180821 Schatten van Meerlaar

Schatten van
Meerlaer
GESCHIEDENIS
VERHALEN
WANDELKAART

Welkom op het kasteeldom
Het verhaal van dit
domein leest als een
sprookje. Al is het wel
geen klassiek sprookje. Hier
vind je geen prinsessen en
koningen pronkend met kroonjuwelen
in een fonkelend kasteelinterieur.
Toch zit het kasteel en zijn omgeving
vol schatten. Schatten
van mensen. Mensen die een
stukje van hun hart op dit domein
verloren, en zo de bouwstenen
leverden voor het wonderlijke
verhaal van dit kasteel.
Dankzij deze mensen baadt het
domein al decennialang in een
vreemd soort magie.
Op deze plek werd een kleermaker
van de ene dag op de andere
kasteelheer. Zijn familie opende
de kasteeldeuren voor iedereen.
Niet één maar honderden prinsen
en prinsessen dansten op de
kasteelvloer. Het kasteel was immers
lange tijd the place to be als
je wilde trouwen, je communie
deed of met je vereniging een
speciale gelegenheid te vieren
had. Vele Kempenaren waren in
dit kasteel wel eens koning voor
1 dag.
Al helemaal uitzonderlijk is de
overwoekerde boomgaard die
stuk voor stuk werd omgetoverd
tot een camping, later een
verblijfspark, waar veel mensen
vandaag hun thuis hebben.
Het zijn deze verhalen die de
geschiedenis van het kasteel zo
rijk maken, en die we hier laten
schitteren, de echte schatten van
Meerlaer!

ein!

KASTEELHEER
KAREL CRUYSBERGHS
Kasteeldomein Meerlaer is al meer dan 60 jaar in handen van de familie
Cruysberghs. De vader van Karel was een kleermaker die in dezelfde straat
als het kasteel woonde. Hij kocht het in 1956.

“Op een dag kwam mijn vader thuis
met de boodschap dat hij het kasteel
gekocht had. Ons moeder kon
er niet mee lachen. Niet veel later
verhuisden we naar het kasteel,
toen een vervallen ruïne,” vertelt
Karel Cruysberghs, kasteelheer en
zoon van de kleermaker. “En sindsdien
schrijft onze familie mee aan
het verhaal van dit domein”, voegt
hij er bescheiden aan toe. De rijke
geschiedenis van het kasteel kent
Karel als geen ander. In zijn kasteel
bewaart hij meters dozen vol archiefstukken
en foto’s, een schat aan
informatie.
HET HOEVEN
Vandaag kent iedereen deze plek
als ‘Kasteel Meerlaer’, maar in de
middeleeuwen spraken de mensen
van ‘het Hoeven’. Ooit stond hier
een grote hoeve in 1290 opgericht
door een Norbertinessenklooster uit
Gemp, Sint-Joris-Winge. De zusters
verhuurden de hoeve aan pachters
die een deel van de oogst moesten
afstaan. Tijdens de Franse Tijd,
einde 18 de eeuw, werden alle klooster-
en kerkgoederen opgeëist door
de Franse bezetters om te verkopen
voor de Franse schatkist. Ook de
hoeve van Gemp ging in 1798 onder
de hamer. De jaren daarop waren
er verschillende eigenaars totdat
Désiré van den Schrieck ‘het Hoeven’
koopt. Hij laat de oude hoeve
afbreken en bouwt het herenhuis uit
tot een riant zomerverblijf. Désiré
en zijn vrouw hadden vier kinderen.
Hun oudste dochter, Jeanne, erft het
domein in Vorst. Jeanne, of ‘Jenny’,
was gehuwd met een Antwerpse
advocaat, Frans-Jozef Schollaert.
De hoeve van Gemp

Kasteel Schollaert, begin
19de eeuw
KASTEEL SCHOLLAERT
F.J. Schollaert laat in 1860 een
kasteel bouwen. Drie jaar later is
‘kasteel Schollaert’ klaar. De familie
Schollaert verblijft er enkel in de zomermaanden.
De aanpalende hoeve
wordt verhuurd aan lokale boerengezinnen.
Het gezin van Schollaert
bestaat uit zes kinderen
waarvan Frans de
bekendste is. Hij
schopte het tot
eerste minister.
Ook de jongste
dochter
Louise is
een straffe
madam. Zij
start op het
Frans Schollaert
kasteeldomein een schooltje voor
de meisjes uit de buurt. Zij trouwde
met Joris Helleputte, architect
en politicus, die samen met zijn
schoonbroer Frans Schollaert de
Belgsiche Boerenbond stichtte.
Bijeenkomst van oud-
leerlingen van Louise
Schollaerts school, 1920

Karel Cruysberghs, de kleermaker die in de
jaren ‘50 het kasteel kocht
Het kasteel blijft tot in de jaren ‘50
in handen van de nazaten van de
familie Schollaert.
Karel: “In 1956 koopt mijn vader het
kasteel. Eigenlijk wilde hij enkel de
hoeve kopen om er een veebedrijf
uit te bouwen. Door de opkomende
confectiekleren kon hij niet meer
leven van kostuums maken. Maar
enkel de hoeve kopen, dat mocht
niet van de notaris. Het was alles,
inclusief kasteel, of niets. Het kasteel
was na de Tweede Wereldoorlog
totaal in verval geraakt, de tuin
een woeste wildernis. Kamer voor
kamer knapten mijn ouders, mijn
broer en ik alles op. Mijn moeder
was vroeger veel in het kasteel geweest
en kon zich nog goed
herinneren hoe de kamers eruit
zagen. Om de restauratie te financieren
verhuurden we delen van het
kasteel voor feesten. Hier zijn ooit
heel veel feesten georganiseerd!
Vanaf het begin stonden de deuren
hier voor iedereen open. Eigenlijk
had mijn broer, Jos, in het kasteel
een restaurant moeten uitbouwen,
dat was het plan. Hij studeerde voor
kok, maar overleed plots op 19-jarige
leeftijd in een ongeluk. Ik bleef
als enige erfgenaam over en zette de
zaak en de wederopbouw verder.”
Een andere manier om geld te verzamelen
voor de restauratie was
de uitbouw van een camping. Al
in de jaren 1950 kampeerden hier
jeugdgroepen, en ook buitenlandse
arbeiders die op de toen nieuwe industrieparken
in de buurt werkten.
Stilaan groeide in de oude boomgaard
een echt kampeerterrein. “In
1972 kregen we een kampeervergunning
van de gemeente. De camping
was een succes! Mensen uit de stad
kwamen naar hier voor de rust. De
kampeerders organiseerden een
hele zomer lang activiteiten. Het
was mijn droom om de camping
verder uit te bouwen maar door
de strengere wetgeving en nieuwe

decreten kon ik dat niet realiseren.
Omdat sommige kampeerders zich
in Laakdal lieten domiciliëren, kregen
we problemen met het statuut
van ‘camping’. Vandaag zijn we een
residentieel park.”
“Het meest trots ben ik op de kapel
die tot in de puntjes werd gerestaureerd.
Eigenlijk ben ik geen kasteelheer.
Ik ben een kasteelbewaarder,
iemand die een schat uit het verleden
bewaart om door te geven aan
toekomstige generaties.”
Karel, de huidige kasteeleigenaar

BEA VAN GESTELEN
“De roep van de camping was
zo groot dat mijn man en ik er
niet aan konden weerstaan.”

Het leven van Bea Van Gestelen heeft,
zo kan je het gerust stellen, in het teken
gestaan van zorg. Nadat ze haar vijf kinderen
grootbracht, zorgt ze nu voor de opvang en
opvoeding van twee kleinkinderen.
Dat doet ze in haar chalet op het domein
Meerlaer. “Ik ben hier perfect gelukkig.
En Kelsey en Lindsey hebben het
ook prima naar hun zin.”
Of hoe een camping verschillende
generaties verbindt.
Bea werd 66 jaar geleden geboren
in Wilrijk. “Ik woonde en groeide
op in Hoboken, nadien trouwde ik
en kochten we een huis in Wilrijk.
Mijn man en ik hielden van kamperen.
Als twintigers brachten we
onze weekends en verlofperiodes
al door op campings. Zo verbleven
we in Retie een tijdje op het
Berkenstrand, en ook in Stekene
hebben we een tijdlang een caravan
gehad. Het was daar dat mensen
ons aanraadden om camping Meerlaer
eens te bezoeken. We hebben
dat gedaan en we waren er meteen
door gecharmeerd. Sinds 1976 staan
wij op de camping Meerlaer, al was
dat aanvankelijk nog als weekendverblijvers.
THUIS OP DE CAMPING
Al is dat een rekbaar begrip, want
we brachten hoe langer hoe meer
tijd door op de camping.”
Dat het weekendverblijf vroeg of
laat een eerste verblijf zou worden,
stond al snel vast. “Er moet een
soort van campingbloed door ons
lijf gestroomd hebben. Anders is
het niet te verklaren. De roep van
de camping was zo groot dat we
er niet aan konden weerstaan.
Mijn man en ik hadden het al afgesproken:
zodra de kinderen het
huis uit zijn, trekken we definitief
naar de Kempen. Toen het zo ver
was, hebben we ook geen moment
geaarzeld. We verkochten ons huis
en we namen onze intrek in een
chalet in Meerlaer.”
Anders dan bij velen was de verhuis
naar de camping niet ingegeven
door een drang naar rust
of door financiële redenen, maar
simpelweg door een ontembaar
verlangen om op een camping te
wonen. “Er was niks mis met Hoboken
of Wilrijk. Alleen hoorden
wij daar niet écht thuis en hier
wel.”
Aanpassingsproblemen aan het
nieuwe leven waren er dus niet, al
herinnert Bea zich nog levendig
dat ze de eerste Kempense winters
zo koud vond.

“Voor een stuk was dat maar een
idee, natuurlijk. Zoveel minder koud
zal het in het Antwerpse immers
niet geweest zijn. Maar daar zit je
wat meer beschut tussen andere
huizen en alles wat je nodig hebt,
ligt vlakbij. Je komt amper buiten
als het koud is. Dat is op een camping
anders. De verplaatsingen zijn
verder en je moet de koude in om
boodschappen te doen. Zeker tientallen
jaren geleden. Dat is nu flink
verbeterd. Er zijn nu supermarkten
in de omgeving. Daar moest je vroeger
een eind voor rijden.”
Maar zo koud de winters kunnen
zijn, zo warm zijn de zomers op
de camping. In alle betekenissen
van het woord. “Supergezellig,
inderdaad. Terwijl in de
wintermaanden de doorsnee
campingbewoner
de donkere
avonden bij
zijn kachel
doorbrengt,
komt in de
zomer de camping
echt tot leven. Iedereen is
buiten, mensen zitten op hun
terras voor hun chalet of caravan,
of ze klussen wat in hun
tuintje. Er heerst dan een echte
vakantiesfeer. Ik kan daar heel
erg van genieten.”
“We zijn met drie en we
hebben maar twee slaapkamers.
Maar als je slaapt,
zijn je ogen toe. Dan heb je
niet veel ruimte nodig.”

LEVEN IN DE BROUWERIJ
Bea’s man overleed acht jaar geleden,
maar ze is niet alleen. Twee van
haar kleindochters wonen bij haar.
“De ene is 19, de andere 17. Ze wonen
hier omdat hun moeder wegens
omstandigheden niet voor hen kan
zorgen. Fantastische meiden zijn
het. En zij brengen natuurlijk leven
in de brouwerij. Soms zelfs iets te
veel.” lacht Bea. “Gisteren hadden
ze vriendinnen uitgenodigd: een
drukte van jewelste! Ze amuseerden
zich te pletter. De vriendinnen komen
duidelijk graag op bezoek. Dat
is wat ik daarvan onthoud, en dat
is ook het belangrijkste. Die drukte
neem ik er dan graag bij.”
Is de chalet groot genoeg voor drie
vrouwen? “Ja, hoor,” zegt de goedlachse
Bea, aan wie problemen
duidelijk niet besteed zijn. “Er zijn
maar twee slaapkamers, maar dat
is genoeg. Als je slaapt, zijn je ogen
toe, hé. Veel ruimte heb je dan niet
nodig.”
Niet alleen de kleindochters, ook
Bea zelf krijgt vaak bezoek.
“Mijn vijf kinderen komen regelmatig
langs. Eentje moet er van
Izegem komen. Die zie ik het minst.
Logisch ook: 340 kilometer heen en
weer is teveel om dikwijls te overbruggen.
De rest springt zelfs tot
twee keer per week binnen.”
Toekomstplannen maakt Bea niet.
“Ik ben perfect gelukkig met het
leven dat ik nu op het domein Meerlaer
kan leiden. Daar hoeft voor mij
geen verandering in te komen. Laat
alles maar zoals het is. Het is goed
zo. Verhuizen naar een home? Ik
moet er niet aan denken! Ik zal hier
blijven zolang ik kan. En als er ooit
een dag komt waarop dat niet meer
kan, moeten mijn kinderen of kleinkinderen
mij maar opvangen. Ik
heb 5 kinderen en 2 kleinkinderen
grootgebracht. Maar dán is het mijn
beurt om verzorgd te worden.”
De knipoog waarmee ze het zegt
en de lach die ermee gepaard gaat,
spreken boekdelen. De familie mag
op beide oren slapen. De gevatte en
grappige Bea is nog lang niet aan
verzorging toe.

FERRE DEVRIES
“Ik zou niet meer in
een gewoon huis
kunnen wonen.”

Ferre kwam in twee stappen op het domein
Meerlaer terecht. In 1994 nam hij zijn domicilie
op de camping, maar het duurde nog tien jaar
voor hij er kwam wonen. “Ik kwam hier terecht
door omstandigheden, niet omdat het mijn droom
was of omdat ik het zo wilde. Het leven duwde
mij in deze richting. Je kan mij dus geen fan van
het eerste uur noemen, maar intussen ben ik dat
wel geworden. Ik zou, denk ik, nergens anders
meer kunnen aarden.”
Ferre werd geboren in Mortsel,
maar groeide op in de buurt van
Herentals. “Mijn kindertijd bracht
ik door in Noorderwijk. Toen ik
trouwde, ben ik in Morkhoven
gaan wonen. Daar heb ik 17 jaar
gewoond.”
ZORG VOOR MOEDER
“Het leven loopt zelden zoals je dat
wil. Tegenslagen kruisen af en toe je
pad. Daar ontsnapt bijna niemand
aan; ook ik niet. Mijn huwelijk hield
niet stand. Na de scheiding besloot
ik om weer bij mijn moeder te gaan
wonen, die alleen was en ziek. Ze
kon hulp en gezelschap goed gebruiken.”
“Toen ik 50 was, stond ik voor een
belangrijke keuze. Ik kreeg de gelegenheid
om te stoppen met werken.
Daarvoor moest ik financieel wel
wat inleveren. Een andere optie was
gewoon blijven werken en opvang
voorzien voor mijn moeder. Ook
dat komt uiteindelijk op min of
meer hetzelfde neer: een verlies van
inkomsten. Ik heb voor het eerste
gekozen. Ik heb beslist om zelf voor
mijn moeder te zorgen.”
“Ik woonde nog bij mijn moeder
toen ik op camping Meerlaer een
eigendom kocht. In 1994 liet ik er
mijn domicilie zetten om iets te
hebben om op terug te kunnen vallen,
maar ik bleef nog wel bij mijn
moeder wonen. Pas nadat zij overleed,
ben ik effectief op de camping
gaan wonen.”
GEEN JONGENSDROOM
“Het was dus zeker geen jongensdroom
of iets dergelijks om op een
camping te wonen. De omstandigheden
duwden me deze richting uit.
In het begin moest ik me wel wat
aanpassen. Dat is voor iedereen zo,
denk ik, die hier woont en die voordien
in een huis woonde. Maar wat
eerst een nadeel leek – de kleinere
ruimte – ging ik al snel als een groot
voordeel zien. Er is niet te weinig
plaats; zeker niet als je maar alleen
bent zoals ik. En die kleine oppervlakte
is ferm gemakkelijk, besef
ik nu. Het is veel gemakkelijker te
onderhouden! En daarnaast, we
moeten daar niet flauw over doen,
is het ook goedkoop. Dat is toch ook
leuk meegenomen.”

Ferre is categoriek. “Ik lieg niet als ik zeg
dat ik nu zelfs niet meer in een huis zou
kunnen wonen. Ik zou er verloren lopen.
Groot is voor mij nu een synoniem geworden
voor onhandig en onpraktisch. Ik ben zelf
immers ook zwaar ziek geworden. Zeker als
je ziek of slecht te been bent, is een groot
huis vooral een groot ongemak. Al hoef ik
me daarover voorlopig gelukkig geen zorgen
meer te maken. Wat de gezondheid betreft,
ben ik al een tijdje aan de beterhand.”
VRIENDELIJK EN HULPVAARDIG
Ferre is een druk baasje. Contact met andere
campingbewoners heeft hij zeker wel, al zijn
de meeste van die contacten oppervlakkig.
“Veel scheelt het niet met toen ik in Morkhoven
woonde. Er zijn veel mensen die je
oppervlakkig kent. Als je hen passeert, zeg je
een goeie-dag of steek je je hand op. Er zijn
ook een paar bewoners die ik al lang ken.
Hen breng ik elke avond een bezoekje. Ik
merk trouwens wel dat veel mensen vriendelijk
zijn en hulpvaardig. Als je het vraagt,
doen ze boodschappen voor je of brengen ze
iets voor je mee wanneer ze zelf boodschappen
gaan doen. Dat heb ik mogen ondervinden
toen ik ziek was.
Het leven op de camping bevalt Ferre prima,
maar hij heeft ook nog een leven buiten de
camping. “Ik heb twee zonen, in Achter-Olen
en in Veerle. Hen bezoek ik regelmatig. Mijn
dagen zijn dus goed gevuld. Dat is geen
probleem.”
Of hij ooit nog wil verhuizen, is een vraag
die we zelfs niet hoeven te stellen. “Naar een
studio of een appartement zou misschien
nog net lukken, maar naar een huis niet
meer. Neen, ik ben geen vragende partij.
Ik heb mijn plek hier gevonden. Ik heb hier
alles wat ik nodig heb.”

THEO DE KONINCK
Van geheimzinnig spookkasteel
tot populaire feestlocatie

Wanneer de familie Cruysberghs het kasteel
in de jaren 1950 koopt, gaan de deuren voor
iedereen open. Het kasteel van Schollaert wordt
kasteel Meerlaer, een plek waar iedereen uit
Vorst en omstreken hun belangrijkste familie- en
verenigingsfeesten organiseerde. Hoeveel
mensen uit de streek zouden er in de tuin of op
de kasteeltrappen hebben geposeerd? Ontelbaar!
“Toch was dit droomkasteel jarenlang een te
mijden plek,” zo herinnert Theo De Koninck zich
nog. Theo groeide op in Klein-Vorst, niet ver van
het kasteel.
“Ik weet nog goed dat we als jong
gastjes in heel het dorp kattenkwaad
uithaalden. We hingen overal
rond, behalve bij het kasteel. Daar
keken we met grote ogen naar, maar
we durfden er niet te komen. Het
was een spookkasteel! Je moet je
dat voorstellen. Er stonden hier veel
minder huizen, de bomen rond het
kasteel waren nog niet zo hoog en
rond het park lag een brede gracht.
Het kasteel leek ons toen gigantisch,
het was onbewoond en het
was helemaal onderkomen. Het was
er niet pluis. Uiteraard werd onze
kinderangst gevoed door de waarschuwingen
van onze ouders. Die
wilden niet graag dat we er kwamen
spelen, want het kasteel was een
krakende bouwval.”
“Dat het kasteel er zo slecht bij lag,
had natuurlijk niets met spoken
en monsters te maken. Tijdens de
Tweede Wereldoorlog verbleven
verschillende troepen er.

Zowel de Belgen, Engelsen als de
Duitsers namen er gedurende de
oorlogsjaren hun intrek. Van de
Duitsers weet ik dat ze er een berg
boeken in brand staken. Na de passage
van deze tijdelijke ‘gasten’ bleef
er van de grandeur van weleer niet
veel meer over.”
“Toen Karel Cruysberghs het kasteel
kocht, gooide hij de deuren open
voor de mensen uit de buurt. Wat
geheim was, werd ineens ontsluierd.
Karel organiseerde een groot
feest, een Vlaamse kermis. Er werd
zelfs een bus ingelegd die de mensen
uit de buurt naar het kasteel
bracht. Ik herinner me ook nog dat
ik in de jaren ‘50 als kleine jongen
met mijn moeder het kasteel bezocht.
Ik keek een kamer binnen
en waar in de vloer een groot gat
was. Dat gat was een gevolg van een
jarenlang lekkend dak. Overal zag je
schimmel, er was veel werk aan het
kasteel.
Maar dat hield Karel en zijn familie
niet tegen om dit griezelkasteel om
te toveren tot een feestkasteel. En zo
kennen de meeste mensen van Vorst
kasteel Meerlaer, als een plek waar
alle grote momenten in het leven
gevierd werden.”
“Ook ik heb in het kasteel enkele
feesten georganiseerd. In 1969 vierde
ik er mijn trouwfeest. Eerst naar
het gemeentehuis, dan de kerk, het
diner was in een zaal boven en het
dansfeest was in de kasteelkelder.
Ook mijn pensioenfeest was in het
kasteel. Het eten, de aankleding, de
zalen, alles was altijd heel goed in
orde, en betaalbaar! Daarom kwamen
ook veel verenigingen er feesten.
Ik kwam ook graag in het café
dat er lange tijd is geweest. Hoeveel
zondagen zou ik daar wel niet hebben
gezeten, rustig iets drinken,
babbelen met vrienden. En te denken
dat ik als kleine jongen zoveel
schrik had van dit ‘spookkasteel’.”

DE MEERLAERSE
SCHATTENWANDELING
Je staat hier aan kasteel Meerlaer op een prachtige locatie.
Je vertrekt hier voor een wandeling van 6,7 of 7,3 km
langs de historische schatten van Meerlaer.

1
KASTEEL MEERLAER
De Antwerpse advocaat Jozef Schollaert
verwierf door middel van erfenis
het domein van de oude hoeve van
Gemp op het Verboekt en startte er
in 1860 met de bouw van een kasteel.
Drie jaar later nam hij er voor het
eerst zijn intrek. Het kasteel werd
bekend als het Wazinghuis in het
Vlaamse televisiefeuilleton Wij,
Heren van Zichem. Het werd volledig
gerestaureerd door de familie
Cruysberghs. Achter het kasteelpark
werd een grote camping aangelegd.
Momenteel is het kasteel te huur als
exclusieve locatie voor feesten en
evenementen.
Je vertrekt aan kasteel Meerlaer en
gaat de poort uit naar de rechterkant
en volgt de nummers van knooppunt
364. Je gaat zo meteen rechts een dreef
in.
2
DOMEIN MEERLAER
Het kasteel van Schollaert was decennialang
in handen van de familie. Tijdens
de Tweede Wereldoorlog palmen
de Belgen, Duitsers en ook nog eens
de Engelse bevrijders het kasteel in.
Ze laten het in vervallen staat achter.
In de jaren 1950 koopt meneer Cruysberghs,
kleermaker van Vorst, het domein
aan. Hij begint het kasteel steen
voor steen te renoveren samen met
zijn twee zonen, Jozef en Karel. Jozef
studeerde voor kok en het kasteel zou
zijn horecazaak worden. Helaas sterft
Jozef op 19-jarige leeftijd. Karel blijft
als enige erfgenaam over. Hij start in
de jaren 1960 een camping op de plek
waar vroeger een boomgaard stond.
Met de inkomsten van deze camping
kan Karel het kasteel renoveren. De
camping groeit met de jaren. In 2012
krijgt ze het statuut van verblijfspark,
thuis van een 200-tal mensen.

3
KAPEL VAN
SCHOLLAERT
Hoewel het kapelletje vandaag
gekend staat als het ‘kapelleke van
Schollaert’, de man die kasteel
Meerlaer bouwde, is het eigenlijk
een herinneringsmonument
voor Désiré Van den Schrieck,
de schoonvader van Frans Jozef
Schollaert. Désiré was een zeer rijk
man uit Leuven die een befaamde
kunstcollectie uitbouwde. Hij
bouwde de hoeve van Gemp om
tot een riant zomerkasteel, waarvan
vandaag enkel nog het koetshuis
een herinnering is. Toen Désiré in
1857 stierf, lieten zijn kinderen een
Onze-Lieve-Vrouwkapel bouwen in
dezelfde stijl als het Kasteel Meerlaer.
Op het moment van de bescherming
in 1986 speelde zich aan
de kapel een drukke Mariadevotie
af. Het kapelletje baadt ook in bijgeloof.
Vroeger zagen de mensen van
Vorst hier een lichtgevende non. Zo
vertelt een getuige: “Do inne dreef
bij Schollaert do stond een kapelleke en
’s avonds kwam do altij een lichske en
dan kwam do een nonneke verom zegde
ze altij.”
Je volgt het knooppuntennetwerk
naar nummer 364. Bij knooppunt
364 ga je naar knooppunt 387. In
het centrum van de Laakdalse deelgemeente
Vorst-Meerlaar vind je de
Sint-Niklaaskerk met daarachter
het grafmonument en de pastorij
met daarachter het oudste schooltje.
Om deze gebouwen te bezoeken kan
je knooppunt 388 volgen (0,6 km
extra).

4
SINT-NIKLAAS-
KERK
Aan het kruispunt staat de neogotische
Sint-Niklaaskerk. De eerste
parochiekerk van Vorst-Meerlaar
ontstond in 1803. Daarvoor stond er
eerst een lemen bidhuisje (15de eeuw)
en later een kapel (1547). Het was
onderpastoor Bonaparte Meulemans
die in 1803 het initiatief nam om de
kapel uit te bouwen tot een kerk. Hij
had een unieke band met dit gebied.
Hij groeide immers op in de Hoeve
van Gemp die zijn vader huurde als
pachter. In 1848 werd de kapel volledig
afgebroken en vervangen door
een grotere kerk. In 1900 bleek dit
kerkgebouw te bouwvallig en bouwde
men in 1912 de huidige kerk. Deze
nieuwe kerk kwam er niet zo maar.
Door een conflict tussen de kerkfabriek
en het gemeentebestuur kwam
men jarenlang niet tot een akkoord.
Uiteindelijk kregen de inwoners van
Vorst- Meerlaar een nieuwe kerk,
op voorwaarde dat de inwoners van
Vorst een nieuw gemeentehuis zouden
mogen bouwen. En zo hield men
de kerk in het midden.
GRAFMONUMENT
Désiré van den Schrieck liet het domein
in Meerlaar na aan zijn dochter
Jeanne. Zij huwde met Frans Jozef
Schollaert en samen kregen ze zes
kinderen: Jenny, Maria, Julia, Florent,
Frans en Louise. Enkel Florent
zette het geslacht verder. De andere
kinderen trouwden niet of bleven
kinderloos. Zoon Frans bouwde geen
gezin maar wel een bloeiende politieke
carrière uit. Hij schopte het zelfs
tot eerste minister van België! Hoewel
Vorst voor het gezin Schollaert-Van
den Schrieck een zomerverblijf was,
liggen enkele Schollaerts in een
grafkelder aan de kerk begraven. Die
kelder in Vorst kwam er bij toeval.
Vader Frans Jozef overleed in 1879
onverwacht tijdens zijn verblijf op
het domein. Hij werd voorlopig op het
kerkhof begraven. Een paar jaar later
werd hij ondergebracht in een gemetselde
kelder. De grafkelder bevindt
zich achter het koor van de kerk. In de
kelder rusten naast Frans Jozef Schollaert
zijn echtegenote Jeanne Van den
Schrieck en hun drie ongetrouwde
kinderen Julia, Marie en Frans. Bij de
grafkelder staat een gedenksteen met
heel wat info over de familieleden.

OUDSTE SCHOOL
VAN DE KEMPEN
5
PASTORIJ VORST
MEERLAAR
De voormalige pastorij werd gebouwd
in 1804-1808 ter plaatse van
de zogenaamde Kapelleschans, een
17de-eeuwse schans waarvan de laatste
resten in de jaren 1950 afgebroken
werden. Een schans is een versterking
rond een gebouw, waar vaak een
gracht rond gegraven is, een plek waar
de omwonenden zich konden ‘verschansen’
bij onheil. Aan de pastorij
zijn mogelijk nog sporen te zien van
het vroegere schanshuis, aan de zijgevels
en de achtergevel. De bouw van
de pastorij was net als de uitbouw van
de Sint-Niklaaskerk een initiatief van
Bonaparte Meulemans, opgegroeid
op Hoeve van Gemp. Om de bouw te
betalen leende hij geregeld geld van
zijn vader.
Achteraan de pastorij kan je een klein
schoolgebouw vinden. Het bestaat uit
één klaslokaal en een tweede kamer
met een open haard en een bakoven.
In het pannendak is het getal 1651
te vinden, wat aangeeft dat dit een
oud gebouw is, mogelijk het oudste
schooltje uit de Kempen. Tot aan de
Franse Revolutie werden alle lessen
-zeker de lessen van het lager onderwijs-
gegeven door één onderwijzer
aan alle leerlingen van het dorp waardoor
één klaslokaal voldoende was.
Pas na de Franse Revolutie werd het
lager onderwijs klassikaal onderwijs.
Deze oudste school is een unieke
plek, maar Meerlaar heeft ooit nog
een andere bijzondere school gekend.
Juffrouw Louise Schollaert opende
van 1868 tot 1878 een schooltje in het
kasteeldomein. Hier kregen meisjes
van 6 tot 16 jaar onderricht in huishoudelijke
taken.
Vanuit knooppunt 387 ga ja naar
knooppunt 365. Vervolgens volg je de
borden naar knooppunt 372.

6
WINDMOLENS NIKE
Als je naar knooppunt 372 wandelt,
zie je in het landschap de windmolens
van Nike verschijnen. Dit is het windmolenpark
van het Nike Customer
Service Center. Het bedrijf verdeelt
sportkleren, schoenen, rugzakken en
petjes over sportketens en sportwinkels
in heel Europa.

MONIQUE HELLIN
“De verhuis naar Meerlaer
was de beste beslissing
die we ooit namen.”

Voor haar kleinkinderen is ze ‘Moeke Camping’
en zo heeft Monique Hellin (76) het
graag. Die bijnaam zegt alles, want Monique
en de camping zijn onafscheidelijk geworden.
“Dit is mijn thuis. Dit is mijn leven.
Ik wil nergens anders meer zijn. De enige
wens die ik nog heb, is een heel simpele:
dat ze me over een jaar of 20 hier tussen
zes planken buitendragen. Meer vraag ik
niet.”
Het zijn woorden die vreemd klinken
als je weet dat ze uit de mond
van een ‘stadsmus’ komen. Monique
groeide op in Wilrijk en woonde bijna
twintig jaar vlakbij het Stuyvenbergziekenhuis
in Antwerpen. Maar
ze verloor haar hart aan de stille
Kempen.
“Toen mijn man en ik nog in Antwerpen
woonden, hadden we al
een caravan op een camping in
Westmeerbeek. We trokken er in
de weekends naartoe om even weg
te zijn van de stadsdrukte. Vijf jaar
lang brachten we onze weekends
in de Kempen door, tot iemand
ons camping Meerlaer aanraadde.
Een goede tip, want die camping
kon ons inderdaad direct bekoren.

We hebben er bijna meteen iets
gekocht. Dat is dit jaar 20 jaar geleden.”
“Mijn man en ik waren van plan om
de weekends in Meerlaer door te
“Natuurlijk moet je je
aanpassen als je naar een
camping verhuist. Maar
aanpassen is iets anders
dan missen. Missen doe ik
niks.”
brengen en
op die manier
het drukke
stadsleven te
compenseren
met ontspannen
korte
verblijfjes in
de Kempen.
Maar onze verblijven in de Kempen
werden al snel langer. Jan, een van
onze buren op de camping, sprak
ons aan. Hij vroeg ons waarom
we de stap niet zouden zetten om
naar hier te verhuizen. Hij merkte
wel dat wij helemaal opfleurden
als we hier waren. Zijn idee hield
wel steek; dat we ons hier helemaal
thuis voelden, wisten we zelf ook
al wel. Maar soms heb je nog eens
bevestiging van buitenaf nodig om
je over de streep te trekken. In 2000
hebben we ons hier gedomicilieerd.
En daar heb ik nog geen seconde
spijt van gehad.”
VERANDERINGEN HOREN BIJ
HET LEVEN
Meer nog: Monique is de ‘camping’
erg dankbaar. “Ik ben nog bij de
gelukkigen die hun domicilie hier
hebben. Een paar jaar geleden
veranderde de wetgeving. Alleen
mensen die er al lang wonen,
mogen hun domicilie op een camping
behouden. Dat uitdoofbeleid
zorgt ervoor dat over enkele jaren
niemand nog op een camping
gedomicilieerd zal zijn. “Onbegrijpelijk,”
vindt Monique. “Ik hoef
niet verder te kijken dan naar mijn
eigen situatie. Voor mij is een huis
in de stad niet betaalbaar. Geloof
me, ik sta niet alleen. Relatief
goedkoop kunnen wonen op een
camping is voor heel veel mensen
altijd een manier geweest om de
kop boven water te houden. Dat de
overheid, die toch verondersteld
wordt om de burgers te helpen,
hen die laatste strohalm, die laatste
hoop en dat laatste redmiddel
afpakt, kan er bij mij niet in.”
Antwerpen mist ze niet. “Het Antwerpen
waar ik van hield, bestaat
al jaren niet meer. Het is er nu zoveel
drukker, gejaagder, onaangenamer.
Mijn man en ik hebben de
wijk Stuyvenberg ingrijpend zien
veranderen. Op zich is daar niks
mis mee. Veranderingen horen bij
het leven. Maar het ging te snel. De
buurt veranderde véél sneller dan
wij er ons aan konden aanpassen.”
Maar dat was zeker niet de enige
reden om definitief naar de Kempen
te verhuizen. “Ons huis was te
groot geworden. We woonden in
een huis met drie verdiepingen.

Toen mijn schoonmoeder niet meer bij
ons inwoonde en naar een home vertrok,
hadden we al die ruimte niet meer nodig.
En net in diezelfde periode waren we tot
het besef gekomen dat we ons op camping
Meerlaer beter thuisvoelden dan in Antwerpen.
Tja, tel die drie zaken bij mekaar op:
de veranderde buurt in Antwerpen, een te
groot huis en tot rust kunnen komen in de
Kempen, en de oplossing ligt eigenlijk voor
de hand. Die verhuis naar Meerlaer was de
beste beslissing die we ooit namen.”
VOOR ALLES EEN OPLOSSING
We spelen nog even advocaat van de duivel
en vragen Monique of ze dan helemaal niets
mist van de grote stad. De compactheid,
bijvoorbeeld? Het feit dat je alles bij de hand
hebt? “Ach neen,” antwoordt ze. “Natuurlijk
is dat een groot verschil. In Antwerpen kan
je zowat alle boodschappen te voet doen,
hier heb je vervoer nodig. Zeker als je wat
slechter te been bent, zoals ik. Maar voor
alles is een oplossing. Mijn maaltijd wordt
aan huis gebracht. En ik ben van plan met
een scooter te gaan rijden; een vierwieler.
Ik heb hem al, maar ik durf er nog niet goed
mee rijden. Maar dat komt wel.”
En het grote huis met drie verdiepingen?
Mist ze dat niet? “Maar neen, mijn man en
ik hadden mekaar. Veel meer hadden wij
niet nodig. Natuurlijk zijn er dingen waaraan
je je moet aanpassen. Het leven hier is
nu eenmaal anders dan in de stad. Maar
‘aanpassen’ is iets anders dan ‘missen’. Missen
doe ik niks.”
Behalve haar man, Stan. Hij overleed 11 jaar
geleden. Een groot verlies, zeker omdat Monique
en hij zo hadden uitgekeken naar hun
‘mooie, oude dag’ in de Kempen. Het was
Stan niet gegund. Maar ook zonder levensgezel
denkt Monique er zelfs niet aan nog
ooit weg te gaan uit de Kempen. “Ik hoop
van harte dat deze woning mijn laatste is.
Mijn kleinzoon vroeg me laatst wat mijn
grootste wens nog was. Ik zei hem dat ik
hier wil sterven, maar dat het, als het even
kan, nog twintig jaar mag duren. Dat meen
ik ook. Het enige wat ik wil, is dat ze me
hier over twintig jaar buitendragen tussen
zes planken.”
Monique woont alleen. Haar familie komt
regelmatig op bezoek, maar contact met
buren heeft ze weinig. “Dat ligt niet in mijn
aard. Ook als ik in Antwerpen woonde,
kwam ik weinig bij buren over de vloer. Met
de camping heeft dat dus weinig te maken.
Je hebt zoveel contact met de anderen als
je zelf wil. Vroeger ging ik trouwens nog
regelmatig naar het cafeetje vooraan op het
domein. Het is in de voormiddag open, en
ik ging er vaak koffie drinken. Dan zie je
natuurlijk wel eens iemand. Nu ik wat minder
mobiel ben, blijven de bezoekjes aan de
cafetaria doorgaans beperkt tot een keer per
week.”

LISETTE
VANDENBROECK
“Ik had even tijd nodig
om de knop om te
draaien. Nu wil ik hier
nooit meer weg.”

Voor Lisette Vandenbroeck is de cirkel
rond. Ze groeide op in Laakdal en ging nadien
met haar man in Limburg wonen. Na
30 jaar verhuisde het koppel naar Laakdal.
Ze kochten er een caravan op het domein
Meerlaer. “Daar heb ik nog altijd geen
spijt van gehad. Ik zit hier goed, en rustig.
Ik heb me ooit laten inschrijven op de
wachtlijst voor een sociale woning. Maar
dat is slechts een ‘Plan B’. Voor als er iets
onverwachts zou gebeuren. Ik zie mezelf
niet meer verhuizen. Ik heb het hier naar
mijn zin.”
Lisette kent Laakdal dus goed. Zowel
binnen als buiten het domein
Meerlaer waar ze nu woont. “Ik
groeide op in Groot-Vorst, deelgemeente
van Laakdal en dus niet ver
van het domein Meerlaer. Maar in
mijn jonge jaren had ik geen band
met de camping. Ik kwam er ook
nooit.”
NAAR LIMBURG EN TERUG
De liefde bracht Lisette in Limburg.
Mijn man was van Lummen.
Dertig jaar hebben we in Limburg
gewoond. We woonden in een groot
huis. Toen mijn man ziek werd,
zijn we gaan nadenken over de
toekomst, en waar we wilden wo-

nen. We verhuisden eerst naar een
appartement, maar mijn man kon
daar niet aarden. De overstap van
een ruime woning naar een kleine
flat was te groot voor hem. We hebben
er zelfs geen vol jaar gewoond.”
Vrienden stelden voor om naar het
domein Meerlaer te verhuizen.
“Kom eens kijken hoe mooi het er
is. Het is er leuk wonen. Misschien
bevalt het jullie wel.”
Lisette noch haar man waren
meteen overtuigd. “Het was een
grote stap voor ons, omdat geen
van ons beiden ervaring had met
een camping of met hoe het leven er
daar aan toe gaat. Maar met eens te
gaan kijken en poolshoogte te gaan
nemen, doe je niks verkeerd. Dat
hebben we dus gedaan.”
KNOP OMDRAAIEN
Ook nadat ze het domein gezien
hadden, waren Lisette en haar man
niet onmiddellijk overtuigd. “Niet
dat we er negatief tegenover stonden,
zeker niet. Maar je denkt toch
wel eens na voor je de beslissing
neemt. Net zoals je trouwens over
eender welke verhuis goed zou nadenken.
We hebben de stap in het
onbekende uiteindelijk toch gezet.
Wat hadden we te verliezen? Helemaal
niets. Mijn man had gelijk.
‘Laten we een caravan kopen en zien
wat het geeft,’ zei hij. ‘Als het ons
niet bevalt, verkopen we hem gewoon
terug. We riskeren niks.’ Wat
ben ik nu blij dat we indertijd, al
was het na enige aarzeling, die stap
gezet hebben.”
Het leven op de camping beviel Lisette
niet meteen. “Het klopt dat ik
een aanpassingsperiode nodig had,
maar al bij al heeft die toch niet lang
geduurd. Na een jaar was ik hier
helemaal thuis.” Wat de grootste
aanpassing was? “De kleine ruimte.
Maar dat had meer te maken met
ons verleden dan met de caravan.
Want daar is eigenlijk plaats genoeg
in. Maar als je 30 jaar in een groot
huis gewoond hebt, moet je wel
even een knop omdraaien en dat
vergt wat tijd.”

“Het is vooral een kwestie anders
naar de dingen te kijken. Je kan wel
groot wonen, maar wat ben je met
al die kamers die leeg staan of die je
alleen gebruikt om spullen in op te
bergen die je nooit meer aanraakt?
De caravan waarin wij woonden,
was echt wel ruim genoeg. Je ziet
dat alleen niet in vanaf de eerste
dag.”
GOEIE BUREN
Intussen woont Lisette nog alleen
in de caravan. Haar man overleed
drie jaar geleden. “Ik heb toen heel
veel steun gekregen van mijn buren.
Dat zegt wel iets over het sociale
leven op dit domein. De band met
buren is minstens zo hecht als in
andere straten of woonwijken. Ik
moet zelfs zeggen dat ik buiten dit
domein niet veel contacten meer
heb. Al heeft dat ook met tegenslag
te maken. Ik heb al veel van mijn
familieleden, vrienden en kennissen
verloren.”
“Mijn buurvrouw is een van mijn
beste vriendinnen. Ik ga heel regelmatig
bij haar op de koffie. Als
ik een halfuurtje later ben dan
gepland, komt ze al op mijn deur
kloppen om te zien of alles wel goed
is. Zo hecht is onze band.”
PLAN B
Lisette wil nooit meer weg van domein
Meerlaer. “Ik heb hier alles
wat ik nodig heb. En bovendien heb
ik nog een auto en een rijbewijs.
Ik kan weg als ik wil. En dat doe ik
ook. Regelmatig maak ik eens een
uitstapje om ergens een koffie te
gaan drinken, om een terrasje te
doen of om met mijn zoon iets te
gaan eten. Maar ik ben even graag
thuis. Dat komt ook omdat mijn
caravan zo goed gelegen is: helemaal
op de hoek van het terrein. Ik
heb nooit last van drukte of van ‘het
gewemel’. Daar houd ik niet van. Ik
woon in de laatste caravan van een
doodlopend straatje. Zalig is dat.”
“Toch heb ik me ooit ingeschreven
op de wachtlijst voor een sociale woning.
Maar dat is niets anders dan
een ‘Plan B.’ Als er op dit ogenblik
een woning zou vrijkomen voor me,
zou ik niet op het aanbod ingaan.
Ik ben hier te graag. Maar je weet
nooit wat de toekomst brengt. Een
sociale woning kan een vangnet zijn
als er ooit iets misgaat. Maar daar
ga ik natuurlijk niet vanuit. Ik heb
mijn part van de pech al wel gehad.
Ik reken erop dat er mij nog een
aantal mooie jaren wachten op dit
domein.”

JOHN ROBERT

“Ik zonder me graag af,
en deze plek laat mij
toe om dat te doen.”

Het domein Meerlaer heeft veel gezichten.
De ene houdt van het sociale leven
dat er soms intenser is dan buiten het
domein, de andere komt er juist om de
rust op te zoeken. John Robert (64) is in
die laatste categorie thuis te brengen.
John is een denker; iemand die graag
stilstaat bij zaken waar anderen in hun
haast wel eens aan voorbijgaan. “Ik ben
nogal zelfstandig. Ik sta erop mijn eigen
leventje te kunnen leiden en mijn ding te
doen. Dat lukt me hier aardig. Daarom
prijs ik me gelukkig dat ik hier woon.”
John Robert is wat Engelssprekenden
een ‘loner’ zouden noemen.
Moeilijk te vertalen in het Nederlands,
want ‘eenzaat’ heeft een
negatieve of zelfs asociale bijklank.
En asociaal is John Robert beslist
niet. Integendeel, hij is de vriendelijkheid
zelve. Maar hij staat erg op
zijn vrijheid en zijn zelfstandigheid.
“Ik laat iedereen met rust en vind
het ook goed dat iedereen mij met
rust laat. Dat is niet slecht bedoeld.
Maar ik merk gewoon dat ik heel
weinig gemeenschappelijk heb
met andere mensen. Dat is geen
verwijt naar de anderen, dat ligt
vooral aan mij. Ik sluit me nogal
rigoureus af van de buitenwereld. Ik
ben bewust niet mee in de digitale
wereld gestapt, ik kijk weinig tv en
het nieuws of de actualiteit volg ik
al bijna helemaal niet meer. Er zijn
dus weinig zaken waarover ik met
andere mensen kan praten.”
MEER HOBBY’S DAN TIJD
“Ik woon nu ongeveer tien jaar op
de camping. In het begin heb ik nog
wel geprobeerd om wat vaker onder
de mensen te komen, maar ik werd
al snel gewaar dat dat geforceerd
was en dat het niet echt klikte. Opnieuw:
dat is geen verwijt, maar een
vaststelling.”
“Ik ben me met de jaren wat meer
gaan afsluiten. Gedeeltelijk omdat
dat spontaan gebeurde, gedeeltelijk
ook omdat ik dat wilde.” John mag
dan ‘alleen’ zijn; ‘eenzaam’ is hij
allerminst. Hij leidt een boeiend leven,
en heeft meer hobby’s dan tijd.

“Ik heb altijd wel iets te doen. Ik ga
graag duiken. Maar ik werk met
even veel plezier in mijn volkstuintje.
Ik ben ook graag in de natuur.
Ik interesseer me voor planten in
het algemeen, en voor kruiden in
het bijzonder. Ik maak ook eigen
gerechten en drankjes op basis van
kruiden.”
GELUKKIGE JEUGD
De liefde voor de natuur zit er bij
John al in van in zijn kindertijd. Ik
werd geboren in Diest en groeide
op in Limburg, bij een afgelegen
militair domein in de buurt van het
dorpje Stal. De prachtige natuur
daar heeft me altijd al gefascineerd,
zelfs al kwamen de militairen regelmatig
de rust verstoren omdat
ze bij wijze van oefening weer eens
een aanval uitvoerden op ons huis.
We hadden daar trouwens meer
voor- dan nadelen van, hoor. De
militairen compenseerden het ongemak
wel eens met geschenkjes in
de vorm van voedsel. (lacht) Maar
als ik nu terugdenk aan die periode,
die ik beschouw als de gelukkigste
periode uit mijn leven, denk ik dat
ik daar gevormd ben tot wie ik nu
ben. Het één-zijn met de natuur,
het geïsoleerde leven, het schaarse
contact met andere mensen… het
kan geen toeval zijn dat ik zo opgroeide
en dat ik diezelfde waarden
nu terug opzoek en koester. Zeker
nadat ik een erg druk beroepsleven
had, doet die rust me nu deugd. Ik
reisde, werkte en woonde in een
tiental Europese landen. Ik was
altijd bezig. Altijd onderweg.”

John geniet zichtbaar van de buitenlucht
en van de fluitende vogels die
in zijn tuin ons gesprek verstoren.
“Zie ons hier nu zitten. We mogen
onszelf toch gelukkig prijzen, niet?
Voor hetzelfde geld zaten we nu in
een studiootje te praten, ergens op
een vierde verdieping; zo’n éénkamerwoning
die je kan huren voor
600 euro per maand. Mij niet gezien!
Daar doe ik niet aan mee.”
NIET UITBOLLEN
Als ik vraag naar zijn toekomstplannen,
geeft John een voorzichtig antwoord.
“Je zal mij niet horen zeggen
dat ik voor eeuwig en altijd hier blijf
wonen. Ik heb geleerd enige reserve
in te bouwen. Het leven heeft mij
niet gespaard. Er kunnen altijd
dingen gebeuren die je niet kan zien
aankomen. Op dit ogenblik heb ik
nog geen duidelijk zicht op hoe mijn
toekomst eruit zal zien. Binnenkort
zal ik met pensioen kunnen gaan.
De gevolgen daarvan ken ik nog niet
precies. Ook niet financieel. Blijft
alles zoals het is, wordt het beter
of slechter? Ik heb geen idee. Zulke
zaken kunnen een invloed hebben
op je leven.”
“Natuurlijk maak ik nog plannen. Ik
ben nog maar 64. Dat is geen leeftijd
om aan uitbollen te denken. Ik
zit nog boordevol ideeën. Maar of ik
die vanuit deze woning zal proberen
te verwezenlijken of niet, durf
ik nu nog niet te zeggen. Het kan
alle kanten uit en dat hangt af van
vragen waarop ik nu nog geen oplossing
heb. Enerzijds woon ik hier
graag. Dit domein geeft me de kans
om mijn teruggetrokken leventje te
leiden. Daar ben ik dankbaar voor.
Ik zou het dus zeker niet erg vinden
om hier nog geruime tijd te blijven.
Maar even goed geldt dat ik ambitieus
blijf. Hoe ziet mijn toekomst
eruit, en kan ik me verbeteren? Als
dat mogelijk is, zal ik die kans niet
laten schieten.”

DIEDERIK
VANNOPPEN
“Als kind kwam ik hier al spelen”

Als 24-jarige bewoner op het domein
Meerlaer is Diederik Vannoppen een
vreemde eend in de bijt. Generatiegenoten
zijn er niet of nauwelijks te
vinden in de tuin van het kasteel.
Diederik heeft zich gesetteld tussen
chalets die vooral door bejaarde mensen
worden ingenomen. Dat deert hem niet.
“De contacten die ik hier heb, zijn best
aangenaam en ik heb ook nog een sociaal
leven buiten deze camping. Mijn vrienden
komen regelmatig op bezoek.”
Diederik Vannoppen is een geboren
en getogen Kempenaar, die opgroeide
in Klein-Vorst, in de onmiddellijke
nabijheid van camping Meerlaer.
“Ik kwam hier dikwijls spelen, want
hier was het veiliger. Hier, achter
de bareel, rijden nauwelijks auto’s.”
Maar het gezin Vannoppen had
nog meer banden met de camping.
“Mijn moeder was thuisverpleegster.
Ook zij kwam hier regelmatig,
voor haar werk, om bewoners te
verzorgen. De camping maakte deel
uit van ons leven. We vonden het
heel normaal om er regelmatig te
komen.”
Toen Diederik enkele jaren geleden
besloot het ouderlijke huis te
verlaten, vond hij domein Meerlaer

meteen een interessante optie. Zijn
ouders dachten er blijkbaar hetzelfde
over. “Ze hebben er in elk geval
nooit een opmerking over gemaakt,
of geprobeerd het uit mijn hoofd te
praten. Integendeel, ze hebben me
altijd gesteund. En het heeft voordelen
om hier te wonen: ik ben nu
‘het huis uit’, maar woon nog vlakbij
mijn ouders. Vanzelfsprekend zien
we mekaar dikwijls.”
GEEN DOMICILIE
Vooral tijdens de eerste maanden
was Diederik nog dikwijls bij zijn
ouders te vinden.
“Na een beetje rondgekeken te
hebben, had ik op het domein een
chalet gevonden die een goede
prijs-kwaliteitverhouding had. Hij
was heel betaalbaar en in betrekkelijk
goede staat. Maar je wil van zo’n
chalet toch een ‘thuis’ maken. Dat
betekent dat je hem wat opsmukt
naar eigen smaak en aanpast aan
je eigen wensen en noden. Vooral
tijdens de eerste maanden was het
erg handig dat ik nog bij mijn ouders
kon logeren terwijl ik de chalet
verbouwde. Die fase is nu achter de
rug. Ik heb me hier nu gesetteld. Er
is nog altijd werk aan mijn huisje.
Maar nu kan ik het stapsgewijs
doen, en stukje per stukje aanpassen.
Het dringt niet; ik kan er mijn
tijd voor nemen. Telkens ik tijd,
zin en geld heb om weer een nieuw
plekje in orde te maken, doe ik dat.”
Diederik is nog gedomicilieerd bij
zijn ouders, want sinds 2011 mogen
nieuwe bewoners geen domicilie
hebben op de
vroegere ‘camping’.
“Grote
nadelen heeft
dat niet,” zegt
Diederik, “of
toch niet op het
praktische vlak. Mijn adres is wel
gekend en de post komt hier aan.
Ook voor nutsvoorzieningen is er
geen enkel probleem. Alleen op fiscaal
vlak heeft het nadelen. Nu word
ik belast op een tweede verblijf,
terwijl ik anders de kosten van mijn
woning zou kunnen inbrengen.”
Diederik voelt zich als een vis in
het water op het domein Meerlaer.
“Ik vind hier de ruimte die ik nodig
heb. Voor mezelf en voor mijn hond
Timmy, die het hier ook helemaal
naar zijn zin heeft. Ik ben ook veel
thuis. Ik werk immers in de buurt
en hoef geen grote verplaatsingen te
maken.”
PERMANENTE VAKANTIE-
STEMMING
Zijn vrienden komen minder vaak
op bezoek dan toen hij nog bij zijn
ouders woonde. “Af en toe komen ze
wel eens langs, maar vroeger zagen
we mekaar vaker. Dat is wel zo. Dat
de camping een beetje afgelegen is,
heeft daar zeker mee te maken.
“Ik heb het hier naar
mijn zin en de tijd is mijn
bondgenoot. Wat wil je
nog meer?”

Dat heeft al bij al toch meer voordan
nadelen. Dan denk ik in de
eerste plaats aan de rust die je hier
altijd vindt. Op de camping heerst
eigenlijk altijd een vakantiestemming.
De bewoners zijn vriendelijk,
steken hun hand op, maken een
praatje met mekaar, als er al eens
een auto passeert, rijdt die stapvoets.
Het gaat er hier veel minder
gehaast of gejaagd aan toe dan buiten
de camping. In de zomer wordt
dat natuurlijk nog versterkt. Dan
zitten de meeste mensen buiten.”
Ziet een twintiger als Diederik
voor zichzelf een toekomst op de
camping? “Waarom niet?,” zegt hij,
“maar eigenlijk denk ik daar niet
veel over na. Je weet immers nooit
wat de toekomst brengt. Zo ben
ik op dit ogenblik nog single. Met
een partner erbij kunnen de zaken
veranderen of kan een verhuis aan
de orde komen. Dat weet je niet
op voorhand. Ik weet dus niet hoe
tijdelijk mijn verblijf hier is. Maar
zoals de zaken er nu voor staan, ben
ik in elk geval niet van plan om snel
te vertrekken. Ik heb mijn chalet nu
bijna helemaal in orde, nu wil ik ervan
kunnen genieten ook. Maar het
is wel dubbel. Je kan moeilijk je hele
leven op een plaats wonen waar je je
domicilie niet mag hebben. Dus op
termijn zal ik ook wel uitkijken naar
interessante en betaalbare huisjes
die in de omgeving te koop komen.
Maar daar ben ik nu nog niet mee
bezig. Ik zit in een luxepositie. Zolang
ik hier woon, zit ik goed en kan
ik bovendien geld sparen om later
misschien ergens anders iets te
kopen. Ik heb het naar mijn zin en
de tijd is mijn bondgenoot. Wat wil
je nog meer?”

foto’s
archieffoto’s
interviews
Chris Stessens, inventaris.onroerenderfgoed.be (27), Funkyxian (28) en
Bart Van der Moeren (29)
Karel Cruysberghs
Roel Sels
Dit magazine is een uitgave van Vormingplus Kempen, in samenwerking met k.erf, Wakkerdal,
Gemeente Laakdal, Plateau, de Merode, VIVA-SVV en domein Meerlaer.
September 2018.
Ver.uitg. Martine Coppieters, Prins Boudewijnlaan 9 b2, 2300 Turnhout