brochure RJAM 2018

Annie de Reuver
Anna Maria Clasina ‘Annie’ de Reuver
Rotterdam, 19 februari 1917 - Rotterdam, 1 januari 2016
Annie de Reuver werd geboren aan de
Gedempte Slaak. De liefde voor de muziek
kreeg Annie mee van haar Brabantse
moeder en haar grootouders, die na het
zondagse kerkbezoek in de kroeg accordeon
speelden en zongen. Gedurende
haar schooltijd startte zij met twee
vrienden het zangtrio The Rhythm Aces.
Tijdens hun optreden in hotel Coomans
in juni 1934 ontmoette zij de leden van de
amateur bigband The Blue Blowers, die
er ook optraden. Annie werd gevraagd
met de band een aantal nummers mee te
zingen. Zij kende slechts drie songs waarmee
zij desondanks toch veel succes had:
It don’t mean a Thing, St. Louis Blues en
Moonglow. The Blue Blowers waren in
1931 opgericht door trompettist Kees van
Munster. Op een middag in januari 1935
bezoeken Annie en de violist Jaap van
Veen de dancing Pschorr, voor haar de
mooiste dancing van Europa, waar op dat
moment de The Ramblers optreden. Zij
zou best bij de band willen zingen. Jaap
benadert Masman en Annie mag een
nummer meedoen. Theo Uden Masman
is hierover zo tevreden dat hij haar vraagt
dezelfde avond tijdens een rechtstreekse
uitzending voor de AVRO-radio I can’t give
you anything but love en Nasty Man te zingen.
Het is het begin van een regelmatige
samenwerking met de Ramblers. Zij wordt
geen vaste lady-crooner van de band, volgens
Masman is daarvoor geen geld. Op
4 februari 1935 maakte het orkest de fameuze
opnames met saxofonist Coleman
Hawkins. Annie zingt: Some of these
Days, Hands across the table en I only
have eyes for you. Annie: ‘Ik was doodsbang
voor die Hawkins Ik vond het een
enge man die vreselijk naar de drank rook.
‘s Morgens om tien uur was ie al strontlazarus,
de whisky walmde je tegemoet.
Maar door die opnamen ben ik wel als het
ware onsterfelijk geworden, want die zijn
over heel de wereld uitgebracht.’ Annie
blijft bij de Blue Blowers zingen en vormt
haar eigen septet met onder andere Willy
Langestraat (klarinet), Martin Beekmans
(slagwerk), Jan Kelder (trompet) en bassist
Frans de Guise. Tijdens de oorlogsjaren
werkte zij met het orkest van Nico
de Vries, de Decibels, The Swing Stars,
het orkest van Dick Willebrandts, Boyd
Bachmann en het AVRO-dansorkest van
Hans Mossel. In 1944 wordt haar verboden
om op te treden, omdat zij weigert lid
te worden van de Kultuurkamer. Honger
dwong haar op dit besluit terug te komen.
Met het orkest van Scott Powel, een bigband
van dienstplichtige Amerikaanse militairen,
verzorgt zij op 12 november 1945
in de Rivièrahal het eerste concert van een
Amerikaanse dansorkest in Nederland na
de bevrijding. In 1946 zingt zij bij The Red,
White en Blue Stars onder leiding van
Willy Kok. Deze band was de voorloper
van de Skymasters, volgens velen in die
tij de beste bigband van Europa. In juni
1947 emigreerde zij met haar man Jack
Philips naar Venezuela. In 1951 keert zij
terug bij de Skymasters. In de jaren vijftig
speelt Annie voor de Nederlandse militairen
met haar het orkest De Reuvertjes.
In samenwerking met de componist en
arrangeur Tom Erich legt zij zich toe op
Nederlandstalige liedjes als Harmonica
Jim, Wenen, Lied van het Pierement, Veel
bittere tranen en het bekende Kijk eens in
de poppetjes van mijn ogen. Jarenlang
werd zij door het blad Tuney Tunes uitgeroepen
tot de meest populaire zangeres
van Nederland. Eind jaren zestig boekte
Annie succes als platenproducer en talentscout
bij de platenmaatschappijen
Dureco, CNR en Telstar van Johnny Hoes.
Zij was de ‘ontdekker’ van onder anderen
Ben Cramer, Vader Abraham, Oscar Harris
en de Kermisklanten. Op haar zeventigste
produceerde zij de hit Kleine Jodeljongen
van Manke Nelis. Annie de Reuver overleed
op 1 januari 2016 in haar geliefde
Rotterdam op 98-jarige leeftijd.