AUGUSTINUS: de stad Gods (compleet)

578
(Romeinen 8) Want al de vijanden van de kerk, met welke dwalingen zij ook verblind zijn, of
met welke boosheid zij ook bedorven zijn, indien zij de macht ontvangen van hen lichamelijk te
knellen, oefenen hun lijdzaamheid, en indien zij alleen hen tegenstaan met kwalijk te
gevoelen, oefenen zij hun wijsheid. Voorts ten aanzien dat ook de vijanden moeten bemind
worden, zo oefenen zij hun goedwilligheid of ook hun goeddadigheid, hetzij, dat men met hen
handelt door ten beste vermanende lering en goed onderricht, of hetzij, dat men met hen
handelt door heilzame en van ‘t kwaad afschrikkende discipline en tuchtiging. de duivel
daarom, die een prins is van de goddeloze stad, bewegende en opmakende zijn eigen vaten
tegen de Stad Gods, zijnde in deze wereld in vreemdelingschap, hem wordt niet toegelaten
hen iets te schaden, want dezelve wordt buiten allen twijfel door de Voorzienigheid Gods
besteld in de voorspoed van haar vertroosting, zodat zij door tegenspoeden niet verkrenkt
wordt; en evenzo wordt dezelve wederom besteld in tegenspoeden hare oefening, zodat zij
door voorspoed niet bedorven wordt. En beide deze dingen worden het een van het andere
alzo gematigd, dat wij bekennen, dat nergens elders vandaan die stem gesproten is, die wij in
de Psalm lezen, nl. ‘na de menigte van mijn smarten in mijn hart hebben uw vertroostingen
mijn ziel verheugd.’ En hier vandaan spruit ook die spreuk van de apostels: ‘in hoop
verblijdende, in verdrukking lijdende.’ Want hetgeen diezelfde leraar zegt: ‘zij. die godvruchtig
in Christus. willen leven, zullen vervolging lijden,’ dit moet men achten, dat op geen tijden
ontbreekt. Want ofschoon het zo is, dat door het ophouden van het woeden van hen, die
buiten zijn, stilte en gerustheid schijnt te zijn, of ook waarlijk is, zodanig dat dat een zeer grote
vertroosting aanbrengt, vooral de zwakken, nochtans ontbreken daar geen lieden, ja daar zijn
er zeer velen, die de harten van hen, die godvruchtig leven, pijnigen en kwellen door de
slechte manieren van hun wandel, want door hem wordt de Christelijke en algemeen naam
gelasterd Daar hen, die godvruchtig willen leven in Christus, deze naam zeer lief en waardig is,
zijn zij zoveel te meer bedroefd, dat het door de bozen geschied, dat de Heere Christus minder
bemind wordt dan de gemoederen van de godvruchtige mensen begeren. Insgelijks ook zelfs
de ketters, naar die men meent, dat zij hebben de Christennaam, en de Christelijke
sacramenten, en de schrifturen, en de belijdenis, zij maken ook een grote smart in de harten
van de godvruchtige, want velen, die Christenen willen zijn, worden gedwongen te twijfelen
vanwege. hun verschillen, en vele lasteraars en kwaadsprekers vinden in dezen ook
gelegenheid en stof, om de Christennaam te lasteren, omdat zij zelf ook enigszins Christenen
genaamd worden. Door deze en dergelijke kwade reden en dwalingen van de mensen lijden zij.
vervolging, die godvruchtig in Christus willen leven, zelfs ook, wanneer niemand hun lichaam
leed of kwelling aandoet, want zij lijden deze vervolgingen in hun harten, vanwaar ook die
stem is ‘na de menigte mijner smarten in mijn harte.’ Maar aangezien bij hen bedacht en
overlegd wordt, hoe de Goddelijke beloften onveranderlijk zijn, en daar benevens ook
overlegd wordt, wat de apostel zegt, nl. ‘de Heere weet, wie de Zijnen zijn, want die Hij van
tevoren geweten heeft, en die Hij van tevoren verordineerd heeft ongelijkvormig te worden
het beeld van Zijn Zoon van die kan niet een vergaan,’ zo is het dat in diezelfde Psalm volgt:
‘Uwe vertroostingen hebben mijn ziel verheugd.’ Ondertussen, de smart die komt in de harten
van de godvruchtige door dat de reden van de kwade of valse Christenen hen vervolgden, die
is bevorderlijk dengenen, die zodanige smart hebben, omdat zij voortkomt uit de liefde, door
welke zij niet willen, dat zij zouden verloren gaan en dat zij ook zouden beletten de zaligheid
van anderen. Voorts komen er ook grote vertroostingen van hun bestraffingen, omdat dezelve
de gemoederen van de godvruchtige met zo grote verheuging overgieten als zij ooit met
smarten gekweld zijn geweest vanwege hun verderf. Zo dan, in deze wereld, in deze boze
dagen, niet alleen van de tijd van de lichamelijke tegenwoordigheid van Christus en de
apostelen af, maar ook zelfs van Abel af, welken eerste rechtvaardige, zijn goddeloze broeder
gedood heeft, en voortaan tot het einde van de wereld heeft de kerk, zijnde in
vreemdelingschap, midden tussen de vervolging en van de wereld en de vertroostingen Gods
tussenbeide heengelopen.