CDJA Interruptie 2 2018

30 JAAR INTERRUPTIE
—
6
Ruth Peetoom
‘De redactie van de Interruptie hoort absoluut
bij de allerleukste klussen die ik ooit gedaan
heb. Een blad bedenken waarin spannende
politiek, wereldveranderende analyses en human
interest voor politieke junkies samenkwamen,
het kritisch volgen van ontwikkelingen binnen
en ver buiten het CDJA, het ouderwetse
ambacht van redigeren, schrappen en koppen
maken, spraakmakende interviews met de politieke
en maatschappelijke top van Nederland
– we deden het allemaal. En dat samen met een
clubje hemelbestormers, waarvan sommigen
voor mij in de nevelen van de tijd zijn verdwenen
en anderen mijn beste vrienden zijn.
Het was begin jaren negentig. Fractieleider Elco
Brinkman interviewen (en daarna ruziemaken
met zijn voorlichter Frits Wester over de quotes,
gelukkig hadden we de tapes nog), naar bisschop
Ernst die ons in wijsheid leerde over het
onderscheid tussen preekstoel en biechtstoel.
In een gesprek met Hans van Mierlo tekenden
zich de contouren van Paars af; wij namen het
nog niet al te ernstig. Sommigen van ons werden
journalist (en goeie ook), anderen, waaronder
ik, kozen voor de politiek. Interruptie was voor
mij geen tijdelijke onderbreking van het leven.
Ik heb er het handwerk geleerd en netwerk
opgedaan. En van sommige stukjes denk ik,
als ik ze terugzie, niet verkeerd. Of, op zijn
Gronings, kon minder.’
Marjolijn van der Stel
‘Zo’n vijftien jaar geleden was ik twee keer kort
interim-hoofdredacteur van Interruptie. In die
tijd namen wij onszelf als twintigers erg serieus
en ontstonden er ‘twee kampen’ in het CDJA.
De redactie steunde kamp X, het AB kamp B.
En zo kwam het dat ik nooit hoofdredacteur
van Interruptie werd. Inmiddels nemen ik en
mijn CDJA-generatiegenoten onszelf een stuk
minder serieus (en dat is maar goed ook).
Ik kijk met veel plezier terug op die tijd én heb
er een aantal vrienden voor het leven gemaakt.’
Gerard Adelaar
‘Gevraagd naar mijn tijd bij Interruptie denk
ik al snel aan het derde nummer van 2010, die
een neptoespraak bevatte van Balkenende,
gehouden voor een aantal CDJA’ers. Mijn eerste
redactioneel, van een jaar eerder, had gebrand
van vurige ambitie: Interruptie moest onze
moederpartij ‘verhinderen in het pluche in
slaap te soezen’. ‘Dat is beter dan als de uitslag
van de volgende verkiezingen de partij moet
wakkerschudden!’ Desondanks waren de verkiezingen
van 2010 dramatisch uitgepakt. In de
neptoespraak reflecteerde Balkenende hierop.
De voormalige premier pleitte ervoor elkaar
de waarheid te zeggen ‘zonder dat dit afbreuk
doet aan onze partijpolitieke carrière’. CDApolitici
liepen als blinde olifanten door de ivoren
toren van Den Haag, zo vervolgde hij. ‘Dat reken
ik mezelf aan. Maar jullie ook. Ik heb zin om
jullie in elkaar te slaan!’ Opschudding veroorzaakte
een vermist-advertentie elders in het
blad, waarin stond dat de vermiste – het CDA –
al jarenlang onduidelijk was over de koers, ‘op
zichzelf gericht’ en gewend ‘kleurloze vermommingen’
aan te nemen. Ik kijk met groot plezier
terug op de tijd waarin Interruptie dat was voor
het redactieteam: een speeltuin waarin we door
de grenzen af te tasten een bijdrage wilden
leveren aan serieuze vraagstukken en aan
onze mooie partij.’
“Interruptie moest
onze moederpartij
‘verhinderen in
het pluche in
slaap te soezen’.”