De Avonturen Van Ome Rob 7.0

Lieve oma, opa, mamma, pappa, tante, oom, broer, zus,
neefje, nichtje, vriend of vriendin,
Dit boek is geschreven om Rob en zijn verhalen op een
creatieve manier her te beleven en door te geven. Bij Rob
wist je nooit precies hoeveel van zijn verhalen echt waar
was. Nu hij al een tijdje niet meer bij de levenden hoort,
worden de verhalen over hem ook steeds sterker. Dit houd
je niet tegen, dit boek is juist een omhelzing daarvan.
De ik-figuur in de nog voor te lezen fabels, dat ben jij! Lees
het dus voor alsof jij alles hebt meegemaakt en hebt
opgeschreven voor degene aan wie je het voorleest.
Daarnaast staan er af en toe vragen in voor de luisteraar.
Deze beginnen met een omgekeerd vraagteken. Zo weet je
dat er een interactiemomentje aan zit te komen. Ome Rob
vertelde zijn verhalen met veel geluiden. Deze geluiden
staan aangegeven met een sterretje (*). Doe mij, jezelf en
degene aan wie je het voorleest een lol en maak ze net zo
beeldend als Rob dat deed met zijn verhalen.
Ik hoop dat dit boek vaak wordt gepakt en gaat gelden als
een lievelingsboek voor luisteraars en misschien stiekem
ook wel voor de voorlezers.

In de komende waargebeurde sprookjes kom je allerlei
mensen tegen. Misschien is het handig als je een beetje
weet hoe ze eruit zien! Daarom heb ik hieronder wat
schetsjes gemaakt. Als je zo een beetje kijkt, heb je
misschien al een idee over hoe deze figuren zullen zijn in
de verhalen. ¿Waar houdt Opaatje veel van, denk je? ¿Wat
doet Mamma Joke voor werk? ¿Wat voor kleren heeft
Commando Gerben aan? ¿Waarom staat die vis erbij? Dat
weet ik zelf ook niet. Het leek me gewoon wel geinig.

0.
Toen Ome Rob nog niet eens bestond, hij was toen een
Baby-in-de-buik, maakte hij iets mee wat ik je heel graag
wil vertellen.
Heel-heel-heel soms, als een meisje een vrouw geworden
is, krijgt ze ineens een hele-hele-hele dikke buik.
¿Weet jij wat er uit die dikke ballon kan komen als je heelheel-heel
veel geluk hebt?
Juustem! Een baby! Op 8 maart, negentien-honderd-éénen-negentig
(dat is heel-heel-heel lang geleden), stond er
iets spannends te gebeuren. Mamma Joke lag naast Opaatje
met een dikke toeter in een reusachtig bed, in een piepklein
huisje in Ede-veen. ¿Kun je op de kaart zien waar dat ligt?
Mamma Joke en Opaatje waren een spelshow aan het
kijken op tv. Als je een postduif stuurde met het juiste
antwoord, dan had je gewonnen. Maar de vraag was veel te
moeilijk. “Wat betekent Omelette du fromage in het
Nederlands?”
Maar Mamma Joke keek
maar nauwelijks. Ze wilde
dat haar dikke toeter zou
leeglopen als een ballon.
Dus Mamma Joke drukte
zo hard mogelijk tegen de
bovenkant van haar buik:
*Húúú-Húúú!*
En blazen, zo van: *Pff-
Pff*
En drukken: *Húúú-
Húúú!*
En blazen: *Pff-Pff*.
Toen Mamma Joke haar
nieuwe baby wilde laten
zien aan de andere vier, merkte ze plots *oh!* daar komt
ie!
Mamma Joke kon bijna niet meer, maar hoorde toen ineens
*PLOP!*
De baby had de uitgang gevonden en stak zijn armpjes
eruit. Mamma Joke pakte de armpjes vast en trok de kleine
doerak eruit.
“Wat een lief klein hoopje mensenkind!” fluisterde
Mamma Joke zachtjes tegen de pasgeboren knul.

Toen de baby uit die hele-hele-hele dikke toeter, die helehele-hele
dikke ballon, ach, ik bedoel natuurlijk die helehele-hele
dikke buik was gekropen, begon hij direct te
praten. Eerst konden Opaatje en Mamma Joke hem nog niet
zo goed verstaan. Maar daarna hoorde ze het, hij zei:
“Eierpannenkoek met kaas”.
Mamma Joke sprong op! *Hop!* En rende direct naar de
keuken. Ze kwam terug met een heerlijke kaasomelet. De
baby schudde van nee. “Eierpannenkoek met kaas”, bleef
hij maar zeggen.
“Maar die heb je toch nu?” Vroeg Mamma Joke. De baby
zei niets, behalve “Eierpannenkoek met kaas.”
Toen sprong Opaatje op! *Hop!* Hij pakte vlug een
postduif en knoopte er een briefje aan met
“Eierpannenkoek met kaas”. Opaatje fluisterde in het
duivenoortje “vlieg maar naar de spelshow!” en weg was
de grijze vogel. Een konijntje sprong op tussen het hoge
gras.
Mamma Joke kon haar oren niet geloven. In de spelshow
kwam ineens hun duif binnengevlogen. “Ja!” Schreeuwde
de showmaster. “We hebben een goed antwoord! Omelette
du fromage betekent Eierpannenkoek met kaas. Dus het
Witte Kasteel is van Mamma Joke en Opaatje!”
Iedereen in het piepkleine huis gooide zijn handen in de
lucht. Confetti schoot door de lucht en we are the
champions begon spontaan te spelen. Ze hadden een kasteel
gewonnen!
Opaatje pakte de baby op. Iedereen keek hen aan. “Hij zal
Ome Rob heten.” Zei hij. “Want hij is een grote
verrassing.”
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind je het een mooi sprookje?

3.
Toen Ome Rob al drie jaar was, hij was toen nog maar een
blond blaagje, toen maakte hij iets mee wat ik je heel graag
wil vertellen.
Toen Ome Ben bij zijn ontbijt de krant open sloeg, schrok
hij zich rot: “OORLOG!” Stond er op de eerste pagina.
Je moet weten dat het dorp van Ome Rob lag ingeklemd
tussen Ede en Veen-en-dal. Uit Ede kwamen de Edenaren.
Edenaren zijn dik en sterk. Uit Veen-en-dal komen de
Vandalen. Die zijn dun en slim. De Edenaren en Vandalen
hadden ruzie omdat het mooiste meisje van die streek
gezegd dat ze het liefste een man had die sterk én slim was.
Alle Edenaren waren sterk, maar niemand was slim. En alle
Vandalen waren slim, maar niemand was sterk. Nu waren
ze boos op elkaar geworden, omdat alle groepen zichzelf
het beste vonden. Vanuit Ede kwamen de sterkste Edenaren
en vanuit Veen-en-dal kwamen de slimste Vandalen. Ze
zouden elkaar ontmoeten in het midden: in Ede-veen. Om
precies te zijn bij
het Witte Kasteel,
waar Ome Ben zijn
pap aan het eten
was!
¿Zie je het plaatje
hiernaast? ¿Is dat
een Edenaar of een
Vandaal denk je?
Ome Ben stond
rechtop, liep naar
de klok en luidde
die zodat iedereen
naar beneden
kwam. Ze moesten
samen een plan
maken. Ome Ben
nam het woord:
“De Edenaren en
Vandalen komen oorlog voeren bij ons kasteel!” Iedereen
keek verbaasd.
“We moeten ons verstoppen voor de burenruzie,” zei hij
met een plooi tussen zijn ogen. “We moeten een
ondergrondse hut bouwen.” Zei hij, terwijl iedereen hem
sprakeloos aankeek.

“En daarin verstoppelen we Tante Kas, zodat ze geen ruzie
gaan zoeken bij het Witte Kasteel.”
Stilte. Niemand zei iets. Ik hoorde het ploffen van een
kuikentje op zijn buik.
“Ssst!” Zeiden de jongens, terwijl ze een prop papier in de
mond van de spion deden.
“Wat een goed idee!” zei Ome Rob. “Ik ga mee om te
scheppen. Laat mij dat maar doen.” Hij wees op zijn bolle
peuterbuikje.
Ome Rob kroop bij Tante Kas op schoot achter het stuur
van de Duwkar. ¿Zie je hoe gaaf de Duwkar is op het
plaatje? Hopelijk werden ze niet gezien door spionnen van
de Edenaren of de Vandalen. Ome Ben duwde de kar naar
het bos. Midden in het bos stopte Ome Ben de duwkar en
keek om zich heen.
“Zo,” zei hij trots. “En nu graven!”
“Zo, daar krijg je een stijve rug van,” zei Ome Ben en hij
strekte zich uit. Maar wat zag hij daar? Een spion! Een
dikke, sterke. “Gauw!” riep Ome Ben. “De lasso!” Ome
Rob sprong op het dak van de duwkar en liet zich duwen
door Ome Ben, Tante Kas stuurde. Nu waren ze snel en kon
Ome Rob goed mikken. Ene, Tweeje, Hoppa! De lasso
schoot door de lucht *zoef!* en kwam precies om de
hamburgerbuik van de spion heen. “Gevangen!” Riep
Tante Kas.

“Je moet zachtjes doen, straks horen ze je!”
De Edenaar was heel sterk, maar werd zo de kuil in geduwd
door Ome Ben. Ze maakten gauw een dak met gras erop en
klommen naar beneden. Het was aardedonker. Nu kon
niemand Tante Kas ontdekken. Nu moesten ze wachten
totdat de oorlog over was…
Door een spleetje in het dak konden ze een halve maan zien.
Ze fantaseerden over de andere helft, die ze niet konden
zien.
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind je Ome Rob ook niet slim?

4.
Toen Ome Rob alweer vier jaar was, hij was toen nog
steeds een blond blaagje, toen maakte hij iets mee wat ik je
heel graag wil vertellen.
Ome Rob was alweer 1 jaar ouder geworden en nog steeds
zaten Ome Rob, Ome Ben, Tante Kas en de spion uit Edeveen
in de ondergrondse hut. Te wachten. Tot de oorlog
over was. Vandaag waren ze aan het moppentappen. Ome
Rob wist een goeie: “Zegt de één tegen de ander...” Ome
Rob kijkt de kring ernstig rond. “Zegt de ander, twee.”
Een konijntje huppelt over de hut heen.
“Ik snap hem niet,” zegt de spion. Die allang geen prop
meer in zijn mond hoefde.
¿Snap jij hem wel?
Gelukkig wist Ome Rob er
nog één: “Lopen twee oenen
over een landweggetje…”
“Zegt de ene oen tegen de
andere: mag ik in het
midden lopen?” Ome Rob
begint alvast te lachen.
Het blijft verder stil in de
hut. Plotseling begint Ome
Ben te lachen, en harder te
lachen. En nog harder te
lachen. Hij is niet meer te
stoppen. In de hele
omgeving kon je Ome Ben
horen lachen.
“Stil nou!” zei Tante Kas,
die erg bezorgd kijkt. Straks
komen er meer spionnen!
Ome Rob deed de deksel
van de ondergrondse hut
omhoog en… Warempel!
Een dunne, slimme spion! De spion slaat op de vlucht om
door te vertellen aan de Vandalen waar ze zitten! Maar wat
doet Ome Rob? Ome Rob gaat er helemaal niet achteraan
rennen. Hij doet zijn armen over elkaar en steekt zijn neus

in de wind. Ome Rob luistert naar de snelle passen van de
spion. Plotsklaps: *Kláng!* Er klinkt een klap in de verte.
Ome Ruben stopt van schrik met lachen. Ome Rob heeft
goed geluisterd, dus hij weet precies waar het geluid
vandaan kwam. Hij loopt er rustig naartoe, met zijn armen
nog over elkaar geslagen. Daar ziet hij het: een Vandaal in
een klem. Het is een opgedoft dametje.
“Zo.” Zegt Ome Rob brutaal.
“Wil je dat ik je eruit haal?” De spion knikt.
“Dan moet je zo wel een mop vertellen in de hut.” Zegt
Ome Rob en hij meent het serieus.
In de donkere hut is het helemaal stil. De ene spion kijkt de
andere spion vinnig aan. Voor het eerst in de oorlog ziet
een Edenaar een Vandaal. De Vandaal begint te fluisteren:
“Wat krijg je als je een ezel met een schildpad kruist?” De
Vandaal kijkt heel bang.
“Een Edenaar met een helm op.” Zegt ze voorzichtig en
kijkt angstig naar de andere spion.
Het woud stond zwijgend stil.
“Háhaha!” Ome Rob begint te lachen.
“Haháha!” Ome Ben moet er ook van lachen.
“Hahahá!” Ook Tante Kas moet lachen.
Als de spionnen dat zien moeten ze allemaal lachen! Samen
lachen ze zo hard dat alle legers van de Edenaren en de
Vandalen naar de ondergrondse hut komen. Alle legers uit
Ede staan nu tegenover de legers uit Veen-en-dal. Tussen
hen bevindt zich de ondergrondse hut. Ome Rob duwt het
luik omhoog en komt met een rode kop de hut uit gezet. Hij
kijkt de generaals lacherig aan. Dan komt Tante Kas ook
de hut uit. De legers kijken boos en de generaals houden
hun adem in.
Tante Kas klimt op de rug van Ome Ben.
“Lieve legers” begint ze en ze giebelt nog een beetje na.
“Jullie zijn niet beter dan elkaar.” De generaals grijpen hun
zwaarden. “En dat hoeft ook niet.” Zegt Tante Kas, terwijl
Ome Ben onder haar wiebelt. “Want jullie zijn allemaal
grappig.”
Toen was het de beurt aan de Edenaar. “Wat rookt er als
een vulkaan en is eigenlijk veel te grappig om boos op te
zijn?” De dikke Edenaar kijkt eerst heel boos, maar dan
verdwijnt langzaam de gleuf tussen zijn ogen en komt de
zon tevoorschijn. “Een spion van de vandalen!”

Op dat moment komen de spionnen lachend de hut uit en
geven elkaar een high-five. Alle soldaten moeten hard
lachen. En uiteindelijk ook de generaals. Tante Kas komt
van de rug van Ome Ben. Ze geven elkaar een knuffel. Ik
geloof dat het een Teddybeer was.
Iedereen ging naar hun eigen dorp of kasteel. Iedereen keek
naar dezelfde maan. Iedereen was eigenlijk hetzelfde.
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind je Ome Rob ook niet slim?

5.
Toen Ome Rob al vijf jaar was, hij was toen een hele baas,
toen maakte hij iets mee wat ik je heel
graag wil vertellen.
Op een dag was het zo heet dat zelfs het asfalt ervan moest
zweten. Ome Rob zat met de hele familie in de auto.
Opaatje achter het stuur, Mamma Joke daarnaast en Ome
Ben en Ome Jos op de achterbank. De vierkante zwarte
auto was helemaal volgepakt, want er zat zelfs nog iemand
in de kattebak. Dat was Babs. Babs was een kloek en blond
meisje die vrijwel altijd klonk als een woeste Hongaar op
een paard met een sigaar in de mondhoek als hij zich op een
bende spillebeentjes stort. Zo bang als de Romeinen voor
de Hunnen waren, zo leuk vond Ome Rob onze Babs. Heel
erg leuk dus. Ome Rob zat met zijn benen opgetrokken en
zijn middel- en wijsvinger in zijn mond te kijken naar de
kunstjes van Kloeke Babs. Ome Rob aaide zichzelf dan
altijd met een doekje
onder zijn neus. Dat
doekje vond hij heel lief.
Hij had het doekje zelfs
een naam gegeven:
Sacha.
Een van de trucjes van
Kloeke Babs was om
haar haren naar buiten te
gooien door het open
raam. Opaatje reed de
zwarte vierkante auto zo
hard over het zwetende
asfalt dat de haren van
Babs tegen het raam
kletterden. Het was een blonde feestelijkheid.
Dat wilde Ome Rob ook proberen! Hij gooide zijn Sacha
naar buiten om te zien hoe ze tegen het raam zou kletteren.
Maar de Sacha kletterde helemaal niet tegen het raam.
*Zoeff!* Een Sacha zit natuurlijk niet zo vast als de blonde
haren van Kloeke Babs. Dus Sacha was weg! Ome Rob
begon te krijsen als nooit te voren. Maar de zwarte
vierkante auto kon niet stoppen op de zwetende snelweg.

Een hele stortvloed aan tranen kwam uit zijn blonde ogen.
Mamma Joke keerde zich om en zei: “Ome Rob? Sacha
komt naar huis gevlogen, denk ik.” Maar Ome Rob werd
helemaal niet rustiger. Sasha was weg en Ome Rob zou er
nooit meer mee kunnen kroelen!
Sacha was wel weg, maar niet dom! Ze zag de zwarte
vierkante auto uit het zicht verdwijnen. “Há”, dacht Sacha.
“Ik ben misschien wel zacht, wit met blauw en doe normaal
weinig uit mezelf, maar als het echt moet: dan kan ik best
alleen reizen.” Er ging een avontuurlijke rilling door Sacha
heen. “Ik zal voor het donker weer op Ome Rob zijn kussen
liggen!”
Zo ging Sacha op reis, zonder wasverzachter of babyzalfje.
Helemaal alleen. Waar moest ze nu precies heen? Ze kon
de zwarte, vierkante auto niet meer volgen. Gelukkig is er
boven de snelweg voor mensenauto’s een snelweg voor
insecten. Op die insectensnelweg vloog een sprinkhaan.
“Goedemiddag” zei Sacha beleefd. “Goedemiddag doekje”
zei de sprinkhaan. “Weet u waar het Witte Kasteel staat,
mijnheer Sprinkhaan?” Plots keken alle sprinkhanen op de
insectensnelweg om naar Sacha en de sprinkhaan tegen wie
ze het eigenlijk had. Toen begonnen ze allemaal door
elkaar een andere richting op te wijzen. “Het Witte Kasteel
is de derde boom rechts!” “Het Kasteel is waar je duim
links zit!” Sommige sprinkhanen wisten helemaal niet waar
het over ging. “Het Witte Kasteel is vliegend precies even
ver als lopend.” Sacha vond sprinkhanen maar
bemoeizuchtige dieren.
Sacha gaf de moed niet op. Hij pakte zijn telefoon uit zijn
broekzak en belde naar een ander doekje uit de la van Ome
Rob. “Ja?” zei een doekje slaperig. Het was midden in de
nacht in de la. “Ja, hallo met Sacha. Ik weet niet waar ik
ben en ik weet niet waar Het Witte Kasteel is.” “Ben je
verdwaald?” vroeg het slaperige doekje, terwijl ze de slaap
uit haar ogen wreef. “Dan moet je het mierenspoor aan de
kant van de weg volgen.” Sacha hing op zonder gedag te
zeggen en vloog naar beneden.
Ze zag geen mierenspoor. Maar wacht eens even! De
bladeren bewegen! Ja! Als je heel goed en dicht bij de

grond keek, dan kon je ze zien waggelen. Ze zongen erbij:
“3-bier; 3-bier… Zo ijv-rig als een mier!” *haha!* Wat een
dom liedje! Maar het liedje was nog niet afgelopen. “top-1;
top-1… We gaan naar Ede-veen!” *Jippie!* zei Sacha. En
hij volgde het mierenpad.
Mamma Joke en Opaatje zaten nog uren in de warme auto.
En de schattige Ome Rob was helemaal moe van het huilen.
Maar het witte Kasteel kwam nu eindelijk in zicht. De
zwarte, vierkante auto werd voor het Kasteel geparkeerd.
Opaatje nam Ome Rob in zijn armen. Hij had zijn twee
vingers in zijn mond en was al in slaap gevallen. Opaatje
ging de trap op en keek triest. Toen hij Ome Rob’s hoofd
op het kussen wilde leggen, werd Opaatje ineens héél blij.
Want wat lag daar? Sacha! Niet meer zo wit als eerst, maar
wel languit op het kussen. Ome Rob stopte zonder wakker
te worden Sacha onder zijn neus, terwijl Opaatje hem
lekker warm instopte. Sacha en ome Rob waren weer
samen.
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind je Ome Rob ook niet een schat van
een manneke?

6.
Toen Ome Rob alweer zes jaar was, hij was toen een
behoorlijke kwajongen, toen maakte hij iets mee wat ik je
heel graag wil vertellen.
De dichte deur van Ome Rob’s kamer in het Witte Kasteel
ging op een kiertje. Langzaam en doodstil kwam Ome Ben
binnen geslopen. Ome Ben was de grote broer van Ome
Rob en maakte altijd grapjes. Dit maal had hij een emmer
water op zijn hoofd staan. Er was geen een rimpel te zien
op het water, zo zachtjes sloop Ome Rob naar de slapende
Ome Rob. Toen ineens: *Splesh!* Ome Rob werd wakker
gemaakt met water in zijn gezicht. Ome Rob schrok
wakker, stond rechtop met zijn knuistjes voor zijn hoofd:
“Wie komt mij halen?” zei hij luid.
Ome Ben moest ervan lachen.
“Rustig maar, Ome Rob, ik ben het maar.” Ome Rob zag
zijn grote broer en moest hard lachen. Wat was die Ome
Rob geschrokken!
“Luister” zei Ome Ben. “Ik heb toch een verrekijker
gekregen?” vroeg hij.
“Ja, voor je zwemdiploma” zei Ome Rob, alsof hij al uren
wakker was.

Ome Ben ging verder: “Met die verrekijker heb ik bij Het
Kruispunt een vogel in een hoge boom gezien die nergens
heen kan.” Ome Rob keek geschrokken.
“Oh!? Wat heeft ie dan?” Vroeg Ome Rob, met een
druipend nat gezicht. “Dat weet ik niet, maar jij moet het
helpen, want jij kunt beregoed klimmen.” Zei Ome Ben.
Ze maakten zich klaar om te gaan. Oude kleren aan, een
oude doos en een verrekijker mee… En natuurlijk een
hangladder. Ze namen de Duwkar naar Het Kruispunt. “Het
is die boom!” riep Ome Ben uit, terwijl hij de Duwkar in
de goede richting duwde. Bij de boom aangekomen, nam
Ome Rob de hangladder op zijn rug en sprong er direct in.
Ome Rob was een echte slingeraap. Hij slingerde en hij
sprong zijn weg naar boven. “Nog iets omhoog!” Riep Ome
Ben van onderen. Daar! Daar was het nestje waar een
zwarte kraai in zat.
¿Waarom denk je dat die kraai er niet zelf uit kon? Ik zal
het je vertellen. Het had een gebroken vleugel! Ome Rob
maakte de touwladder vast aan een stevige tak en gooide
het naar beneden. Nu kon Ome Ben kijken wat het
probleem was. Hij nam de grote doos mee om de vogel in
te vervoeren. “Fidel” zei Ome Ben toen hij boven was.
“Wat fidel?” zei ome Rob.
“Nou, gewoon, Fidel.” Zei Ome Ben.
“Wat is fidel?” vroeg Ome Rob.
“Zo heet die vogel vanaf nu.” Zei Ome Ben terwijl hij de
kraai in de grote doos deed.
“Ah, zeg dat dan!” Ome Rob moest er een beetje van
lachen. Vage vent, die Ome Ben.
Er gingen weken voorbij. Fidel kreeg elke dag de fles. Hij
kreeg ook schoenen van Ome Rob omdat hij nu niet kon
vliegen. Fidel mocht elke dag op de duwkar. Fidel wilde
helemaal niet weg, maar van Opaatje moest Fidel weer
vrijgelaten worden. Dus op een dag zeiden ze tegen Fidel
dat hij moest gaan vliegen. De vogel sprong op en vloog
omhoog. “Jaaa!!!” riepen Ome Ben en Ome Rob in koor.
“Vlieg maar heel ver weg!” zei Ome Rob. Fidel vloog ver
weg, tot het nog een stipje in de lucht was.
Ome Rob en Ome Ben ploften neer voor de verwarming.
Ze kregen van Mamma Joke lekkere warme
chocolademelk, maar ook daar werden ze niet blij van. Ze
misten Fidel heel erg. Het geven van de fles. En het rijden
met de Duwkar. Zonder Fidel was het maar saai in Edeveen.
Weer gingen er weken voorbij. Maar nu zonder Fidel,
de zwarte kraai.

De dichte deur van Ome Rob’s kamer in het Witte Kasteel
ging op een kiertje. Wie kwam daar binnen geslopen? Ome
Ben! Hij liep op zijn tenen met een emmer rimpelloos water
op zijn hoofd. Ineens: *Splesh!* Ome Rob werd wakker,
sprong op en probeerde zichzelf te verdedigen tegen
aanvallers.
“Ome Rob!” zei Ome Ben.
“Fidel is terug!” Ome Ben lachte zijn grote witte tanden
bloot.
De broers gingen vliegensvlug naar beneden. Daar stonden
ze, op de tuintafel, op een rijtje. Fidel; zijn vrouwtje; zijn
oudste zoon; zijn eerste dochter en een baby-kraaitje. Fidel
had zo te zien zijn schoenen niet meer nodig en hij had een
keurige gele stropdas gekregen.
“Bedankt nog hé!” zei Fidel.
“Graag gedaan!” Zei Ome Rob en hij wist dat het waar was.
Soms krijg je vrienden en soms vliegen ze weer weg. En
soms, heel soms, zie je ze later weer terug. Dan is het toch
wel heel bijzonder als je elkaar niet vergeten bent.
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind Ome Rob ook niet een lieve vent?

7.
Toen Ome Rob alweer zeven jaar was, hij was toen een
echte doerak, toen maakte hij iets mee wat ik je heel graag
wil vertellen.
Op een dag lag Ome Rob languit onder zijn Rode
Brommert in de garage van het witte kasteel. De garage was
helemaal donker en er was maar één lamp, die scheen onder
de Rode Brommert. Rob maakte hele ingewikkelde dingen
op de brommer en moest dus even nadenken. En als je na
moet denken, dan kijk je soms even naar buiten. Ome Rob
ook. Dus hij schoof het gordijn weg van het kleine hoge
raampje.
¿Maar wat zag hij?
Het sneeuwde! *Woo-hoo!* Sneeuw! Met z’n duizenden
tegelijk kwamen de witte vlokjes de aarde bestormen.
*Hmmm* dacht Ome Rob. Het sneeuwt dus. Maar ik ben
net zo lekker aan mijn brommer aan het sleutelen. Maar het
sneeuwt wel lekker en misschien is er wel ijs! Maar als ik
zo mijn brommer af heb,
gaat hij wel heel hard!
Ome Rob had een dipje,
een moeilijk moment,
grote twijfel over wat hij
nu moest gaan doen:
spelen in de sneeuw op
het ijs of binnen blijven
en aan zijn Rode
Brommer werken?
Gelukkig kwam Ome
Ben binnen. Ome Ben
was een grote broer van
Ome Rob, met een kale
plek op zijn hoofd en
grote witte tanden. Hij
zag Ome Rob staan,
tussen het raam en zijn
brommer. Dan keek Ome
Rob naar zijn brommer en dan weer naar het raam.
“Hey Ome Rob” zei Ome Ben.
“Ik weet al wat je kunt doen!”
“Nou, wat dan?” Vroeg Ome Rob die hem sip aankeek.
“Je kunt een boek gaan lezen!” Ome Rob keek nog

moeilijker.
“Hoe heet het dan?” Vroeg hij tenslotte.
“Het is een handboek voor hoe je avonturen meemaakt. Het
heet ‘Geen Angst, Geen Onzekerheid.’” Ome Rob keek nu
echt alsof hij de Bof had.
“Broer, dat heb ik toch helemaal nergens voor nodig!” Zei
hij.
“Oh” zei Ome Ben en hij keek een beetje vermoeid en
beschaamd naar het boek. Toen keek hij met blije ogen op.
“Je kunt ook eerst je brommer afmaken en daarna het ijs
op!” zei Ruben tenslotte.
“Rustig maar, ouwe jongen” zei hij.
“Komt goed.” Zo gingen ze samen het ijs op: Ome Rob en
de Rode Brommert. Als dat maar goed gaat! Was het ijs
wel dik genoeg?
Ome Rob was nog maar een paar meter op zijn brommer
het ijs op gereden, of het gekraak begon al. Als Ome Rob
snel genoeg doorreed, dan barstte het ijs alleen achter hem,
“Dat plan is monsterr!” Zei Ome Rob. Zo ging Ome Rob
vliegensvlug aan de gang met de Rode Brommert tot hij
helemaal af was en reuzesnel.
Maar wat deed Ome Rob nu? Hij nam zijn brommer mee
naar buiten om ermee door de sneeuw te sjeezen. *Vrrrr-
Vrrrroeeem!* Rob ging natuurlijk weer veel te hard. Ome
Rob reed over het gras naar de vijver, die helemaal dicht
gevroren was. Er was nog maar één plekje open en dat was
het Eendengat. Daar zwommen de eenden heel hard heen
en weer zodat het niet bevroor. Ome Rob nam de Rode
Brommert en ging zo ver mogelijk van het Eendengat
vandaan. Daar ging hij met zijn brommer op het ijs! Hij gaf
een klopje tegen de benzinetank en een kusje tegen het
stuur.

zodat hij er niet in viel. Overal waar Ome Rob gereden had,
liet hij scheuren in het ijs achter. Nu zelfs ook gaten waar
het water er doorheen gutste. Oh nee! Daar was het
Eendengat. Met een piepende rem, stond Ome Rob zo stil
mogelijk op het dunne ijs.
‘Nu mot ik eg nie meer bewegen.’ Dacht Ome Rob, terwijl
hij zijn adem inhield.
*slik…* Toen kwamen de kraakjes dichter en dichterbij en
er kwamen ook hier en daar kleine scheurtjes in het ijs.
Toen ineens: *KraáaK!* Ome Rob zakte op zijn Rode
Brommert door het ijs heen!
*Oeh!* Wat was dat water koud! Het was minder dan nul
graden. Maar gelukkig kon Ome Rob staan in het water en
kon de Rode Brommert voelen op de bodem. Ome Rob
ging het water niet uit, zonder de Rode Brommert. Hij trok
de brommer met alle kracht die hij in zijn jongensarmen
had eruit. “Kom mee, ouwe jongen, het is daar veel te nat!”
Zei Rob tegen de Rode Brommert.
lekkere warme douche of eerst de Rode Brommert laten
drogen en weer in elkaar zetten? Ome Rob keek
ingewikkeld. De vorige keer dat hij twijfelde ging hij het
allebei doen. Dat pakte niet zo goed uit. Dus Ome Rob ging
in zijn natte pak in de koude garage werken totdat de
brommer goed droog was en zette hem daarna weer in
elkaar. Toen alles klaar was, toen pas nam Ome Rob zelf
een douche.
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind Ome Rob ook niet een stoere vent?
*hááááá*. “Een-twee..” Het lukte! Ome Rob was toen al
echt super sterk. De brommer wilde niet starten, dus Ome
Rob liep naast zijn brommer naar het witte kasteel.
Toen kreeg Ome Rob een dipje, hij had een moeilijk
moment en grote twijfel over wat hij nu moest doen: een

8.
Toen Ome Rob 8 jaar oud was, hij was toen echt een fikse
kwajongen, toen maakte hij iets mee wat ik je heel graag
wil vertellen.
Het was zaterdagmiddag, dus was het tijd voor de Scouting.
Scouting is een hele club jongens die elke week iets gingen
verkennen. Dan een stuk bos, dan een katapult en vandaag:
vuur!
¿Lijkt jou dat ook gaaf, om vuur te gaan verkennen?
Ome Rob fietste naar Het Kruispunt, waar hij af had
gesproken met zijn vriend. Het vriendje heette Ide en was
een hele kleine, maar best dikke, blije knul met
stekeltjeshaar. Kijk maar voorin het boek!
Ome Rob zag Ide al klaarstaan bij Het Kruispunt. Rob
groette als eerste: “Hey trekvogel! Zin om vuur te gaan
verkennen?” schreeuwde hij al van ver. “Ja! Spannend hé!”
Zei Ide, met zijn hamburgerbuik. Het was niet ver fietsen.
Ome Rob en Ide kwamen aan bij het Scoutinggebouw. Dat
was een gebouw in de bomen. De Scouts hadden de alleraller-aller
oudste, hoogste en dikste boom van Ede-veen
gekozen om hun joekel van een boomhuis in te bouwen. Je
kon de stam van de boom nauwelijks meer zien! Overal
waren er planken aan vastgetimmerd. Onder alle takken
hingen kleine hutjes aan dikke, stevige touwen. Aan elk
hutje zat ook een gekleurd vlaggetje.
¿Zie je de vlaggetjes op het plaatje hierboven? Ze hadden
expres geen dak, want Ome Rob en Ide vonden regen
‘lekker fris’.

“Ziezo, aan de slag!” zei Ide hardop en pakte twee kaarsen.
Ze waren in de hut gaan zitten, klaar om vuur te ontdekken.
Ide en Rob staken de kaarsen aan en druppelden het
kaarsvet op de houten lucifers. Van de lucifers maakten ze
een piepklein paleisje. Het kaarsvet zorgde dat alles aan
elkaar vast bleef zitten. Het werden hele mooie gebouwen.
Er zaten ramen in, kleine bijgebouwen voor de paarden en
allerlei piepkleine uitkijktorentjes.
Toen het helemaal af was zei Ome Rob: “zullen we het in
de hens zetten, da’s monster! Of zeg je kaas?” Hij bedoelde
natuurlijk te zeggen: “laten we al de koppen van de lucifers
aansteken, dat vind ik leuk, wat denk jij?”
Ide knikte heftig. Het eerste lucifertje stak de volgende aan
en die weer de volgende *Woosh!* zo ging alles in de fik.
“Heuy!” Riep Ome Rob, terwijl hij een vuist in de lucht
gooide. “Da’s monster, jonge!” Ide’s rode wangen werden
roder dan ooit, ze gloeiden helemaal “da denk”, zei hij
goedlachs.
Maar dit verhaaltje is nog niet afgelopen. Want Ome Rob
had nóg een idee. In het midden van de hut was een stalen
plaat, waar de jongens lekker fikkie op konden steken. Dat
mocht lang niet iedereen zomaar. Maar Ome Rob en Ide
waren beide geslaagd voor een test. Nu hadden ze een
insigne op de mouw van de blouse waar ‘Ketelknaapje’ op
stond. Een sprinkhaan waagte buiten een verre sprong.
Ze maakten een klein vuurtje. Toen pakte Ome Rob een
driepoot die hij erboven zette. In het midden van de
driepoot was een bakje. Als het zo bleef staan, werd dat
bakje heel-heel-heel erg warm. Ome Rob gooide al het
kaarsvet van de paleizen in dat bakje en gooide er ook nog
wat olie bij. Terwijl Ome Rob druk in de weer was, lag Ide
in een hoekje van de hut te schaterlachen met z’n vingertjes
over zijn hamburgerbuikje heen. “Hi-hi! Ha-ha! Dat is echt
gevaarlijk!” zei het ketelknaapje. Ome Rob had zijn brutale
toet staan. Hij wachtte tot het kaarsvet en de olie zo warm
waren dat er bubbeltjes uitkwamen.
“Let op!” zei hij ineens. Ide hield z’n knuistjes voor z’n
ogen. Rob gooide er plots ijskoud water op zodat er een
enorme steekvlam onder het bakje vandaan kwam.
*VLAM!* De steekvlam kwam helemaal tot de tak waar de
hut aan vastgeknoopt zat.
“Allerbarstens!” zei onze Ome Rob “Da’s kicke!”
Ide had het niet meer. “Hi-hi! Ha-ha! Dat is toch hartstikke
gevaarlijk!?” zei hij, terwijl het zweet over zijn vetkuif liep.
“Nog een keer, denk” zei Ome Rob strijdlustig. Hij goot
wat nieuwe olie in het bakje. En een beetje extra kaarsvet
er nog bij.
“Broodje ei met ui” neuriede hij.
“Niet teveel ui, anders proef je de ei niet meer.” Zong hij in
zichzelf.
Het gebeurde wel vaker dat niemand precies wist wat hij
bedoelde.

Ineens gooide Ome Rob een plens ijskoud water op het
bakje zodat er een e-nor-me vlam tevoorschijn kwam.
*fffvvvVLÁM!* De vlam sloeg in de touwen, de touwen
braken door en Rob, Ide en de hele boomhut vielen naar
beneden. *KlaBAM!* De hut stond stil op de grond, onder
de grootste boom van Ede-veen. De hamburgerbuik van Ide
trilde nog een beetje na.
Rob keek omhoog en zag dat zijn hele hut naar beneden
was gekomen. Hij concludeerde “dat moet je ook niet met
touw doen, dat moet je met ijzeren ringen doen!” Ide begon
weer luidop te lachen. Zo werd vuur verkent door de
jongens van de Scouting…
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind jij Ome Rob ook niet een
waaghals?

14.
Toen Ome Rob alweer veertien jaar oud was, hij was toen
een behoorlijke puber, toen maakte hij iets mee wat ik je
heel graag wil vertellen.
Ome Jos had stond recht voor Ome Rob. In zijn ene hand
hield hij een boek, dat heette ‘De Twijfel De Baas’. In zijn
andere hand lag een lag een ticket met ‘Avontuur’ erop
geschreven.
“Kies jij maar,” zei Ome Jos. Ome Rob hoefde niet lang na
te denken en las voor wat er op het ticket stond. ‘Hiermee
kun je met de jongste drie meedoen aan een gevecht-voorde-grap.’
“Wow!” zei Ome Rob. “Vechten-voor-de-grap vind ik
monster, jonge!” Direct ging hij Ome Ben halen.
Al snel stonden De Jongste Drie met blauwe overals en
zwarte maskers op een helling in een bos. Ome Ben was de
oudste, hij had een
geweer met verf erin.
Ome Jos was de
middelste, hij had een
geweer met pindakaas
erin. Ome Rob was de
jongste, hij had een
geweer met poep erin.
Ze keken stoer voor
zich uit naar het
stoplicht in de boom.
Ineens sprong het op
groen en was het
gevecht begonnen. Ze
gingen alle drie een
kant uit. Aan de
andere kant van het
bos was een vlag
verstopt. Die moesten
ze zien te pakken.
Ze slopen voorzichtig
naar de vlag toe. Ome
Ben deed zijn hand
omhoog om naar Ome
Jos te wenken. Dat

etekende dat er een vijand in de buurt was. *Klédder!*
klonk het door het bos. Ome Ben was geraakt door een
spetter verf op zijn hand: hij was af!
“Zo hé!” fluisterde Ome Jos. “Die kunnen goed schieten!”
Ome Rob had hele grote ogen gekregen.
Langzaam kropen de jongens over de grond. Ineens begon
Ome Jos recht boven hem te schieten, want hij dacht dat er
iemand in de boom zat. Maar zijn pindakaas bleef in de
takken hangen. Een bruine klodder met klontjes viel
pardoes naar beneden. Recht op zijn zwarte masker: Ome
Jos was ook af. Helaas Pindakaas! De reiger stond stil
boven het gladde water.
“Doe je stinkmaster maar af,” zei Ome Rob. “Ik heb de
vlag, jullie hebben verloren.”
De drie tegenstanders deden tegelijk hun bruin-zwarte
masker af. Het waren Comando Gerben, Kloeke Babs en
Tante Kas: Hahaha!
Vechten-voor-de-grap is heel leuk, als je er daarna samen
om kunt lachen.
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind je Ome Rob ook niet gevaarlijk
vastberaden?
Nu was alleen Ome Rob nog over. Hij wilde echt niet door
poep geraakt worden! Hij pakte een stuk hout en gooide die
zo ver als hij kon weg. Alle vijanden begonnen op het stuk
hout te schieten. Dat was een goede afleiding! Ome Rob
sprong op en begon te rennen naar de vlag. Terwijl hij rende
schoot hij alle vijanden onder de spetterpoep. Uiteindelijk
pakte hij de vlag en juichte heel blij.
*Whooohooow!* Schreeuwde hij en hij gooide zijn
strontgeweer de lucht in.
De tegenstanders kwamen op hem afgelopen met hun
maskers onder de getverderrie. Ome Ben en Ome Jos
kwamen ook dichterbij.

16.
Toen Ome Rob al zestien jaar was, maakte hij iets mee wat
ik je heel graag wil vertellen. Ome Rob werd toen steeds
groter en sterker. ¿Zie je hem staan op de tekening?
“Laat mij dat maar doen” zei Ome Rob, terwijl hij wees op
een grote hijskraan. Ome Rob werkte bijna elke dag voor
de familie Ten Ham. Hij werkte met boer Dick en boer Wil.
Deze boeren wilden niet dat er ongelukken gingen
gebeuren.
“Kiek wel uut!” Zeiden de boeren tegen Ome Rob.
“Komt goed.” Zei Ome Rob. En het kwam goed.
¿Wist je dat Ome Rob een ziekte had? Ja, hij was eigenlijk
heel erg ziek. Als Ome Rob niet genoeg suiker had gegeten,
dan werd hij duizelig en begon hij te trillen. Deze ziekte het
Suikerziekte. Maar Ome Rob deed net alsof hij niet ziek
was. Zo kon hij bijvoorbeeld wel náár een eiland surfen,
maar kon hij niet meer terug. Dan vond Tante Kas hem
duizelig en bevend op het strand. Of, als de trein niet meer
reed, dan fietste hij gewoon het hele land door, midden in
de nacht. Maar
dan moest hij
wel snel suiker
hebben, want
anders trilde
hij van de fiets
af.
Op een dag
moest Ome
Rob van de
familie Ten
Ham gaten
boren in de
grond. Maar ze
moesten niet te
diep, want
anders zou hij
de
waterleiding
kapot boren.
Ome Rob had
al een poosje
geen suiker
meer gehad en
was een beetje
trillerig. Maar het werk moest wel af.
“Kiek wel uut!” Zei boer Wil nog.

“Komt goed.” Zei Ome Rob.
*Trrr-Trrr!* Ome Rob boorde zo door de vloer heen. Ome
Rob werd helemaal duizelig en liep even weg om wat
suiker te halen. Boer Dick en boer Wil pakten snel een paar
bekertjes water en vulden de gaten, zodat het net leek alsof
Ome Rob een waterleiding kapot had geboord. “Psst, daar
komt Ome Rob!” Zei boer Dick. “Snel weg!” De vis
maakte een rondje in zijn vissenkom.
Ome Rob zag het water in de gaten staan en schrok zich een
ongeluk. ‘Ik heb door de waterleidingen geboord!’ dacht
hij. Ome Rob pakte gauw de waterstofzuiger en ging op
zoek naar het lek. Maar hij vond helemaal niets! ‘Hé! Hoe
kan dat nou?’ dacht Ome Rob.
“Ik zou het echt niet doen hoor.” Zei Ome Rob, die begon
te lachen.
“Ik had jullie horen lachen in het hoekje en ik dacht: die
pak ik terug!”
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind je Ome Rob ook niet een
grappenmaker?
In de hoek van de garage zaten boer Dick en boer Wil te
lachen in het knuistje. Ome Rob pakte een Stenendriller en
zei hardop:
“Ja, nogât! Nu maakt het ook niet meer uit.” En hij zette de
boor aan boven de waterleiding.
Boer Dick en boer Wil kwamen aangerend. Ze riepen luid:
“Nee, niet doen! Het was maar een grapje!”
Maar er was zoveel herrie dat Ome Rob niets hoorde en de
boor ging al naar beneden.
Boer Dick en boer Wil tikte Ome Rob vlug op zijn rug en
vertelden hem dat het een grapje was.
“Ja, nogât.” Zei Ome Rob, die zelf ook geen idee had wat
dat betekende.

19.
Toen Ome Rob al negentien jaar was, maakte hij iets mee
wat ik je heel graag wil vertellen. Ome Rob was toen al
boom van een vent.
In het Witte Kasteel was er een zwarte meneer
binnengewandeld. Tante Kas liep er parmantig naast. Ome
Rob keek op van zijn bank: “Hé Audie!”
“Hé Swa!” Zei de donkere meneer op een trage manier.
De man was het liefje van Tante Kas en daarom De Swager
van Ome Rob. ¿Ingewikkeld hé?
Ome Rob vond het niet alleen ingewikkeld, maar ook raar.
Want hoe kan deze man ineens binnen komen wandelen
met zijn zus. Was De Swager wel goed genoeg voor zijn
zus?
Een witte duif vloog uit het kasteelraam.
“Ik daag De Swager uit voor een wedstrijd.” De Swager
knikte angstig.
Heel Ede-veen liep achter het tweetal aan naar de
Speerbaan. Eerst ging Ome Rob gooien. Hij pakte een
lange, witte speer uit de grond en nam een aanloop… 1..
2… en *zoef!* de speer vloog door de lucht. Wow wat
gooide Ome Rob ver! Wel 14 meter.
Toen was de beurt aan De Swager. Hij pakte een lange,
zwarte speer en gooide hem uit alle macht richting de witte
speer. *zoef!* Maar ineens *rakke-takke-tak!* Ome Rob
schoot met zijn zelfgemaakte luchtbuks de speer zo uit de
lucht. Allemaal zwarte snippers dwarrelden op hen neer.
¿Zie je het plaatje van de luchtbuks?
“Hak um door de midde!” Riep Ome Rob en de mensen uit
Ede-veen klapten hun handen stuk.
Ome Rob bedacht een plannetje en luidde de klok. Iedereen
kwam naar beneden, Tante Kas en De Swager keken
verbaasd.
“Deze Swager hier” zei Ome Rob met een grijns op zijn
gezicht. “Die moet bewijzen of hij wel goed genoeg is.”

De Swager slofte achter Ome Rob aan naar de Karbietbaan.
Hier gingen ze proberen om karbiet zo hard mogelijk te
laten ontploffen. Wie de hardste knal had, had gewonnen.
Er stonden twee melkbussen met karbiet klaar. Dit keer
wilde De Swager beginnen. Hij maakte een piepklein gaatje
aan de achterkant en deed de deksel goed dicht. Door het
gaatje stak hij een rotje aan. En: *Klabaf!* Een grote knal
klonk over het weiland. De Swager was tevreden.
*RrR-RrR* Daar kwam een grote giertank aangereden.
Ome Rob wenkte de truck dichterbij.
“Zet hier maar neer.” Zei hij. Hij gooide het karbiet erin,
maakte een gaatje en stak het aan met een grote
vlinderbom. *KlaBAF!* Een enorme ontploffing volgde.
“Da’s monster jonge!” zei Ome Rob en hij grijnsde van oor
tot oor. De mensen uit Ede-veen joelden en gilden.
De Swager keek Tante Kas verdrietig aan, maar hij gaf niet
op. Alle mensen gingen naar het Kippenhok. Het
Kippenhok was enorm groot, donker en het stonk heel
intens. Wie het eerst tien kippen heeft gevangen. De
Swager en Ome Rob gingen tegelijk klaarstaan, ze wachten
op het startschot...
kippen los en ging weer de duisternis in om hem te zoeken.
Ome Rob kwam vlakbij rustig achter een pilaar vandaan.
Hij sloeg De Swager op zijn schouder.
“Ik vind het heel stoer dat je me komt zoeken in dit donkere
stinkhok.” Zei Ome Rob.
“Dat is toch logisch? Je bent de broer van Tante Kas. En ik
houd van Tante Kas!” Zei De Swager.
“Het was allemaal een test.” Zei Ome Rob, iedereen wist
dat, daarom moest iedereen lachen.
“Je bent geslaagd, Swager, nu ben je Tante Kas waard.”
Alle mensen klapten en joelden en alle kippen sprongen
van blijdschap in de lucht.
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind je Ome Rob ook niet een goede
broer?
*Pang!* klonk het in het hok en de jongens renden de
duisternis in. De Swager was als eerste terug en had aan
elke vinger een kip hangen. De mensen klapten en hij
maakte een kleine buiging. Maar waar was Ome Rob nu?
Die had er toch allang moeten zijn? De Swager liet de

20.
Toen Ome Rob twintig jaar was, hij was toen een beetje dik
aan het worden, toen maakte hij iets mee wat ik je heel
graag wil vertellen.
Als de zon schijnt, wordt het lekker warm. Als de zon
korter schijnt, dan valt er sneeuw en wordt het winter. Ome
Jos keek naar Ome Rob, die op de bank lag. Hij had zijn
ogen bijna dicht, maar was te chagrijnig om te gaan slapen.
Ome Rob hield helemaal niet van de winter. Ome Rob hield
van kwallen in zwembroeken gooien; Zeehond spelen en
uit de zeilboot springen, zodat er niemand meer achter het
roer zat en de boot uiteindelijk omsloeg. Rob hield ervan
als iedereen hem watertrappelend zou vragen “¿waarom
deed je dat nou?” ‘Voor de lol’, zou hij denken, maar niks
zeggen, alleen grijnzen.
Vroeger, toen Ome Rob nog een kleine held was, ging hij
een keer op zijn blote voeten door de sneeuw rennen door
heel Ede-veen. Maar nu, in deze lange winter, had Ome
Rob helemaal nergens meer zin in.

Omdat hij een beetje dik aan het worden was, vond Ome
Rob dat hij een stukje moest lopen. Met de grootst
mogelijke moeite strompelde hij uit bed en stapte in zijn
schoenen. Hij wikkelde alleen een sjaal om en ging, zo in
zijn pyjama, het bos in.
Daar liep Ome Rob, met zijn schouders helemaal naar
beneden en zijn neus welhaast op de grond. Ineens schrok
hij op en wreef in zijn ogen. “Wat is dat nou!?” Er stond
een klein mannetje met een roodborstje viool te spelen. Er
zat ook een sprinkhaan op zijn hoge hoed. ¿Zie je de
sprinkhaan zitten? Het mannetje was knettertjesoud. Hij
speelde prachtig viool. Ik denk dat hij dat al deed vanaf dat
hij heel klein was. Ik bedoel: vanaf dat hij heel jong was.
Niet ver achter dit mannetje stond nog zo’n exemplaar. Op
een steen stond hij rustig aan een pijp te lurken en droeg
een uil in zijn rugtas. Ja, echt! Een heuse uil! Beide
mannetjes keken vooral erg tevreden.
Ome Rob was het niet vaak. Maar vandaag was hij jaloers.
¿Weet je wat dat is? Als je iets wilt wat iemand anders
heeft. De ene man was lekker muziek aan het maken en de
andere was wat aan het pijpjepaffen. Het leek er niet op dat
ze vonden dat de winter te lang duurde.
Ome Rob pakte het manneke met de uil op en hield hem
vlak voor zijn neus. “Ben jij nooit droevig?” vroeg hij.
De dwerg blies wat zoete rook in Ome Rob’s kromme
neusje. “Nee, dat lijkt mij zonde van de tijd.” Antwoordde
hij uiteindelijk. “En als ik het onverhoopt toch word, zet ik

een andere hoed op. Ik ruil dan vaak met mijn broer hier.”
Ome Rob trok één wenkbrauw hoog op. “Dus als je niet
vrolijk bent, zet je de hoge hoed van je broer op en dan
word je het vanzelf weer?” Het mannetje knikte. Ome Rob
knikte. Hij zette het mannetje weer op de grond en liep snel
terug naar het Witte Kasteel, want het was eigenlijk wel erg
koud.
In het Kasteel zette hij een oude boerenpet op van Opaatje
en daarna de bolhoed van Ome Ben. Ome Rob begon
voorzichtig te grinniken, want hij leek ineens heel iemand
anders. Daarna deed hij de doek van De Swager om zijn
hoofd. Dat zag er zo grappig uit! Ome Rob was helemaal
alleen en zat in een stapel van gekke hoeden, petten en
hoofddoeken. Hij lachte zich langzaamaan helemaal beter.
Als je je dus een keertje chagrijnig voelt, moet je gewoon
een andere pet opzetten!
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind je Ome Rob ook niet een lieve
vent?

21.
Toen Ome Rob 21 jaar oud was, hij was toen echt een
enorme reus geworden, toen maakte hij iets mee wat ik je
dolgraag wil vertellen.
Ome Rob zat in zijn kamer, voor zijn bed, sip naar de klok
te kijken. Die tikte maar wat rond. *tik-tak-tik-tak* En als
de klok helemaal rond was. (…) Begon die gewoon weer
opnieuw. Dan ging hij gewoon nog een keer het klokje
rond. Altijd maar hetzelfde liedje: *tik-tak-tik-tak*. Maar
als ik hier blijf zitten, dacht Ome Rob, dat gaat de tijd nog
trager en wordt het liedje van de klok nog slomer. Want de
tijd gaat langzaam als het saai is. En beresnel als het heel
leuk is. Ik moet dus iets heel leuks gaan doen! Dacht Ome
Rob.
“Ik wil zo iets leuks gaan doen, dat de tijd er helemaal van
in de war raakt,” zei Rob hardop. Hij sprong op. Hij begon
heen en weer te lopen door de kamer. *Eureka!* Ome Rob
had het! Ik ga racen! En ik ga drinken! En ik ga dansen!
Met De Drie Boeren...
Op de gang kwam hij
Ome Jos tegen.
“Hallo broer” zei hij.
“Hallo Ome Jos” zei
Rob.
“Ik heb een
cadeautje voor je.”
“Oh ja? Wat is het
dan?”
“Het is een boek.”
Zei Ome Jos terwijl
hij zo enthousiast
mogelijk keek.
“Ik lees geen
boeken” zei Ome
Rob.
“Maar dit boek is
anders, Ome Rob...
Dit boek heet Het
Schouderophalen.”
Ome Rob keek Ome
Jos in dezelfde ogen aan. “Dat kan ik toch allang?” Vroeg
hij vervolgens.
Ome Jos keek naar de grond. “Doei, broertje” zei hij nog.
Maar Rob was al weer naar buiten.

Want De Drie Boeren waren snel gekomen, omdat Ome
Rob ze over de telefoon het avontuur van hun leven had
beloofd. Ze gingen met z’n viertjes in een super snelle rode
racewagen zitten. Nu zouden ze het zo leuk gaan hebben,
dat ze de tijd zouden vergeten. En misschien zou de tijd hen
ook wel vergeten...
Ome Rob zei: “Zullen we heel donders hard? Da’s monster,
jonge!” De Drie Boeren vonden het een puik plan. Ze
stonden nog stil voor een smalle, maar wel een hele lange
weg. Ome Rob drukte het gaspedaal zo ver als mogelijk in.
“GroenLinks, GasRechts” zei Ome Rob. De Drie Boeren
hadden wel vaker geen idee waar hij het over had.
*VroemMm* Ze zoefden over de lange en smalle weg. Alle
jongens werden tegen hun stoelen aangedrukt door de
wind. Ze kregen tranen in de ogen van de snelheid. Ome
Rob riep tegen de wind in: “wie komt mij halen!?” ze
gingen harder en harder. *Wéééh! Wéééh!*
Het voorste wiel kwam al een beetje los van de weg, ze
stuiterden, maar Ome Rob was helemaal niet bang.
“Harder! Harder!” riepen De Drie Boeren. En Ome Rob
ging harder.
Ineens kwam ook het achterwiel een klein stukje van de
grond. De klok in het witte kasteel tikte steeds langzamer...
Ome Rob drukte op een geheim knopje onder het stuur,
zodat de vleugels vanonder de deuren tevoorschijn
kwamen, met straalmotoren eraan vast! Met een andere
geheime knop deed Ome Rob ze aan. *Vroets!* klonk het
boven Ede-veen.
“Ik wist niet eens dat dit kon, jonge!” Riep hij uit terwijl
zijn wangen helemaal naar achteren waaiden. Ome Rob en
De Drie Boeren gingen bijna sneller dan de tijd.
Toen ineens, vanuit het niets *POEF!* waren ze
verdwenen. Geen auto meer, alleen maar strak blauwe
lucht. Oh nee! Ze zijn weg! Of niet? Nee, daar aan de hemel
zag ik nog maar twee boeren aan een parachute hangen. Ze
hadden dikke tranen onder hun hangen, want ze konden de
andere jongens niet meer vinden. Ome Rob was
verdwenen! Ze waren per ongeluk buiten de tijd gekomen.

Er waren er nog maar twee over, de andere twee hebben we
nooit meer gevonden. Toen konden ze dus niet meer samen
dansen. Niet meer samen drinken.
Maar Ome Rob en die ene boer: die hebben heel veel
plezier, denk ik. Die vliegen misschien wel nog steeds in
de auto met vleugels rond. Die vliegen misschien wel voor
altijd. Ze worden in ieder geval nooit 22. Je wordt namelijk
nooit ouder als je buiten de tijd bent gekomen. Want de
klok in het Witte Kasteel die zo tikt van *tik-tak-tik-tak,*
die tikt niet meer voor hen. De twee jongens zullen voor
altijd jong blijven.
Toen ik dit hoorde, wilde ik het heel graag opschrijven en
aan je voorlezen. ¿Vind jij het ook niet jammer dat Ome
Rob nu buiten de tijd is?

Ome Rob heeft écht bestaan, dat weet je hoop ik wel. Hij
vertelde altijd hele mooie verhalen. Hij maakte ook heel
wat mee. Natuurlijk niet precies zoals het hier is
beschreven. Ik heb het een beetje overdreven, dat leek me
wel leuk.
Ome Rob moeten we maar niet vergeten. Daarom is het
nu fijn dat er een boek over is. Ik heb hier een foto gestopt
als bewijs dat hij echt Oom was. Hij zit hier met een neefje
van hem. ¿Weet je wie die baby is?
Je hoeft niet bang te zijn dat jij in een auto ook ineens
buiten de tijd vliegt, hoor. Uit dit boek heb je geleerd dat
Ome Rob heel bijzonder is. Dat je maar éénentwintig
wordt, gebeurt ook bijna nooit. Onthoud maar vooral dat
Ome Rob vol verrassingen zat. Van het winnen van het
Witte Kasteel tot het wegvliegen in een rode auto: het was
allemaal onze Ome Rob.