Bijenplanten_web

schermbloemenfamilie 399
Dille (Anethum graveolens)
Dille behoort tot de Schermbloemenfamilie (Apiaceae) en is
een van de twee soorten van het geslacht Anethum. De soort
komt vermoedelijk uit het zuidwesten en zuiden van Azië.
In de loop der tijden heeft zij zich over een groot deel van
Europa verspreid. Dille is in cultuur als keukenkruid, als
snijbloem en voor de zaden.
Lijnvormige blaadjes
Dille is een eenjarige soort met een 30 tot 130 centimeter
lange holle stengel die over de volledige lengte met bladeren
is bezet. In de bovenste bladoksels kunnen zijstengels tot
ontwikkeling komen. De bladeren hebben een fijn en teer uiterlijk.
Ze bestaan uit een bladschede, een bladsteel en een
dubbel samengestelde bladschijf met lijnvormige slippen.
Zowel de hoofdstengel als de zijstengels dragen een bloeiwijze
in de vorm van een samengesteld scherm. Omwindselbladen,
aan de voet van de schermtakken, en omwindselblaadjes, aan
de voet van de schermpjes, ontbreken. Eén groot scherm bevat
15 tot 40 schermpjes.
Kleine bloemen
De bloemen zijn voor het merendeel tweeslachtig. Afhankelijk
van het soort scherm, aan hoofdstengel of zijstengel, kan ook
een aantal meeldraadbloemen aanwezig zijn, waarvan het
vruchtbeginsel niet volledig tot ontwikkeling is gekomen.
De bloemen zijn erg klein. Ze hebben een onderstandig
vruchtbeginsel dat door de bekervormig uitgegroeide bloemas
wordt omsloten. De vruchtbladen zijn daar met de rugzijde
mee vergroeid. Langs de rand van het vruchtbeginsel staan vijf
gele kroonbladen met daartussen de meeldraden. De kroonbladen
zijn alle even groot, ook die van de bloemen langs de
rand van het scherm. Ze hebben een korte nagel en een naar
binnen omgebogen plaat. De middennerf is aan de binnenzijde
verhoogd en vormt in het knopstadium een schotje tussen
de twee aangrenzende helmknoppen. Ze worden dan voor een
groot deel door de kroonbladen omsloten. Later strekken de
omgebogen helmdraden zich en komt het stuifmeel vrij.
De kroonbladen blijven dan nog in hun oorspronkelijke
ge bogen toestand. Tijdens de bloei groeien de beide stijlen
verder uit en wijken uit elkaar. Aan de basis zijn de stijlen
sterk kussenvormig verbreed en bedekken het vruchtbeginsel
geheel. Op deze verbreding, ook wel stylopodium genoemd,
liggen de nectariën. Voor insecten met een korte tong zijn
deze dus makkelijk bereikbaar, maar er wordt maar weinig
nectar afgescheiden. Het stuifmeel is geel. De korrels zijn
in equatoriaal aanzicht ellipsvormig en in polair aanzicht
driehoekig. De korrelwand tussen de kiemopeningen relatief
dik.
Sterke geur
Bijen die op Dille vliegen hoeven niet veel moeite de doen
om de planten te vinden. Niet omdat de bloemen zo opvallen,
maar omdat de plant een sterke geur afgeeft. De soortnaam
duidt hier al op: graveolens is afgeleid van het Latijnse grave
(zwaar, sterk) en olere (rieken).
Deelvruchten
De vrucht is een splitvrucht die in twee delen uiteenvalt.
Elke deelvrucht bevat één zaad, dat met de vrucht is vergroeid.
Als de deelvruchten van elkaar loskomen, blijven ze nog met
de bloemsteel verbonden door een dun steeltje aan de
bovenzijde.
plaat 187. Dille
A deel van bloeiende plant; B bloem in knopstadium; C tweeslachtige
bloem; D kroonblad; E meeldraad; F stuifmeelkorrel (tricolporaat):
1 polair aanzicht, 2 equatoriaal aanzicht (focus in en onder tectum),
3 korreloppervlak; G stamper; H vrucht.