Bijenplanten_web

10 bijenplanten: nectar en stuifmeel voor honingbijen
2. Honingbijen bezitten een rekruteringsvermogen in de
vorm van de zogenoemde bijendans, waardoor ze soortgenoten
naar een bepaalde voedselbron kunnen dirigeren.
Ze kunnen massaal omschakelen naar een betere bron,
wanneer speurbijen een bron met een hoger suikergehalte
communiceren naar de haalbijen; daardoor kan een eerder
druk bezochte voedselbron volkomen genegeerd worden ten
gunste van een bron waar met minder moeite meer te halen
valt.
Oriëntatie
Honingbijen oriënteren zich met behulp van gezicht en reuk
om geschikte planten te vinden. Op grotere afstand is vooral
het gezicht (vorm en kleur) belangrijk. Als we het kleurenspectrum
van de Honingbij vergelijken met dat van de mens
zien we dat het spectrum van de bij naar de kortere golflengten
is verschoven. De Honingbij kan geen rood onderscheiden,
maar is wel in staat ultraviolet waar te nemen. Daumer (1958)
heeft uitgebreid onderzoek gedaan naar de kleur van ruim 200
bloemen, met als uitgangspunt de kleuren geel, blauw en ultraviolet.
Hij benoemde de volgende bijenkleuren: bijengeel,
bijenpurper, bijenblauwgroen, bijenblauw, bijenviolet, bijenultraviolet
en bijenzwart. Zo ontstaat bijenpurper als geel en
ultraviolet worden gemengd. De complementaire kleuren in het
bijenspectrum zijn: blauwgroen en ultraviolet, geel en bijenviolet,
blauw en bijenpurper. Wanneer de complementaire
kleuren in een bepaalde verhouding met elkaar worden
gemengd ontstaat er bijenwit.
Dichter bij de bloem wordt de reuk steeds belangrijker, maar
ook het gezicht speelt nog steeds een rol: het nectarmerk moet
de weg wijzen naar het nectarium (fig. 2). In het spectrum van
het nectarmerk ontbreekt meestal het ultraviolet. Sommige
bloemen bezitten voor de korte-afstands-oriëntatie nog een
geurmerk, dat bestaat uit delen van de bloemkroon die anders
of intensiever geuren.