Bijenplanten_web

stuifmeel van bloemplanten 15
Stuifmeel van bloemplanten
Via de nectar kunnen stuifmeelkorrels in honing terecht
komen. De mogelijkheid om op grond van het aanwezige
stuifmeel iets te kunnen zeggen over de herkomst van een
portie honing hangt nauw samen met de grote diversiteit in
het plantenrijk. Deze is niet alleen aanwezig in gemakkelijk
waarneembare onderdelen als bloemen en vruchten, maar ook
in kenmerken die niet zonder meer met het blote oog zichtbaar
zijn. Op weefselniveau zijn dit bijvoorbeeld anatomische
kenmerken van het blad of het hout, op celniveau de vorm
van stuifmeelkorrels, en op moleculair niveau de aanwezigheid
van bepaalde chemische stoffen of de volgorde van basenparen
in het erfelijk materiaal (DNA).
Diversiteit in het plantenrijk
Het vermogen om onderscheid aan te brengen in die overstelpende
variatie hebben we van nature meegekregen.
Aanvankelijk had dit alles te maken met de strijd om het
bestaan: als je wilt overleven, moet je bijzonder goed weten
wat wanneer waar te halen is, en je moet eetbare vruchten
goed kunnen onderscheiden van giftige evenbeelden. In de
loop van de (pre)historie zullen er op die manier allerlei min
of meer ordelijke systemen voor delen van het plantenrijk zijn
ontstaan, bijvoorbeeld van voedselplanten of van planten die
als medicijn werden gebruikt. Zo’n ordening noemen wij
een kunstmatig systeem. Ze zijn gebaseerd op één of enkele
praktische kenmerken, zoals eetbaar of niet, goed tegen dit,
goed voor dat, nuttig of schadelijk.
Na eeuwenlang alleen mondeling te zijn overgeleverd, werd de
kennis ook steeds meer op schrift gesteld. Een van de eersten
die naar de planten zelf keek en probeerde het hele plantenrijk
te beschrijven en te ordenen, was Carolus Linnaeus (1707-1778).
Zijn systeem was echter nog steeds kunstmatig. Hij baseerde
zijn indeling op het aantal meeldraden per bloem. Een systeem
dat het stuifmeeltype als grondslag zou hebben, zou net zo
kunstmatig zijn. Ordenen op grond van één kenmerk werkt
niet, tenminste niet als je streeft naar een natuurlijk systeem
waarin planten die met elkaar verwant zijn in dezelfde groep
zitten. Linnaeus’ opvolgers hebben daarom veel meer kenmerken
gebruikt. Doordat planten méér of minder met elkaar
verwant zijn, was het ook mogelijk om het systeem hiërarchisch
te maken: nauw verwante soorten werden in groepjes
(geslachten) bij elkaar gezet, verwante geslachten in families,
families in orden, etc. Elke beschreven soort heeft een naam,
in ieder geval een wetenschappelijke (internationaal!), maar
vaak ook een in de landstaal. Iedere soort heeft ook een type.
Het type van een soort is een bepaald (herbarium)exemplaar
van die soort, dat bewaard wordt in een van de vele botanische
instituten (herbaria) in de wereld. De officiële wetenschappelijke
naam van die soort is gebonden aan dat ene exemplaar.
Als later iemand tot de conclusie komt dat die soort eigenlijk
bestaat uit twee groepen die elk een soort vertegenwoordigen,
dan houdt de groep waar het type- exemplaar in zit de oorspronkelijke
naam. De andere moet dan een nieuwe naam
(en een nieuw type!) krijgen. Zo heeft ook ieder geslacht een
type-soort.
De plantensystematiek is een dynamische discipline binnen
de botanie. Er worden nog steeds nieuwe soorten en zelfs
geslachten ontdekt, die ook allemaal een plaats in het systeem
moeten krijgen. Verwantschappen moeten opnieuw worden
bekeken en bestaande classificaties moeten dan vaak worden
herzien. Daar komt nog bij dat er steeds nieuwe onderzoeksmethoden
en kenmerken beschikbaar komen (denk aan DNAanalyse).
Door zoveel mogelijk kenmerken te analyseren en
daarna te combineren in een synthese, proberen taxonomen
(biologen die zich bezighouden met het vergelijken, beschrijven
en ordenen van organismen) tot een zo natuurlijk mogelijk
classificatiesysteem te komen.
Planten die stuifmeel produceren, vormen een natuurlijke
groep binnen het plantenrijk: de zaadplanten. Deze groep zou
met evenveel recht de ‘stuifmeelplanten’ genoemd kunnen
worden. Het nauwst verwant aan de zaadplanten zijn groepen
als de mossen, wolfsklauwen, paardenstaarten en varens.
Ze hebben geen zaden of stuifmeelkorrels, maar sporen, en
worden samen daarom wel als de sporenplanten aangeduid.
De zaadplanten worden onderverdeeld in twee grote groepen:
de naaktzadigen (gymnospermen: naaldbomen e.d.) en de
bedektzadigen (angiospermen, bloemplanten). Deze laatste
groep werd vroeger opgesplitst in de eenzaadlobbigen (monocotylen)
en de tweezaadlobbigen (dicotylen). Tegenwoordig
is de indeling iets ingewikkelder, waarbij een deel van de tweezaadlobbigen
(‘lagere’ dicotylen, onder meer de Waterleliefamilie)
aan de basis van de bloemplanten staat, terwijl de
andere (eudicotylen, de ‘echte’ tweezaadlobbigen) als zustergroep
van de eenzaadlobbigen worden beschouwd (Van
der Meijden, 2005). De bloemplanten vertonen een grote
diversiteit aan bloemen, bloeiwijzen en bestuivingstypen.
Volgens grove schattingen (de opvattingen verschillen nogal)
bestaan er ruim 240.000 soorten, bijna 14.000 geslachten en
zo’n 377 families, terwijl de gymnospermen met ruim
750 soorten, 72 geslachten en 13 families een veel minder
omvangrijke groep vormen.
Het feit dat het mogelijk is om een hiërarchisch systeem van
soorten op te stellen op grond van de mate van verwantschap
tussen die soorten, kan worden verklaard door de evolutietheorie.
Levende organismen staan niet op zichzelf. Natuurlijk
zijn ze op velerlei wijzen van elkaar afhankelijk in vaak zeer
complexe ecosystemen, maar ze zijn ook verbonden door een
meer of minder sterke ‘bloedband’. Dat wil zeggen dat ze op
een of ander niveau gemeenschappelijke voorouders hebben.
Bij individuen van een zelfde soort is dat duidelijk: dat zijn de
ouders, grootouders, etc. Maar ook soorten delen voorouders:
vooroudersoorten. Zo zijn er op alle niveaus vooroudersoorten
te onderscheiden. Twee verwante families stammen van één
vooroudersoort af. Een soort kan door ontwikkelingen in
het ecosysteem gesplitst worden in twee dochtersoorten.