CDJA Interruptie 2 2018

Deze filosofie van de Europese barbaren heeft
ervoor gezorgd dat de ‘natiestaat’ als zodanig
nooit hoog heeft gestaan, iets wat de toename
van Europese coöperatie überhaupt mogelijk
heeft gemaakt. Wij zijn bestanddeel van het
historische Europa. Wij zijn door Oudheid,
Romeins recht, Reformatie, Verlichting en
Europees burgerdom gekenmerkt en geloven
daardoor op een zelfbewuste manier in onze
eigen identiteit. Alles wat in de Europese cultuur
zit, is ten diepste vreemd aan het eigene.
Juist omdat onze cultuur gebouwd is op het
verschil met anderen, functioneert onze cultuur
en onze Traditie als een spiegel waarin wij onszelf
kunnen zien. Als wij het hebben over Europa
zien wij een voortdurende uitbreiding van wat
verondersteld barbaars is, en anderzijds de
voortdurende inspanning om terug te keren
naar de klassieke bronnen. Juist dat is Europa,
juist dat is haar identiteit.
Europa mag dan wel gebouwd zijn op een
Europa van verschillende staten, deze staten
hebben wel een fundament met elkaar gemeen.
Een cultuurfilosofisch fundament, met een
diepe notie van de gedeelde cultuur van alle
Europeanen zou daarbij waardevol zijn. Daarbij
is Europa in geen geval hetzelfde als de
Europese cultuur. Zonder enige twijfel zit de EU
in extreem zwaar weer, en heel veel Europeanen
hebben reeds lange tijd hun hoop laten varen,
mijzelf incluis. Een wetenschap zou de EU kunnen
helpen bij het herdefiniëren van het ‘eigene’,
namelijk de Europese cultuur. Want een geloof
in een verenigd Europa is waardevol voor de
toekomst, maar een toekomst zonder notie
van een gedeelde geschiedenis, een gedeelde
identiteit en een gedeelde cultuur, mag geen
gemeenschappelijk perspectief worden. Dan
zouden wij pas écht tot barbaren verworden.
ESSAY
—
9