26_HL0118_R35_Thema_Sache West_BIJSCHRIFTEN VOLGEN

THEMA
WINTER
Na het avondeten is het tijd voor verhalen. Tijn, Tim en ik
spreken de route nog eens door. Het plan voor morgen is
1000 hoogtemeters omhoog, via de gletsjers van Gurraz
naar de Dôme de la Sache. Daar steken we de kam over naar de
zuidwestzijde. Het westcouloir van de Dôme de la Sache met een
moeilijkheidswaardering van 5.2 E3 op de volo/toponeige-schaal,
als entree naar de gletsjer van Platières. Eindpunt wordt de vallei
van Nancroix. We gaan van hoog winter in alpien terrein naar lente
in het dal.
Stille zijde
Onze ochtend start tegen half zeven, het licht is ons net voor.
Het belooft een prachtige dag te worden: het intense blauw
aan de hemel neemt zijn eerste vormen aan. We maken ontbijt
en picknick, halen een laatste bezem door de refuge en zijn klaar
om te gaan. Buiten zien we nu ook de omgeving van de hut. Het
is alsof hij op een eiland staat - veilig in het terrein tussen de
gletsjers. Visueel is het een feest. Als je naar de vallei kijkt, zie
je de Italiaanse kant van de Alpen, van Mont Blanc tot de Gran
Paradiso. Aan de bergzijde staan we aan de voet van de Mont
Pourri en de Aiguille Rouge. Deze lege ruimte vormt een schril
contrast met de andere zijde van de Aiguille Rouge: Les Arcs,
waar het grand tourisme onverminderd doordraait.
Parc national de la Vanoise
We bevinden ons in het Parc national de la Vanoise. Het 1250 km²
grote natuurpark dat aan Espace Killy en Paradiski grenst. De
erkenning van dit stuk rauwe natuur was direct verbonden met
de expansiedrift van deze skigiganten in de Savoie. In de jaren
zeventig kwam de vereconomisering van deze streek op gang.
De natuur en het boerenland van de Savoie werden verruild voor
skistations. Alles was gericht op wintersporttoerisme en de werkgelegenheid
die dat met zich mee zou brengen. Tegenwoordig is
xxx xxxxxxx xxxxxx
xxxxxxxxxxx
de Savoie een van de meest florerende departementen van
Frankrijk, waarin je de schoonheid en rust van het Parc de la
Vanoise goed kunt combineren met het liftennetwerk van Les
Arcs. Zo kun je ervoor kiezen om deels met de lift omhoog te
gaan, voor je je entree maakt tot het nationale park.
Dôme de la Sache westcouloir
Ski’s aan en gaan. De vriendengroep uit de buurt vertrok een
half uur eerder en heeft een eerste stijgspoor gemaakt. Vannacht
heeft het licht gesneeuwd, het verse wit doet sprookjesachtig
aan. In vaste tred gaan we hoger, op naar de Dôme de la Sache
via de gletsjers van Gurraz. Deze gletsjers zijn niet zo’n typisch
doolhof van onbegaanbare spleten en dus goed begaanbaar.
De rust op de open vlaktes is aangenaam. We passeren sculpturen
van gletsjerijs, prachtig verlicht in het mystieke ochtendlicht.
xxx xxxxxxx xxxxxx
xxxxxxxx xxxxxxxx
DÔme de la Sache, westcouloir
Van hoog winter naar
vroege lente
We treffen het. Het dikke wolkenpak daalt niet lager. Over de Grand Col verlaten we het
domein van Les Arcs. Met voldoende zicht dalen we 300 meter naar Refuge de Turia, ons
verblijf voor de naderende avond en nacht. Binnen is het behaaglijk warm. De houtkachel
loeit; een vriendengroep uit de buurt heeft het vuur al opgestart. We smelten sneeuw,
bereiden thee en gaan over tot het aangename, trage ritme van een verblijf in de hut.
Tekst Koen Bakkers Beeld Koen Bakkers en Tim Vanhoutteghem
26 | HOOGTELIJN 1-2018
HOOGTELIJN 1-2018 | 27

THEMA
WINTER
Het gras wordt
wakker uit haar
winterslaap
Foto boven xxxx
xxxxxxx xxxxxx
xxxxxxxxxxx
Foto onder xxxx
xxxxxxx xxxxxx x
xxxxxxxxxxxx
Na de fraaie hoogtemeters staan we op de top van het Dôme de
la Sache westcouloir. Vanaf de col is het uitzicht verdubbeld:
Bellecote, Grande Casse, Grande Motte en Grande Sassière
duiken op. Bergen die al lang geen onbekende meer zijn, zien er
vanuit deze nieuwe invalshoek weer anders uit. Op deze col laat
de voorspelde wind van zich spreken: het raast over de bergkam.
Hier beoordelen we de conditie van de skilijn: de wind joeg de
recente sneeuwval naar de lijzijde. We bergen de vellen op in de
rugtas, zetten onze schoenen in de skistand en gaan naar beneden.
Het couloir is smal met een paar slalomsecties tussen de rotsen.
Een driehonderd meter lange geul met een hellingshoek van
45/50 graden. De sneeuw is redelijk hard, de zon schijnt vanaf
de middag in de flank en er is voldoende grip. We rijgen de
bochten aaneen. Ons bonte gezelschap is een mooie club aan
elkaar gewaagde skiërs. Nergens voelt de lijn te complex, de
omgeving is machtig – ski sauvage in het gletsjerlandschap.
Abseil op ski’s
De bodem van het couloir is het begin van een volgende gletsjer,
de Platièresgletsjer. Omdat de wind zich hier niet heeft kunnen
uitleven, is de sneeuw heerlijk zacht. Met grote bochten dalen
we af in dit niemandsland.
In de voorbereiding hebben we vanaf de La Plagne-kant goed
gekeken naar de route. De foto’s die we toen maakten, zijn een
welkome hulp bij het vinden van een komende passage. Halverwege
de gletsjer is er een serac die we aan touw moeten afdalen;
Tim weet de route feilloos te vinden. Boven aan de serac maakt
de rots een gedegen ankerpunt. We kiezen voor een abseil op
ski’s en gaan achteruit de ijswand af. Nadat iedereen netjes aan
het touw is afgedaald, is een high five op z’n plaats. Wat een
tocht vol interessante passages! Vooral de afwisseling van dit
alles maakt het buitengewoon mooi.
Zachte voorjaarssneeuw
Het tweede deel van de Platièresgletsjer skiën we in zachte
voorjaarssneeuw. Vanaf de overzijde zagen we een smalle passage
aan het einde van de gletsjer. Die zou de meest esthetische variant
van dit deel van de route zijn, maar het is niet zeker of deze
voldoende sneeuw heeft om af te dalen. Helaas blijkt de route
verijsd. Dus keren we om. We wisselen onze ski’s om voor
stijgijzers en gaan via een bootpack omhoog. Zo’n wissel is nog
best listig op een 40 graden verijsde flank. Maar het gaat goed
en boven in het sneeuwveld maken we opnieuw een analyse van
de kaart en routefoto’s. We zien dat het sneeuwveld via de
linkerflank van de gletsjer overgaat op groen bergland. Die route
moet het worden.
Hoe verder we afdalen, hoe groener het wordt. Hier gaat de
winter echt over in het nieuwe seizoen.
We vinden het zomerpad dat op de kaart staat. Hier doen we
onze ski’s af en kleding in de rugtas, want de rest van de afdaling
gaat zigzaggend te voet. Van hoog winter in alpien terrein staan
we nu in een voorjaarslandschap. Het gras wordt wakker uit haar
winterslaap. Geur en kleur veranderen, water stroomt. Met een
stukje acrobatiek over een ontmantelde oude brug bereiken we
de overkant van de stroom aan de andere kant van de vallei. Op
het wandelpad aan deze noordkant ligt nog wat sneeuw, dus gaan
de ski’s weer onder. We hebben geen haast, we zijn tevreden in
het moment. De verscheidenheid van de route blijft ons verbazen.
We zijn nu een uur of tien op doorreis in het landschap en we zijn
het er unaniem over eens dat dit een machtig mooie tocht is.
Inmiddels gaat het wandelpad over in korrelig asfalt. De geplande
lokale bus rijdt vandaag niet meer, maar dat vinden we niet erg.
We gaan op het gras zitten en doen onze skischoenen uit. We zijn
dik tevreden. Een uitje voor in het boekje.
HOOGTELIJN 1-2018 | 29