketlegger te worden. Dat zag ik
eerst helemaal niet zitten, want ik was best
verlegen en dan moest ik bij mensen thuis
aan het werk. Maar de baas haalde me over.
Ik kreeg anderhalve dag een opleiding en een
eigen bus vol gereedschap. Daarmee moest ik
het maar gewoon doen.”
Marco had de garantie dat hij terug mocht
naar de fabriek als hij dat wilde, maar hij vond
het parketleggen al snel geweldig. Iedere
dag was anders, hij had veel vrijheid en het
ambacht ging hem goed af. “Mobiele telefoons
waren er nog niet, dus je ging iedere ochtend
even naar de zaak voor een korte uitleg van je
opdracht. Als er tussendoor iets was, moest je
bij een benzinepomp bellen. Mijn verlegenheid
was ik snel kwijt.” Omdat het rond 2000 vrij
slecht ging met het bedrijf, maakte Marco
een uitstapje naar een andere parketzaak.
“Dat maakte dus echt niks uit, behalve dan
dat ik een andere kleur T-shirt aanhad. Toen
mijn oude werkgever me een paar keer had
gebeld of ik niet terug wilde komen, heb ik dat
uiteindelijk na negen maanden gedaan.”
Marco maakte zich in de jaren die volgden
het beroep van parketteur volledig eigen en
werd een vakman die niet alleen alles wist
van parketvloeren aanbrengen, maar ook
van de houten planken zelf. Hij werd in die
tijd zelfs derde van Nederland tijdens het
kampioenschap parketleggen. Maar in 2012
ging het zo slecht, dat er iemand ontslagen
moest worden. Marco had de minste
dienstjaren en was de klos. “Toen raakte ik
enorm in de put. Ineens zit je thuis met een
WW-uitkering en je toekomst is onzeker. Ik
besloot hulp te zoeken, want dat was echt
nodig,” zegt hij over die periode. Hij vond een
baan bij een ander parketbedrijf, maar hield
last van het onzekere gevoel dat iemand
anders ieder moment kon beslissen dat hij
weer weg moest. En dus startte hij in 2015
zijn eigen bedrijf: Marco Parket. Dat bleek
een goede stap, want hij heeft werk genoeg.
Hij verhuurt zich deels aan andere bedrijven,
waaronder ook zijn oude werkgever, maar het
is hem ook gelukt om een eigen klantenkring
op te bouwen.
Op zijn site is te lezen dat Marco “graag
mensen blij maakt met zijn vakmanschap”. En
daar is het bruggetje naar zijn wens om clown
te worden. Marco is sociaal bewogen en heeft
weinig met materialisme. Liever betekent hij
iets voor een ander. Maar waarom clown?
“De dochter van een vriendin kreeg toen zij
amper zes jaar was een kwaadaardige vorm
van kinderkanker. Ik kwam vaak bij haar
thuis en we begrepen elkaar goed. Ik heb
haar beloofd dat ik andere zieke kinderen
zou gaan helpen, al had ik toen nog geen idee
hoe. Tijdens de periode dat ik werkloos was
en het niet zo lekker met me ging, was ik op
zoek naar mezelf. Naar wat bij mij paste en
mij blij maakte. Ik kwam terecht op een open
dag van een Clownsschool en volgde een
workshop van één dag. Dat maakte iets in me
los.” Omdat Marco al jaren donateur is van de
Cliniclowns en die organisatie ook helemaal
aansloot bij zijn kleine overleden vriendinnetje,
volgde hij een cursus ter voorbereiding op het
toelatingsexamen voor Cliniclown. Maar hij
kwam erachter dat die droom niet reëel was,
zeker niet in combinatie met zijn eigen bedrijf.
Zonder theater- of medische achtergrond zou
hij zijn achterstand nooit meer in kunnen halen
en de toelatingseisen zijn enorm streng.
“Mijn bedrijf vraagt nu nog teveel aandacht
en we zitten midden in een verbouwing. Maar
over een tijdje wil ik vier dagen parket leggen
en één of twee dagen als clown werken. De
Cliniclowns zijn dan misschien niet haalbaar,
maar er zijn genoeg andere mogelijkheden. Het
biedt misschien ook nieuwe kansen voor de
toekomst. Dag in dag uit op mijn knietjes zitten
en drie keer per dag mijn bus leegsjouwen, dat
houdt uiteindelijk een keer op. Ik kijk er enorm
naar uit om dan vaker mijn rode neus op te
zetten en anderen te laten lachen.”
Marco Parket
Tollenstraat 2, Barneveld
Tel. 06 – 51 95 28 27
info@marcoparket.nl
www.marcoparket.nl
Barneveld Magazine THEMA WONEN
75