Flair 12 Natasja brak met kerk

PERSOONLIJK
‘Minstens vier avonden per week was ik in
de kerk te vinden, om te oefenen met de
band. Op zondag was er dienst, dan waren
we er ook altijd. De rest van de tijd ging
ik naar school en iedere dag had ik ‘stille
tijd’ waarin ik uit de bijbel las en aan
het bidden was. Dat deed ik sinds mijn
achtste. Op de middelbare school vroeg ik
aan de conciërge zelfs een apart kamertje
waar ik dat kon doen. Ik wist niet beter, dit
hoorde er allemaal bij als je lid was van de
City Life Church.
‘IEDERE
DAG LAS
IK UIT DE
BIJBEL
EN NAM
IK TIJD
OM TE
BIDDEN’
Ik kom uit een gezin van vijf kinderen,
ik heb drie broers en een zus. Daarnaast
namen mijn ouders pleegkinderen in
huis. Ondanks de ruime vergoeding van
pleegzorg, zaten we altijd ongelooflijk
krap bij kas. Dat kwam voor een belangrijk
deel door de kerk. Er werd namelijk van
de leden verwacht dat ze maandelijks
tien procent van hun bruto inkomen
doneerden. Ook was het de bedoeling
dat je regelmatig boeken aanschafte van
sprekers die de kerk bezochten. En er ging
bij iedere dienst nog een mandje door de
kerk waarin je geld stopte. Achteraf vind ik
dit misschien nog wel het schandaligst: dat
zo’n kerk door middel van machtsmisbruik
mensen dwingt om zo veel geld in de
organisatie te stoppen.
→
FLAIR 29

Mijn ouders moesten hun aandacht
over tien kinderen verdelen. Dat lukte
natuurlijk voor geen meter. Bovendien was
hun huwelijk slecht en maakten ze veel
ruzie. Het veilige gevoel dat je hoort
te hebben in je ouderlijk huis heb ik
daardoor nooit gehad. En een scheiding
zat er voor mijn ouders ook niet in, want
dat mag niet van de kerk. Alleen als een
van de twee overspel pleegt, heb je het
recht om uit elkaar te gaan. Dus bleven ze
tegen wil en dank maar samen. Stonden
ze ’s middags in de kerk te jubelen met
de handen in de lucht, terwijl ze even
daarvoor nog knallende ruzie hadden
Er waren veel en strenge regels binnen de
kerk. De basis was natuurlijk dat je als
een goede gelovige naar de kerk ging en
de bijbel las. En op religieuze politieke
partijen stemde. Maar daarnaast waren
er ook veel dingen die niet mochten. Zo
waren alcohol drinken en roken uit den
boze. Uitgaan deden we niet, behalve naar
het jeugdhonk van de kerk. Luisteren
naar ‘wereldse muziek’ mocht ook niet. Je
luisterde naar van die muziek die je kent
van de EO-Jongerendag. Als de tv per
ongeluk een keer op MTV terecht kwam,
zette mijn moeder die direct weer uit. Er
was ook een keer in de kerk een spreker
geweest die had verteld dat dolfijnen
duivelse dieren waren. Mijn zusje was een
groot fan van dolfijnen en had haar kamer
behangen met afbeeldingen ervan. Mijn
moeder nam de woorden van de spreker
ter harte. Toen mijn zusje – ze was toen
negen - thuiskwam, zag haar kamer eruit
alsof er inbrekers aan het werk waren
geweest. Het dolfijntjesbehang was van de
muren gerukt, ze keek tegen het beton
aan. Ik heb haar nog nooit zo zien huilen.’
HIËRARCHISCH SYSTEEM
‘Onze kerk was ooit klein begonnen, met
diensten vanuit iemands huiskamer. Maar
‘MIJN
VADER
NOEMDE
ME EEN
HOER,
OMDAT
IK ‘MET
JAN EN
ALLEMAN
HET BED
INDOOK’’
gemaakt. Heel hypocriet vond ik dat.
Gelukkig had ik mijn broers en mijn
zusjes. Ik denk dat we naar elkaar toe
trokken, juist omdat we het soms thuis
zo moeilijk hadden. Onze band was sterk
en ik heb warme herinneringen aan dat
we met z’n allen buiten speelden. Aan
verstoppertje spelen met z’n allen, in een
oud leegstaand pand bij ons in de straat.
30 FLAIR

PERSOONLIJK
de gemeenschap werd steeds groter en
groter. De oorsprong ervan lag in Amerika.
En dat was vooral te merken aan het
hiërarchische systeem. Hoe actiever je
was in kerk, hoe meer je in aanzien steeg.
Onlosmakelijk verbonden met dit systeem
waren belonen en straffen. Als je iets goeds
deed, werd je bejubeld. Trad je buiten het
strenge keurslijf van de kerk, dan werd je
gestraft. Dat laatste heb ik aan den lijve
ondervonden.
Ik kreeg op mijn zestiende een vriendje in
de kerk, een jongen die ook in de band
speelde. De regel van de gemeenschap
was dat je geen seks mocht hebben tot
je getrouwd was. Als je dat wel zou doen,
zou je later in de hel terecht komen. Deze
jongen was mijn eerste vriendje, de eerste
met wie ik kuste. En hoewel we veel ruzies
hadden, was onze relatie wel heel serieus.
Zo serieus dat er op een gegeven moment
toch een punt kwam dat we met elkaar naar
bed gingen.
Wat bij andere stelletjes misschien een
romantisch moment is, was dat het bij ons
totaal niet. Nadat het gebeurd was, voelde
ik vooral schuldgevoel en schaamte. Mijn
vriend ook, samen hebben we erna heel
hard gebeden om vergiffenis. We smeekten
God of we alsjeblieft niet in de hel terecht
zouden komen.’
VERGIFFENIS VRAGEN
‘Die eerste keer werd een nog slechtere
ervaring nadat ik de relatie met deze jongen
beëindigde. We hadden te vaak ruzie, vond
ik. Ik wilde niet zo’n relatie zoals mijn
ouders. Maar nadat ik het had uitgemaakt,
biechtte mijn ex aan de voorganger van
de kerk op dat wij met elkaar bed waren
geweest. Dat had enorme gevolgen.
De voorganger dwong mij het aan mijn
ouders op te biechten en daarna moest
ik vergiffenis vragen aan vrijwel de hele
kerkgemeenschap.
Het moment waarop ik het aan mijn ouders
vertelde, was vreselijk. Ik zie me nog staan
voor mijn moeder. Ik wilde het natuurlijk
niet vertellen, maar als ik het niet deed, zou
de voorganger het aan haar vertellen. Dus
ik had geen keuze. Ik begon te stamelen
over wat er was gebeurd. Maar ik kon mijn
verhaal nauwelijks afmaken. Het werd
zwart voor mijn ogen, ik viel flauw door
alle stress.
Mijn moeder reageerde zoals dat van de
kerk werd verwacht. Ze vroeg: ‘Weet je
zeker dat je niet gewoon met deze jongen
wilt trouwen? Dan zijn we van alles af.’
Nee, natuurlijk wilde ik dat niet. Mijn vader
noemde me een hoer, omdat ik ‘met Jan
en alleman het bed indook’. Ik heb echt
geprobeerd uit te leggen dat dat niet zo
was, dat het alleen ging om de jongen
met wie ik al twee jaar een relatie had,
maar dat was verspilde moeite: hij had al
geoordeeld.’
BOETE DOEN
‘Nog erger dan het opbiechten aan mijn
ouders, was de manier waarop ik aan de
gemeenschap om vergeving moest vragen.
Samen met mijn ex-vriend stond ik
op een podium, met meer dan veertig
mensen die in een kring om ons heen
zaten. Heel gedetailleerd moesten we
beschrijven wat er allemaal tussen ons
was gebeurd, terwijl de mensen om
ons heen ons vol afschuw aankeken.
Mijn zelfvertrouwen werd tot de grond
toe afgebroken.
Mij heeft deze ‘boete-sessie’ ongelooflijk
aan het denken gezet. Ik voelde me zo
vernederd en afgedaan. En totaal niet
gesteund door iemand. Dit was niet de
wereld waarin ik me veilig voelde. Ik wilde
niet langer in deze gemeenschap blijven.
Ik besloot niet meer naar de kerk te gaan.
Mijn ouders bleven erop hameren dat ik
‘TEGENOVER VEERTIG
MENSEN MOEST IK
BOETE DOEN OMDAT IK
SEKS HAD GEHAD’
→
FLAIR 31

PERSOONLIJK
‘NADAT IK DE KERK
HAD VERLATEN,
RODDELDEN DE
KERKGANGERS: ‘DIE
BELANDT IN DE GOOT’’
mee moest, maar ik hield voet bij stuk.
Uiteindelijk had ik de langste adem en
ben ik helemaal gestopt met de kerk. Ik
was toen achttien.’
DAN BROWN
‘Toen ik uit de kerk was gestapt, ging ik
achter de bar werken. Ik wilde kennismaken
met ‘het aardse leven’ en een
bar leek me daarvoor de beste plek. Het
voelde veilig om op die manier ook het
uitgaan te kunnen ontdekken. De eerste
keer dat ik met mijn collega’s op een
dansvloer stond, was ik twintig! Via mijn
werk in de bar kreeg ik een nieuwe relatie.
Binnen een mum van tijd woonde ik
samen met een collega.
Samenwonen was een uitvlucht voor
me, zodat ik op mezelf kon gaan wonen,
ver weg van mijn ouders en de kerk.
Ondertussen probeerde ik de hersenspoeling
van al die jaren kerk uit te
gummen. Dat deed ik onder meer door
de boeken van Dan Brown te lezen. Al
zijn vraagtekens bij zo veel elementen
van het geloof hielpen mij om alles meer
in perspectief te zien.
Het contact met mijn ouders stond in die
tijd op een laag pitje. Natuurlijk moest ik
verwerken wat er in de afgelopen jaren
allemaal was gebeurd, maar ik wilde dat
zo veel mogelijk alleen doen. Ik wilde geen
rancune voelen ten opzichte van anderen.
Dat is iets wat ik misschien wel vanuit
het christendom heb meegenomen in de
rest van mijn leven. Kunnen vergeven is
belangrijk.’
KRACHT TERUGVINDEN
‘Nadat ik de kerk had verlaten, werd er over
mij geroddeld door de kerkgangers, dat
wist ik wel. ‘Die belandt in de goot,’ zeiden
ze. Ik wist wel beter, dus deed ik alles om te
laten zien dat het wél goed ging. Ik kreeg
een goede baan en woonde al snel in een
mooi huis met twee auto’s voor de deur.
Niet bepaald de goot dus! Toch merkte ik
dat dit alles me niet gelukkig maakte. Ik
begon met een muziektheateropleiding en
merkte dat ik op het toneel en in zang wel
mijn ei kwijt kon. Ik had heel veel aan een
van de docenten. Zij hielp me mijn kracht
terug te vinden en liet me inzien waar ik
blij van word. In 2013 liet ik op mijn pols
een libelle tatoeëren, die staat voor hoop,
verandering en kracht.’
SEKTARISCH
‘Na een akkefietje waarbij mijn broertje
in de kerk beschuldigd werd van diefstal,
hebben mijn ouders gelukkig ook de
beslissing genomen om met het gezin
uit de gemeenschap te stappen. Mijn
zusje Mariëlle en ik hebben samen een
boek geschreven over onze tijd in de
kerk. We hebben plannen hier op langere
termijn een theaterproductie over te
maken en een educatief programma
te ontwikkelen, waarmee we scholen
willen bezoeken. Wij vinden het heel
belangrijk om te laten zien wat voor
misstanden er zijn in kerken zoals de
City Life Church. Hoe mensen in zo’n
omgeving geïndoctrineerd worden, op
een bijna sektarische manier.
Via ons boek willen we laten zien hoe
hier door middel van indoctrinatie,
manipulatie en onderdrukking het eigen
beoordelingsvermogen sluipenderwijs
wordt aangetast. Maar dat je je daar aan
kunt ontworstelen, net als wij. Door
ons levensverhaal te vertellen, willen wij
mensen inspireren, kracht en moed geven.
En laten zien dat je een ogenschijnlijk
onmogelijke situatie kunt omdraaien
naar iets positiefs. Al helpen we maar
één mens, dan hebben we al bereikt wat
we willen.’ ■
MEER INFO OVER HET BOEK VAN
NATASJA EN MARIELLE:
ZWEMMENOFVERDRINKEN.NL
32 FLAIR

‘Ik brak
met de
kerk’
Op haar achttiende keerde Natasja (33) de
City Life Church de rug toe. Samen met
haar zus Mariëlle (28) schreef ze een boek
over haar jeugd in de kerk. ‘Dit was niet de
wereld waar ik bij wilde horen.’
Interview: Merel Brons Fotografie: Tycho’s Eye Photography.
28 FLAIR